Sinoue Gilbert Księga z szafiru

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niewspomnę już nawet o mapie Toscanellego.Cóż można tu dodać?Na twarzy genueńczyka pojawił się wyraz świadczący o przygnę-bieniu, jakby przepaść otwarła się mu pod nogami.Rafael dodał z niejakim zakłopotaniem:- Jeśli cię obraziłem, panie.chętnie.- Nie - przerwał mu Colón.- Nie chodzi o obrazę.- Był blady,drżały mu wargi.- Martwi mnie jednak to, że uczyniono z tej sprawypośmiewisko.- O czym też mówisz? - spytał Ezra.- Wyobraz sobie, proszę, że te.niedyskrecje nie są bez podstaw.Wyobraz sobie, że w istocie mam w ręku owe sławetne dokumenty iże z powodów, o których wspomniał twój przyjaciel, nie mogę ichujawnić.Sedno sprawy w tym, że nie tylko ja będę wystawiony naniebezpieczeństwo, lecz także prawda, a to w imię ludzkiej ciemnoty,zaślepienia i nietolerancji.Ci, którzy gotują się, by mnie osądzić, są wtej chwili także zagrożeniem dla tego polskiego astronoma, MikołajaKopernika1, miał on bowiem czelność zniesławić system Ptolemeu-sza, a co gorsza, oświadczyć, że to Ziemia kręci się wokół Słońca, niezaś na odwrót.Nie obrzucono go jeszcze zniewagami, lecz jeśliwierzyć plotkom, niedługo przyjdzie nam na to czekać.Ci sami ludziebędą wskazywać palcami i mnie.Mnie, żarliwego chrześcijanina,katolika, obrońcę wiary!1Anachronizm.O Koperniku nikt wówczas w Hiszpanii nie słyszał.(Przyp.tłum.)- Cóż chcesz? - rzucił ironicznym tonem Ezra.- Taki jest waszKościół! Kto znajdzie się na jego łonie, musi być potulny jak baranek.Rysy Rafaela nabrały ostrości.- Nie przepuścisz żadnej sposobności! Tego rodzaju krytyka zust osoby tak nietolerancyjnej wobec innych wyznań jest co najmniejnie na miejscu, by nie rzec śmieszna!- Czemuż więc nie pójdziesz i nie wesprzesz sprawy se�oraColóna przed ową komisją? Czemuż brakuje ci odwagi, by bronićwiedzy przed głupotą i nieprzejednaniem?- To prawda! - zakrzyknął genueńczyk.- Chodzmy tam! Powo-łam się na ciebie jako na świadka.Oprócz bowiem Antonia Marcheny,waszego przeora, i ojca Diega de Deza, przełożonego klasztoru SanEsteban, nie mam zbyt wielu życzliwych.- Niedorzeczność! Nie mam pojęci o astronomii, a cóż dopiero ożeglowaniu!- Już ci wszak powiedziałem: wprawdzie w skład komisjiwchodzą znakomici uczeni z uniwersytetu oraz matematycy, więk-szość mych przeciwników to ludzie Kościoła.A oni o wszystkimrozstrzygną.W ich rękach jest władza.Logika i rozumowanie wstarciu z Pismem Zwiętym! Wiedz, że to przez ich upór nauka pozo-staje częścią teologii i jest w niej zamknięta jak orzech w łupinie!Sama nadzieja, że nadejdzie dzień, kiedy orzech rozsadzi łupinę, jestbluznierstwem.Zaklinam cię, chodz ze mną!- Nie nalegaj - doradził mu Ezra.- On cię nie słucha.- Skąd możesz wiedzieć? - zaprotestowała Manuela.Przypatrzyła się franciszkaninowi.- Czy nie byłaby to dlań sposobność, by wnieść promyk światłado świata pogrążonego, jak wszyscy wiemy, w głębokim mroku?Zakonnik spuścił wzrok i nie powiedział ani słowa.- Szkoda - poddał się genueńczyk.- Miałbym dodatkowy głos,który osłabiłby nieco szczekanie zgrai.Szkoda! Pozostaje mi modlićsię do Pana.Tylko On może postanowić, czy wyjdę z tej sprawybramą chwały czy hańby.- Skłonił się swoim rozmówcom.- Muszęwas opuścić.Sędziowie czekają.Z przyjemnością z wami rozma-wiałem.- Nie odchodz jeszcze, proszę! - wykrzyknął Samuel Ezra.-Użyłeś słów chwała i hańba.Czy to przypadek?- Niezupełnie.- Czemuż więc?- To stara tradycja.Rabin stał się teraz natarczywszy.- Zechciej więc nam to wyjaśnić, se�or.- Do katedry przylega wirydarz z kaplicą Santa B�rbara.Przychodzą tam żacy, żeby powtórzyć w przeddzień egzaminu to,czego się nauczyli.Zamykają się na całą noc ze swymi księgami, byspędzić samotne godziny z nogami na grobowcu pewnego biskupa.Przynosi im to ponoć szczęście.Nazajutrz, jeśli wynik egzaminu jestpomyślny, mogą z wszystkimi honorami należnymi nowemu stop-niowi naukowemu przejść przez główną bramę uniwersytecką, przezbramę chwały, gdzie czekają już profesorowie i koledzy, by złożyć imgratulacje.Jeśli egzamin kończy się zle, muszą wyjść bramą wiryda-rza, czyli bramą hańby, i zniknąć w tłumie ludzi nikomu nieznanych.-Wyszeptał z przygnębieniem: - Być może tę właśnie bramę będęmusiał rychło przekroczyć.Adiós amigos.Ani Rafael, ani Ezra, ani Manuela nie odpowiedzieli na jego po-zdrowienie.Wpatrywali się w niewidzialny punkt po drugiej stroniemurku, za którym znajdowała się kaplica Santa B�rbara.I przedoczyma stanęły im pięciolinie z tekstem: Chwała i hańba pod sar-kofagiem biskupa.XXIIWykorzystanie w sposób doskonałytej tajemnicy buduje symbol:przywoływanie krok po kroku jakiegośprzedmiotu, by ukazać stan duszy,albo wybranie jednego przedmiotu,by wydobyć zeń stan duszy poprzezkolejne odczytywania.Mallarm�, Proses diversesRafael położył się przy sarkofagu i wyciągnął spod niego trzeci trójkątz brązu.- A więc był tam - westchnął Ezra.- Gdybyśmy wiedzieli, czemusłużą te wszystkie trójkąty!- Zaufajmy Baruelowi - powiedział zakonnik, dzwigając się nanogi.- Z pewnością wyznaczył im rolę, którą poznamy w odpowied-nim czasie.Kaplica była pusta.W powietrzu nasyconym delikatnym zapa-chem kadzideł i wosku skrzyły się dziesiątki świec nasadzonych natrójkątne ostrza lichtarzy po obu stronach głównego ołtarza.Wnieregularnych odstępach czasu bryzgi światła załamywały się u stópdrewnianego retabulum, ochlapując niepokojącymi barwami długie iszczupłe postacie aniołów.- I co teraz? - spytał Sarrag.- Co proponujecie?- Trzeba zająć się bez zwłoki następnym Pałacem i ruszyć wdalszą drogę.Rafael Vargas otrzepał kurz z zakonnej sukni i podszedł do dwóchmężczyzn.- Zaczniecie beze mnie - oświadczył spokojnie.- Jak to? - wykrzyknął Ezra.- Wiesz wszak, że to niemożliwe.Twoje fragmenty.- Po co ten popłoch? Powierzę je wam.Zestawicie je ze swoimi.Mam nadzieję, że okażecie się godni nadziei, jaką w was pokładam.Wyrecytował z pamięci swój tekst - raz, drugi.Kiedy miał jużpewność, że obaj zapamiętali każde słowo, obrócił się w stronędziedzińca.- Może powiedziałbyś chociaż, co to za rzecz, dla której opusz-czasz nas tak nagle - powstrzymał go Sarrag.- To wiatr od morza.A ponieważ trójka przyjaciół przyglądała się mu nieufnie, dorzu-cił:- Postaram się wytłumaczyć moim konfratrom, że ogród Edenuznajduje się, być może, również na zachodzie.Szedł już w stronę wyjścia, kiedy podbiegła do niego Manuela.- Idę z tobą, bracie Rafaelu! Dwoje to wcale nie za dużo, gdytrzeba rozświetlić mroki.Manuela i Rafael otworzyli drzwi.W pierwszej chwili dostrzegli wpółmroku tylko wielki stół w kształcie podkowy oraz niewyrazne wświetle świec zarysy habitów i sutann.W miarę jak szli, widzieli corazwyrazniej inne kształty w fotelach pod ścianą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl