Juliusz Slowacki Beniowski

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dziś uleczony na pół - lubię różeTakie, jakimi je Bóg stworzył, ładneI wiotkie.- Teraz wam powieścią służęI w żadne więc�j ustępy nie wpadnę,%7ładną gawędą pieśni nie przedłużę,104Ale też z faktów wam nic nie ukradnę,Bo wszystko godne jest pamięci wieczn�jI wszystko może ujść - w kompanii grzeczn�j.Stoi więc w dębie moja mołodycaZe świecą - jasne dwa gołębie burczą;Ksiądz pieczętuje sygnetem szlachcicaListy.Posłuszne się papiery kurcząW kopertę; z lakiem ożeniona świ�ca -Mówiąc Delill[e]a stylem - styl tak sturcząPoeci, że dziś gwałtem trzeba z FrancjiRozumu, jeszcze więc�j elegancji -Ożeniona więc świeca z laską laku,Wydała tę łzę, która z tajemnicyNie da się nigdy odedrzeć bez znaku -Zwłaszcza jeżeli Moskal na granicyNie czyha na twój sekret, o Polaku,Z pomocą drugi�j ożenion�j świ�cy,I chmur z tajemnic twoich nie uchylaZdradziecką ręką nocy (styl Delill[e]a).Już więc ksiądz Marek (tu mnie nie doścignąIksy warszawskie) kochanków zaślubiłI nim oboje w małżeństwie ostygną,Przypieczętować chciał - już lak naczubił,Już.już.Wtem szable mu po oczach migną!105Ksiądz wstał - szczęk wielki był - pieczątkę zgubił;Ujrzał na ścianach boju stereotyp,Bowiem dąb w środku był jak dagerotyp.Co się więc działo zewnątrz, to się w łonieSuchego dębu odbiło tęczowie.Był bój, naprzeciw siebie szły dwa konie,A na koniach szli dwaj bohaterowie,Nad głową niosąc podniesione bronie,Szablice; każda jako sierp na głowie.Zaraz ksiądz poznał, że ci wojownicyByli to z panem Sawą pan Maurycy.Poznawszy, w duchu rzekł: Nie pójdę godzić,Niechajże sobie trochę krwi utoczą,To może nadto gorących ochłodzić,Pot�m z rozwagą większą w ogień skoczą.Tak mówiąc patrzał, jak chcąc sobie szkodzić,Na ścianach tęczę tworzyli uroczą.Zwiatłość ich obu owionęła krwawa;W ogniu na białym koniu migał Sawa.Spotkali się raz, złożyli nad głowąI znów ich konie rozniosły szalone;Za drugim razem tnąc sztuką krzyżowąBeniowski, zgrabnie skoczywszy na stronę,Dał szacht tak płytki koniowi nad głową,106%7łe mu z przyciętych uszu dwie czerwoneTrysły fontanny; jak rubin się żarząW biegu, nadjechał na nie Sawa twarzą.Więc się na białym wydawał rumaku,Mając zalane oczy krwi wytryskiem,Jakby delfina miał w złotym czaprakuPod siodłem, który krew wyrzucał pyskiem.Nie dając jednak najmni�jszego znaku,%7łe był zmięszany tym ostrym dogryzkiem,Obróciwszy się koniowi do grzbietuStrząsł krew i z olster dobył pistoletu.Straszny był wtenczas: we krwi, co go broczy,Spokojną miał twarz i spokojnie mierzyłDo bohatera pieśni, między oczy -I gdyby krzemień był spadł i uderzyłW dekę.co skrami pryskając odskoczy,Pewnie by więc�j mój bohater nie żył.Bo sam wyznawał, że w szturmaku onymWidział przybitą kulę czymś czerwonym.Więc pewnie by ją był duszy oczyma,Jak mówi Hamlet, w czaszce sw�j zobaczył,Gdyby nie dziwne, a dla pisorymaMiłe zdarzenie.- Bóg zachować raczyłCzłowieka, a ja zeń zrobię olbrzyma;107Byle mi tylko czytelnik przebaczył,%7łe empirycznie, minąwszy przyczynę,Wdałem się w skutek rzeczy, w rąbaninę.Lecz wpadłszy muszę kończyć.Więc pan Sawa lewe przymrużył oko i wycelił,A zaś powszechnie o nim niosła sława,%7łe nawet pannom, gdy sobie podchmielił,Wystrzelał korki.- Była to zabawa,Któr�j bym wcale z innymi nie dzielił,Gdybym był panną, gdzieś, w szlacheckich dworkachPod owe czasy i chodził na korkach.Wycelił już więc prosto, w same czoło,I palec już giął - gdy nagle.o dziwy!Jakoby Irys, co rzuciwszy kołoZ tęczy, zlatuje na zamglone niwy:Lekko jak anioł, jak ptaszek wesoło,Dzieweczka z dębu dała skok straszliwy,Skok na dwa łokcie od ziemi wysoki,W poezji mówiąc, skok aż pod obłoki.Z obłoków spadła na ów koń ze śniegu,Na którym siedział pan Sawa złowrogi;Nim się ob�jrzał, już na siodła brzeguStojąca za nim jak Olimpu bogi,Prosta i naprzód podana do biegu,108Chwyciła za l�jc - i na tylne nogiPodniósłszy konia z rycerzem do góry,Tak pomięszała go - że strzelił w chmury.I nie czekając, aż poprawi strzału,L�jcem i głosem zagrzawszy rumaka,Rzuciła w galop taki pełny szału,%7łe galop konia był jako lot ptaka.A ta dzieweczka, by duch ideału,Stojąc nóżkami na końcu czapraka,Resztą się ciała - strach przechodzi mrowi! -Oddała całkiem unieść błękitowi.I błękit ją wziął tak zrównoważoną,Z rozciągniętymi jako ptak rączęty.Z włosów, co były na głowie koroną,Naprzód się złoty zrobił wąż zwiniętyW kłęby i leciał wraz za tą szaloną,W połyskujące ją chcąc winąć skręty,I różne kwiaty wyrzucał ze skrętów,Które goniły ją mgłą dyjamentów.Za włosem i za kwiatami, i za niąPędziły równym dwa gołębie lotem.-Nie widzę więc�j: jary się tumanią,Dymn�j kurzawy przesłonięte złotem;W kurzawie rycerz znika z moją panią.109Jeszcze raz galop konia runął grzmotem,Jeszcze raz jezdziec na wierzchołku góry,Jak z ametystu, z płomienia i z chmuryBłysnął i zniknął.- Teraz kto wypowieUczucia wnętrzne w moim bohatyrze?Zamiast kul srogich pana Sawy w głowie,Ujrzał.a tu mu wcale nie ubliżę,Bo wiem, że wiedział, co są centaurowie,Przypomnieć musiał więc o D�janirzeI miał na twarzy taki wyraz boskiJak ten, co wiersze pisząc liczy zgłoski.Oczy utopił w kurzu obłok złoty,Gdzie znikał rycerz, koń, panna, j�j włosyI za włosami, jak dwa papiloty,Białe gołąbki na dwóch końcach kosy.I stał, i patrzał - gdy z dębow�j grotyWyszedł ku niemu karmelita bosyI przeżegnawszy się Chrystusa znakiem,Spytał: Dlaczego waść się bił z Kozakiem? O krwi gorąca! że też ja nie mogęUtrzymać nigdy między wami zgody!Oto pan Sawa znowu ruszył w drogę,Bóg wie, czy wróci, a rzeski i młody.O młodzi! młodzi! pod waszą ostrogę110Trzeba dać woły najleniwsze z trzody;Dopóki każdy z was na koniu jezdzi,Nigdy się w jednym mi�jscu nie zagniezdzi. Skądże wam przyszło, żeście tu z jaszczuraDobyli szabel i na konie wsiedli?Na to pan Zbigniew: Oto jest rzecz, któraZwaśniła obu, gdyśmy tutaj jedliI pili: oto złota miniatura,O którą srogi bój obaśmy wiedli.O taką się rzecz bijemy nie pierwsi;Ja mu ją, księże, sam zerwałem z piersi. A zerwawszy ją, chciałem serca dostaćSpod żeber jego tą szablą turecką.Tak mówiąc strasznie miał marsową postać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl