Christie Agatha Godzina zero (2)

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�omas zauważył łagodnie: Sądzę, że w najtrudniejszej sytuacji jest Audrey.Lady Tresilian rzuciła mu ostre spojrzenie. Zawsze się w niej, �omasie, podkochiwałeś, prawda?Odpowiedział sucho: Myślę, że tak. Od najmłodszych lat?Przytaknął. A potem pojawił się Nevile i sprzątnął ci ją sprzed nosa?Poruszył się, zakłopotany. Hm, tak.Zawsze wiedziałem, że jestem bez szans. Cóż za brak wiary w siebie. Stary poczciwy �omas tak Audrey o mnie myśli. Wierny �omas , czy nie tak cię przezywali? przypomniała lady Tresilian.Uśmiechnął się, bo te słowa przywołały wspomnienie dni dzieciństwa. Ciekawe, nie słyszałem tego od lat. Twoje akcje u Audrey mogą teraz pójść w górę powiedziała.Patrzyła mu pro-sto w oczy. Wierność jest cechą, którą ktoś, kto ma za sobą takie przejścia jak Audrey,może cenić wysoko.Niewzruszona psia wierność może doczekać się nagrody.�omas Royde opuścił wzrok, bawiąc się fajką. Z taką nadzieją rzekł przyjechałem tutaj.4 A więc jesteśmy wszyscy rzekła Mary Aldin.Hurstall, stary lokaj, przetarł spocone czoło.Kiedy wszedł do kuchni, pani Spicer, ku-charka, rzuciła coś na temat jego miny. Nie najlepiej się czuję, niestety powiedział Hurstall. Jeżeli mogę się tak wyra-zić, wszystko, co ostatnio się mówi i robi w tym domu, wydaje się mieć znaczenie inneniż na pozór.Wiesz, o co mi chodzi?Pani Spicer nie sprawiała wrażenia, że wie, o co mu chodzi, więc ciągnął: Miss Aldin teraz, kiedy usiedli do kolacji, powiedziała: ,A więc jesteśmy wszyscy ,a ja aż podskoczyłem! Wyglądało to tak, jakby treser zgromadził swoje dzikie bestiew klatce i zatrzasnął drzwi.Nagle wydało mi się, że jesteśmy w pułapce. Na pewno zjadłeś coś, co ci zaszkodziło.45 To nie jest niestrawność.Chodzi o to, że wszyscy żyjemy w napięciu.Trzasnęłyfrontowe drzwi, a pani Strange, nasza pani Strange, to znaczy panna Audrey, tak pod-skoczyła, jakby ją coś ugryzło.I te chwile ciszy.Są bardzo dziwaczne.Tak jakby naglekażdy bał się odezwać.A potem wszyscy naraz zaczynają mówić, co im ślina na językprzyniesie. Nic dziwnego, że potem są zmieszani zaznaczyła pani Spicer. Dwie panie Strange pod jednym dachem! Moim zdaniem tak nie wypada.W jadalni panowała właśnie jedna z tych chwil ciszy, o jakich mówił Hurstall.Z wymuszoną uprzejmością Mary Aldin zwróciła się do Kay i poinformowała ją: Zaprosiłam pani znajomego, pana Latimera, na jutrzejszą kolację do nas. Ach, świetnie odparła Kay. Latimer? Jest tutaj? zainteresował się Nevile. Zatrzymał się w hotelu Easterhead Bay wyjaśniła Kay. Moglibyśmy się tam wybrać kiedyś na kolację zaproponował Nevile. Doktórej kursuje prom? Do wpół do pierwszej powiedziała Mary. Chyba są tam wieczorami dansingi? Większość gości to emeryci. To twój przyjaciel nie ma zbyt wielu rozrywek Nevile zwrócił się do Kay.Mary powiedziała szybko: Może by się któregoś dnia ruszyć i trochę popływać w Easterhead Bay? Jest jesz-cze zupełnie ciepło, a tam jest taka śliczna piaszczysta plaża.�omas Royde rzekł półgłosem do Audrey: Jutro wybieram się na żagle.Popływasz? Chętnie. Moglibyśmy pojechać wszyscy ożywił się Nevile. Przecież mówiłeś, że chcesz grać w golfa wtrąciła Kay. Tak, chciałem się wybrać na pole golfowe.Wyszedłem trochę z wprawy. To doprawdy tragedia! rzuciła Kay.Nevile zauważył pogodnie: Golf jest tragiczną grą.Mary spytała Kay, czy gra. Tak, uległam modzie. Kay byłaby w golfie bardzo dobra, gdyby tylko się trochę przyłożyła.Ma wro-dzony talent.Kay zwróciła się do Audrey: Pani nie uprawia żadnych sportów? Prawdę mówiąc, nie.Grałam trochę w tenisa, też ulegając modzie, ale bez więk-46szych rezultatów. Czy nadal grasz na fortepianie, Audrey? spytał �omas.Pokręciła głową. Ostatnio nie. Grałaś niezle zauważył Nevile. Myślałam, że nie przepadasz za muzyką, Nevile wtrąciła się Kay. Nie jestem melomanem powiedział niepewnie. Zawsze dziwiło mnie, jakAudrey potrafi palcami jednej ręki objąć oktawę.Ma takie drobne dłonie.Spojrzał na nie, kiedy odłożyła deserowe sztućce.Trochę się zarumieniła i szybkowyjaśniła: Mam długie palce, a zwłaszcza mały.Pewnie to mi pomaga. To znaczy, że jest pani egoistką.Egoiści mają długie małe palce, a altruiści krótkie powiedziała Kay. Naprawdę? zaciekawiła się Mary Aldin. Więc ja jestem altruistką.Proszęspojrzeć, mam krótkie. Wiem, że nie jesteś egoistką rzekł �omas Royde, przyglądając się jej w zamy-śleniu.Zaczerwieniła się i szybko powiedziała: Kto z nas ma w sobie najmniej egoizmu? Pokażcie małe palce.Ja mam krótsze niżty, Kay.Ale �omas mnie przebija. Ja przebijam was oboje.Patrzcie Nevile rozczapierzył dłoń. Ale tylko u jednej ręki zauważyła Kay. U lewej ręki masz palec krótki, aleu prawej dużo dłuższy.A mówią, że lewa ręka odbija to, z czym przychodzimy na świat,natomiast prawa to, co robimy z własnym życiem.Co by znaczyło, że urodziłeś się jakoaltruista, a w miarę upływu lat stajesz się coraz większym egoistą. Umiesz wróżyć, Kay? zainteresowała się Mary Aldin.Pokazała wnętrze dłoni. Jedna wróżka powiedziała mi, że będę miała dwóch mężów i troje dzieci.Muszę siępośpieszyć.Kay wyjaśniła: Te małe kreski to nie dzieci, to podróże.To znaczy, że odbędziesz trzy zamorskiepodróże. To też nie wygląda zbyt prawdopodobnie.�omas Royde zwrócił się do Mary z pytaniem: Czy dużo podróżowałaś? Prawie wcale.Zwrócił uwagę na ukryty w jej głosie żal. A chciałabyś? Ponad wszystko.47Pomyślał sobie, że jej życie musi płynąć leniwe.Ciągle na usługach tej staruszki.Spokojna, taktowna, świetnie zarządzająca domem.Zapytał z ciekawością: Długo mieszkasz z lady Tresilian? Już prawie piętnaście lat.Znalazłam się tu po śmierci ojca.Przez kilka lat przedśmiercią był całkowicie sparaliżowany.A potem, jakby uprzedzając jego pytanie, dodała: Mam trzydzieści sześć lat.To chciałeś wiedzieć, prawda? Zastanawiałem się.Mogłabyś być w każdym wieku. To chyba wątpliwy komplement. Nie chciałem, żeby tak wyszło.Nie spuszczał z jej twarzy swojego myślącego, poważnego spojrzenia.O dziwo, nieczuła się zmieszana.Nieświadome, czyste, zamyślone zaciekawienie.Widząc jego spoj-rzenie na swoich włosach, powiedziała: To pasmo mam od wczesnej młodości. Podoba mi się powiedział po prostu �omas Royde.Nadal jej się przyglądał.W końcu, lekko rozbawiona, spytała: No i jaki werdykt?Zarumienił się pod opalenizną. Ach, przepraszam, chyba nie wypada tak się gapić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl