Gabriela Zapolska Kaka Kariatyda

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Duma jego dotknięta każde usunąć się co prędzej; dlatego ze zle ukrywaną zło-ścią chwyta rzucony pod stół kapelusz i wychodzi trzaskając drzwiami. Klucz oddać stróżowej! rozkazuje, stojąc we drzwiach; a Kaśka nie odwraca nawet głowy,tylko płacze ciągle, opierając skroń o ścianę.Te łzy sprawiają jej ulgę i przynoszą trochę spokoju.Ubogie swe sukienki przewiozła w dorożce razem z pościelą, zawiązaną w grube białe przeście-radło.Zajechawszy przed bramę, oglądała się na próżno za swym nowym znajomym, Janem.Nigdziego nie było poszedł zapewne na miasto.Kaśka nie mogła zrozumieć, dlaczego nieobecność stróżasprawiła jej przykrość.Pragnęła, aby przyjazna twarz chłopca przywitała ją na wstępie do nowegomieszkania.Nie obawiała się z jego strony napaści, owszem, miała dlań ufność i pragnęła jegoopieki.Z pomocą dorożkarza przeniosła kuferek i pościel, a sama pani otworzyła jej drzwi kuchen-ne.Gdy zasłała ze starych desek pozbijane łóżko i pokryła je grubym prześcieradłem, a na ścianiepowiesiła rzędem cztery piękne malowane obrazy, uśmiechnęła się w swym ubóstwie i uczuła sięzadowoloną.Te obrazy były jej jedynym bogactwem.Zwięta Trójca z szafirową kulą, przedsta-wiająca świat cały, Matka Boska Kochawińska, wychylająca czarną twarz z pozłocistej sukni, iświęty Wincenty � Paulo z dzieciakiem na ręku.Czwartym w tej galerii obrazów był Bogumił Da-wison13, rozparty w purpurowym płaszczu i koronie cezarów.Kaśka, nie znając bohaterów sceny,umieściła tragika pomiędzy obrazami świętymi, uważając go za coś wysokiego ze względu naczerwony płaszcz i dumną, wyzywającą pozę, z jaką się rozpierał koło urny, na kolumnie wysokiejsterczącej.W kuchni znalazła mnóstwo śmieci i kurzu; po kątach stosy kości, łupiny od kartofli itd.Po rozpatrzeniu się bliższym zauważyła brak wielu koniecznych naczyń, szczotek, żelazek.Zwielką energią rozpoczęła więc sprzątanie tego kąta, w którym odtąd żyć miała.Gdy obmyła pod-łogę, zabrała się do oczyszczenia ścian, ale tu niewiele pomogły jej dobre chęci.Czarne smugi po-kryły dawno nie bielone ściany.Niewielkie okienko wychodziło na małą boczną galeryjkę, opa-trzoną cienką, żelazną poręczą, zakrzywioną na rogu i ciągnącą się w górę po spiczastym dachuniższego budynku.Okienko to dawało mało światła i powietrza.Kaśka westchnęła.Szerokie jejpiersi wciągały od razu wielką ilość powietrza, gdyż inaczej krew ją dusiła i zalewała jej głowę.Nagle drzwi od pokoju otworzyły się i w nich stanął mężczyzna niemłody, w szlafroku wi-docznie pan domu.Kaśka wyprostowała się i podeszła, pragnąc w fałdach wyszarzałej perskiej tkaniny znalezć rękęswego chlebodawcy i wycisnąć na niej pełen szacunku pocałunek.Ręka jednak zniknęła w zbyt obszernym rękawie, a natomiast z piersi mężczyzny wybiegł cichy,zachrypnięty głos, podobny do piania koguta. Cóż to za nowy tłomok tak hałasuje, że człowiek myśleć nawet nie może?Kaśka, biorąc zawsze najgorsze dla siebie, zastosowała tym razem wyraz tłomok do swej oso-by. To ja, proszę wielmożnego pana, Kaśka.Chudy mężczyzna skrzywił się. Nowa sługa, hm.hm.gorsza złodziejka i latawiec niż tamte.No, no, ja się do ciebie wezmęi będziesz mnie słuchać.Nie panią, tylko mnie, bo u mnie służysz.Rozumiesz, ja płacę! Pani nicnie ma, to wszystko moje.To moja krwawa praca, którą ona niszczy.13Bogumił Dawison (1818-1872) znakomity polski artysta dramatyczny; odnosił duże sukcesy za granicą26I wstrząsając długim rękawem, pod którym kryła się zapewne ręka, ukazywał Kaśce tę całąswoją własność, owoc krwawej pracy: kilka rondli, stary pogrzebacz i szczypce, blaszany samowar,dziurawą konewkę, rdzą pokryty kociołek i resztę innych gratów, nędznych, kryjących się po za-ciemnionych kątach ze wstydem obszarpanych nędzarzy.Człowiek w brudnym szlafroku wyciągałrękę i zakreślał koło, mówiąc to moje z dumą skąpca, który całe lata gromadzi stosy zaśniedzia-łych monet.Były to skarby smutne, własność, o którą sprzeczać się było dziwactwem, a przecieżten mąż wydziedziczał z nich żonę, wskazując siebie jako głowę domu i pana w całym tego słowaznaczeniu.Wszystko należało do niego i to wygasłe ognisko, i ta stolnica czerwona jeszcze odmięsa, i ten szczerbaty garnuszek, i ten mozdzierz bez tłuczka, w którym tłuczono cukier lub pieprzstarą rączką od dzwonka.Tym wspaniałym ruchem rękawa obejmował w posiadanie i nową służą-cą, która w niemym podziwie spoglądała na tę łysą, spiczastą głowę, obciągniętą żółtą skórą, a za-padającą się w kilku miejscach w doły okrągłe i równe.Nos długi, haczykowaty zwieszał się nadwąskimi wargami i prawie łączył z wystającą brodą.Zamiłowanie w gderaniu i bezustannym gnie-wie na siebie i na wszystkich przebijało się aż nadto widocznie w tej skurczonej, pochylonej posta-ci, jakby zaczajonej dla rzucenia się na upatrzoną sobie ofiarę.Chudy, mały, miał ruchy wariata,machając ustawicznie rękami i wyginając dolną wargę w właściwy sobie sposób.Kaśka, mimo całego szacunku dla państwa , nie mogła ukorzyć się przed tą figurą, migającąsię w niepewnym blasku przyciemnionej kuchenki. Ile ci pani dała zadatku? pyta człowiek w szlafroku, zaczajając się jakby do skoku. Reńskiego w srebrze odpowiada Kaśka. Oddaj go!Kaśka, przerażona, nie może przez długi czas znalezć odpowiedzi. Oddaj powtarza mężczyzna kto cię tam zna.Może jesteś Bóg wie jaka przywłoka.Jutroukradniesz co i pójdziesz, a ja ci mam jeszcze za to płacić? Ta głupia Julka zawsze tak robi.Szast,prast.pieniądze wyrzuca, jakby swą własność!.Miłosierny Boże! co to ze mną będzie.co tobędzie!.Postąpił kilka kroków naprzód. Czy to ma być wyszorowana podłoga? zapytał, przysiadając na ziemi i wlokąc za sobą sznurdługi i obszarpany. To jest tylko brud rozmazany, a wszystkie plamy zaraz jutro wyjdą.Poprawto zaraz.Siedząc na ziemi, rozglądał się dokoła uważnie, jakby coś obliczał i przypominał sobie. Masz tu czternaście kawałków drzewa na jutro do obiadu.to ci wystarczy.Naczynie utrzy-muj czysto, bo to moja praca i kosztuje mnie niemało.Nagle porwał się z ziemi i rzucił na stojący na stole samowar. Miłosierdzie Boże! zawołał, chwytając samowar przez materię rękawa. Miłosierdzie Boże!I za chwilę zniknął z samowarem we drzwiach prowadzących do pokoju.Kaśka pozostała sama.Chwilę stała nieruchoma, porządkując wrażenie, jakie zrobił na niej ten człowiek dziwaczny.Cze-kała jego powrotu i powtórnego rozkazu zwrócenia zadatku.Czuła, że służba jej będzie bardzociężka, ale nie miała wyboru.Wśród kwartału gdzież znalezć mogła lepszą? W najwyższej trwodzezabrała się do powtórnego szorowania podłogi.Oddychała ciężko, pocąc się wśród gorąca i wprzyśpieszonym ruchu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl