Gilgamesz Epos starozytnego dwurzecza

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kto przez morze się przeprawia, to świetny Szamasz: prócz Sza-masza któż temu podoła? Trudna to przeprawa, droga niełatwa,woda śmierci tam drogę zagradza.Choćbyś jakoś, Gilgameszu,morze przepłynął, cóż poczniesz, stanąwszy u wód śmierci?Jest u dalekiego Utnapiszti, Gilgameszu, Urszanabi przewoznik,ma ci on wiosła kamienne, w lesie łowić zwykł gada Urnu.Jegowięc poszukaj i z nim się zobacz! Jeśli będzie można, wraz z nim sięprzepraw, jeśli nie można, tedy ruszaj z powrotem.Usłyszawszy te słowa Gilgamesz porwał topór swój bojowyi miecz wydostał.Wśród drzew się przemknął, w las wbiegł i jakstrzała prędka wleciał w sam środek.W zaciekłości swej wiosłakamienne potłukł, gada Urnu chroniącego żeglarzy w lesie do-padł i zabił.Gdy z gorączki ochłonął Gilgamesz, uśmierzyła mu się w piersiwściekłość, rzekł sobie w sercu:Aodzi nie znalazłem!Powściągnął Gilgamesz swoją zaciekłość, z lasu wyszedł nadrzekę, co świat okrąża.Urszanabi błysk miecza zobaczył i topór posłyszał.W łodziprzypłynął.Aódz pchnął do brzegu.Stanął przed nim Gilga-mesz.Oczy jego patrzą na przewoznika.Rzekł doń Urszanabi, do Gilgamesza:Kim jesteś? Powiedz mi swe imię! Jam jest Urszanabi, dale-kiego Utnapiszti przewoznik!Do Urszanabi przewoznika rzecze Gilgamesz:Jam jest Gilgamesz, takie moje imię, przybyłem z Uruku,z domostwa Anu, przez góry szedłem po drodze dalekiej odwschodu słońca.Rzekł doń Urszanabi, do Gilgamesza:Czemu lica twoje wpadły, twarz w dół przygięta, serce smutne, obliczeskonane? Czemu w łonie twoim rozpacz i takiemu, co w daleką drogęodszedł, z twarzyś podobny, skwar i mróz czoło twoje spiekły i za płodemwiatru bieżysz po stepie?Do przewoznika Urszanabi rzecze Gilgamesz:Jakże mi lic nie mieć wpadłych, twarzy przygiętej, jak takiemu, co wdaleką drogę odszedł, nie być podobnym? Mój przyjaciel i braciszekmłodszy, gońca osłów górskich, lampartów stepu, Enkidu, z którymwszystko zwyciężaliśmy, w góry wkraczaliśmy, razem jąwszy bykołakaubiliśmy, lwy w przełęczach górskich księżycowi pobiliśmy, w lesiecedrów mocarnego Hum-babę zgubiliśmy, Enkidu, którego tak miłowałem: los go dopadłczłowiekowi sądzony! W los ludzki odszedł! Po dniach i po no-cach nad nim płakałem, do grobu składać go nie kazałem: czyna głos mój nie wstanie przyjaciel? Sześć dni przeszło, siedemnocy minęło, aż się w nosie jego czerwie zalęgły.Sprawa megoprzyjaciela na mnie spoczywa.Jakże mi to zmilczeć, jak spokójznalezć? Do ojca mego, Utnapiszti, biegnę w pośpiechu, któryprzeżył, w zgromadzenie bogów był wstąpił, wśród nich życiadostąpił.Jego chcę o życie i śmierć zapytać!I tak przemówił doń Gilgamesz:Teraz, Urszanabi, którędy droga do Utnapiszti? Jakie jejznaki? Daj mi je, dajże mi znaki tej drogi! Jeśli można, przepły-nę przez morze, jeśli nie można, przebiegnę po stepie!Urszanabi rzecze do Gilgamesza:Sam sobie, Gilgameszu, drogę odciąłeś!Do przewoznika Urszanabi rzecze Gilgamesz:Urszanabi, czego się na mnie sierdzisz? Sam przepływasz mo-rze we dnie i w nocy, w każdej porze się przez nie przeprawiasz!Urszanabi rzecze do Gilgamesza:Wiosła kamienne potłukłeś, gada Urnu dopadłeś, wiosła ka-mienne rozbite, gada już nie masz.Dzwignij, Gilgameszu, topórbojowy, w las się zapuść i żerdzi natnij, sto dwadzieścia żerdzi,każda niechaj mierzy pięć prętów.Smołą nasyć, przytwierdz imłopatki i tutaj przynieś.Usłyszawszy te słowa Gilgamesz w dłoni topór bojowy podzwignął, miecz swój wydobył, w las się zapuścił i żerdzi narąbał, sto dwadzieścia żerdzi, każdej pięć prętów.Smołą powlókł,łopatki przytwierdził, jemu przydzwigał.Wsiedli do łodzi Gilgamesz i Urszanabi.Aódz na wodę ze-pchnęli i popłynęli.W trzy dni przebyli drogę miesiąca i dni piętnastu.I wpłynąłUrszanabi na wody śmierci.Rzekł do niego Urszanabi, do Gilgamesza:Odstąp teraz, Gilgameszu, i wez żerdz w rękę.Każdą żerdzią,nim nasiąknie, raz łódz popychaj.Bacz, byś wody śmierci rękąnie dotknął.Drugą, trzecią i czwartą żerdz wez, Gilgameszu! Piątą, szóstąi siódmą żerdz wez, Gilgameszu! �smą, dziewiątą i dziesiątą żerdz wez,Gilgameszu! Jedenastą i dwunastą żerdz wez, Gilgameszu!Po dwakroć sześćdziesięciu już Gilgameszowi żerdzi nie stało.Z lędzwi swoich przepaskę rozwiązał, szaty swoje zerwał Gilgamesz, w dłoniach jako żagiel je podniósł.Z daleka zobaczył ich Utnapiszti.Pomyślawszy sercu swojemu rzecze i tak sam do siebie rozważa:Dlaczego w łodzi wiosła kamienne rozbite i nie ten w niej pły-nie, czyja to łódz? Nie z moich ludzi ten, który się zbliża.Spo-glądam nań z prawa, spoglądam z lewa, patrzę na niego i poznaćnie mogę, patrzę na niego i pojąć nie mogę, patrzę na niego i niewiem, kim jest.Czego serce jego żąda ode mnie?Przybili do brzegu.Utnapiszti rzecze do Gilgamesza:Kim jesteś? Powiedz mi swe imię.Otwarł usta Gilgamesz i rzecze, dalekiemu Utnapiszti odrzekłGilgamesz:Jam jest Gilgamesz, takie moje imię, przybyłem z Uruku,z domostwa Anu.Rzekł doń Utnapiszti, do Gilgamesza:Czemu lica twoje wpadły, twarz w dół przygięta, serce smutne,oblicze skonane? Czemu w łonie twoim rozpacz i takiemu, cow daleką drogę odszedł, z twarzyś podobny, skwar i mróz czołotwoje spiekły i za płodem wiatru aż tu przybyłeś?Dalekiemu Utnapiszti rzecze Gilgamesz:Jakże mi lic nie mieć wpadłych, twarzy przygiętej, serca smut-nego, skonanego oblicza? Jak rozpaczy nie mieć w łonie, jak ta-kiemu, co w daleką drogę odszedł, nie być podobnym, jak czołaskwarem i mrozem spiekłego nie mieć, jak za płodem wiatru niebiec aż tutaj ? Mój przyjaciel i braciszek młodszy, gońca osłówgórskich, lampartów stepu, Enkidu, mój młodszy braciszek,gońca osłów górskich, lampartów puszczy, z którym wszystkozwyciężaliśmy, w góry wkraczaliśmy, warowny gród zdobyliśmy,razem jąwszy bykołaka ubiliśmy, w lesie cedrów mocarnegoHumbabę zgubiliśmy, lwy w przełęczach górskich księżycowipobiliśmy, przyjaciel, którego tak miłowałem, z którym wszy-stkie trudy dzieliłem, Enkidu, przyjaciel ukochany, z którymwszystkie trudy razem przeszedłem: los go dopadł człowiekowisądzony! W los ludzki odszedł! Po dniach i po nocach nad nimpłakałem, do grobu składać go nie kazałem: czy na głos mój niewstanie przyjaciel? Sześć dni przeszło, siedem nocy minęło,aż się w nosie jego czerwie zalęgły.Przeraziła mnie twarz megodruha, zląkłem się zgonu, nie masz dla mnie żywota, jakobyrozbójnik stepy przebiegam, sprawa mego przyjaciela na mniespoczywa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl