Claude Farree Korsarz z Saint Malo

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tomaszprzechodząc obok nawet nie podniósł głowy, aby na nich spojrzeć.Ale wówczas, jakby rozmyślnie, głos Juany stał się donośny, wyraznie się wybił spośródogólnego wrzasku, jaki czynili flibustierzy, mówiący wszyscy naraz.Juana, która pochwalałaLor�dana Wenecjanina, iż nie chciał się udać na Morze Południowe w poszukiwaniu Króle-stwa Złota, powiedziała: Myślę o tym podobnie jak pan, sir Lor�dan, trzeba być bowiem szaleńcem, nicponiemalbo tchórzem, aby wlec się, Bóg wie gdzie, w obawie przed pięcioma głupimi fregatami.Usłyszawszy te słowa, Grognier wzruszył tylko pogardliwie ramionami.Ale Tomasz wła-śnie w tej chwili powziął postanowienie i dał odpowiedz.A odpowiedz ta, jakimś dziwnymtrafem, zarazem tajemniczym i ironicznym, była niemal słowo w słowo powtórzeniem tego,co niedawno powiedział Wenecjanin, a czego z pewnością Tomasz, pogrążony we własnychmyślach, wcale nie słyszał:137 Dziękuję, bracie.Grognier.Dalibóg, czyni mi pan zbyt wiele zaszczytu.Ale mnie, stare-mu, nie chce się tak daleko podróżować ani opuszczać tego Morza Północnego, z którym siętak zżyłem.IXNiemal na oczach królewskich komisarzy i w obecności dział fregat królewskich zaczętoprzygotowywać wyprawę na południe, która była najpoważniejszą ze wszystkich wyprawflibustierów.Ani panowie de Saint-Laurent i Begon, ani gubernator Cussi Tarin nie stawialiżadnych przeszkód.Jak to trafnie zauważył kapitan Grognier, Morze Południowe znajdowałosię poza wszelką władzą prawną, poza wszelką kontrolą francuską.Tym samym eskadraawanturników, która się szykowała do popłynięcia tam na własne ryzyko i bez przywilejukorsarskiego, unikała wszelkich represji ze strony francuskiej.Królowi Francji wystarczało,iż eskadra ta przez cały okres żeglugi po Morzu Północnym nie da ani jednego wystrzału, odTortue aż do Cieśniny Magellana.A z tamtej strony Boże drogi! była to już przecieżsprawa króla Hiszpanii, monarchy dość potężnego, aby oczyścić Morze Południowe ze zło-dziei i piratów.To, że ci złodzieje i piraci byli Anglikami i Francuzami, nie miało znaczenia,albowiem obydwa rządy, londyński i wersalski, powtarzały wielokrotnie, iż wyrzekają się razna zawsze takich samowolnych krnąbrnych poddanych.Zresztą, aby całkowicie uspokoićpanów de Cussi, Begon i de Saint-Laurent, kapitan Grognier przyrzekł wszystkim trzem wtajemnicy, że skoro tylko minie cieśninę, nie będzie się przyznawał do narodowości francu-skiej, zdejmie białą banderę i zawiesi inną. Jakaż to bandera? spytali zdziwieni komisarze królewscy. Ta oto! odparł, wyciągając z kieszeni kawał zwiniętego płótna, które rozwinął na ichoczach.I wszyscy, oprócz zuchwałego Grogniera, zadrżeli ze zgrozy płótno było barwy czarnej,a w jego czterech rogach bieliły się cztery trupie głowy.Tak oto między flibustierami a komisarzami króla zawiązały się z konieczności tajemneukłady.Ci komisarze byli przecież tymi samymi agentami, którym król powierzył specjalnąmisję ukarania i wytępienia flibustierów.Ale mimo całej uprzejmości i pozornego złagodze-nia pierwotnej surowości, panowie Begon i de Saint-Laurent nie zamierzali zrezygnować zeswych pacyfikacyjnych zamiarów i usiłowali wciąż z jednakową energią przemienić korsarzyw rolników.Pobłażliwość okazywali jedynie Awanturnikom uległym, szanującym rozkazykrólewskie, Awanturnikom, którzy podporządkowali się z całą pokorą nakazowi opuszczeniaAntyli i odpłynięcia tak daleko, ażeby echo ich wypraw nie mogło dochodzić do uszu króla.Awanturnicy nie tak skorzy do posłuchu nie mogli korzystać z podobnej łagodności.Do tych właśnie należał Tomasz 1 Agnelet.Jakimś szczególnym i zarazem nieszczęsnym trafem król Ludwik nie zapomniał o kapita-nie korsarskim, którego sześć lat temu przedstawił mu pan de Gabaret, obecnie marszałekFrancji.Nie będzie to żadnym pochlebstwem, gdy się stwierdzi, że król Ludwik XIV był na-prawdę wielkim królem.I nigdy nie omieszkał sowicie wynagrodzić tego, kto zasługiwał nanagrodę, jak i należycie ukarać tego, kto zasługiwał na karę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl