Appian z Aleksandrii Historia Rzymska I XII

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Toteż dopewnego czasu wahał się i nie podejmował walki, a tylko ograniczał się doutarczek.26.W końcu jednak wyczerpały się zapasy żywności i głód zaczął dokuczaćwojsku.Mimo to Scypion uważał za rzecz niegodną wycofać się stamtąd.Złożywszy ofiary zaraz potem ściągnął wojska na miejsce, skąd można było gosłyszeć, przybrał znów minę i postawę jakby natchnionego przez boga iobwieścił, że to samo bóstwo, co zwykle, nawiedziło go i wzywa do uderzeniana nieprzyjaciół; trzeba więc pokładać ufność raczej w bogu, a nie w ilościwojska, bo i w poprzednich walkach odnieśli zwycięstwo dzięki pomocy bożej,a nie dzięki swej liczbie.By utwierdzić wiarę w swe słowa, kazał wróżbitomwynieść na środek wnętrzności zwierząt ofiarnych.Mówiąc to widzi kilkaprzelatujących ptaków.Z miejsca więc zrywa się gwałtownie i z okrzykiem34W tekście �Betyka�, co jest nazwą całej prowincji.Chodzi niewątpliwie o Bekulę, podktórą w r.208 rozgromiony został Hazdrubal, ale nie syn Giskona, jakby z relacji wynikało,tylko syn Hamilkara, brat Hannibala.35Był to Hazdrubal, syn Giskona, bo Hazdrubal, brat Hannibala, po klęsce pod Bekuląpociągnął do Italii, gdzie zginął w r.207.Opisane poniżej wydarzenia należą już do r.206.36U Polibiusza (XI 20, 1) miejscowość ta nazywa się Ilipa (nad rzeką Betis, poniżejKorduby), u Liwiusza (XXVIII 12, 14) Silpia, co jest zapewne błędną wersją nazwy Ilipa.37Masynissa, wówczas dowódca posiłkowej jazdy numidyjskiej w służbie kartagińskiej,pózniej głośny król Numidii.38Gajusz Leliusz, przyjaciel Scypiona, legat i towarzysz jego zwycięstw w Hiszpanii iAfryce; pretor w r.196, konsul w r.190.39 Tj.ok.1800 m. 59wskazuje na nie i woła, że to bogowie przysłali mu i taki znak zwycięstwa.Jakby natchnieniem owładnięty ruchami swego ciała niejako towarzyszyłptakom, śledząc je wzrokiem i wołając na nie.A razem z nim i całe wojsko,zależnie od tego, czy tu, czy tam się zwracał, również się obracało za jego wi-dzeniami i wszyscy byli podnieceni, jakby zwycięstwo już było gotowe.Kiedyzaś w pełni osiągnął to, o co mu chodziło, nie zwlekał i nie pozwolił, by zapałprzeminął, lecz jakby jeszcze był bożym natchnieniem owładnięty, powiedział,że zaraz po tych znakach należy podjąć walkę.Kazał więc wojsku pożywić się iuzbroić, po czym niespodziewanie wyprowadził je do boju, zanim się spo-strzegli nieprzyjaciele.Dowództwo nad jazdą powierzył Sylanusowi40, nadpiechotą Leliuszowi i Marcjuszowi.27.Hazdrubal, Magon i Masynissa, widząc nadciągającego nagle przeciwnim Scypiona w odległości zaledwo 10 stadiów, poczęli z pośpiechem,zamieszaniem i krzykiem zbroić swe wojsko, które nie zdołało się nawet jeszczeposilić.Równocześnie przyszło do starcia i piechoty, i konnicy, przy czym jazdarzymska wzięła górę dzięki zastosowaniu tego samego fortelu; nie zawracającbowiem ścigali uporczywie Numidów, którzy byli przyzwyczajeni cofać się, byponownie uderzyć, a teraz skutkiem bliskości ścigających wcale już nie mogliużyć oszczepów.Piechota natomiast ciężko walczyła skutkiem przewagi li-czebnej Libijczyków i przez cały dzień bliska była klęski.Nawet Scypion, któryuwijał się między nimi i zagrzewał ich do walki, nie zdołał przywrócić porządkuw szeregach, aż w końcu oddał swego konia służącemu i zabrawszy jakiemuśżołnierzowi tarczę wypadł sam jeden, tak jak był, na pole między obu wojskamiz okrzykiem: �Spieszcie z pomocą, Rzymianie, waszemu Scypionowi, bo jest wniebezpieczeństwie�.Dopiero wówczas najbliżsi widząc, w jakim się znajdujeniebezpieczeństwie, a dalsi dowiadując się o tym, wszyscy w równej mierzeprzejęci wstydem i obawą o wodza, uderzyli na nieprzyjaciół z krzykiem i furią,tak że Libijczycy nie wytrzymali natarcia, lecz rzucili się do ucieczki, zwłaszczaże pod wieczór zaczęły ich zarazem opuszczać siły skutkiem braku posiłku;toteż w krótkim czasie urządzono wówczas wśród nich wielką rzez.W tensposób zakończyła się dla Scypiona ta bitwa pod Karmoną, przez długi czaswahająca się niebezpiecznie.Zginęło w niej 800 Rzymian, a 15000nieprzyjaciół.28.Odtąd Libijczycy wycofywali się ciągle z pośpiechem, a Scypion ścigałich, wyrządzał im szkody i powodował straty, ilekroć ich dopadł.Kiedy wkońcu zajęli pewną umocnioną miejscowość, gdzie było pod dostatkiem i wody,i żywności, z konieczności nie pozostało mu nic innego, jak podjąć oblężenie;ponieważ jednak spieszył do innych naglących zajęć, pozostawił to zadanieSylanusowi,40Marek Juniusz Sylanus, b.pretor w r.212, wysłany w r.210 ze Scypionem jako legatjego do Hiszpanii. 60a sam podążył w inne strony Hiszpanii, aby je sobie podporządkować.Aleoblegani przez Sylanusa Libijczycy znowu się wycofali i przybywszy wreszcienad cieśninę przeprawili się do Gades.Sylanus wyrządziwszy im szkody, ilezdołał, zawrócił do Scypiona do [Nowej] Kartaginy.Hazdrubala, syna Hamil-kara, który zbierał jeszcze wojsko nad Północnym Oceanem, wezwał brat jegoHannibal, aby czym prędzej wtargnął do Italii41.Aby ujść uwagi Scypiona,pociągnął Hazdrubal wzdłuż Północnego Oceanu i przez Pireneje wkroczył doGalii z najemnikami celtyberyjskimi, których zaciągnął.W ten sposób zatemśpieszył Hazdrubal do Italii, gdzie nic o tym nie wiedziano.29.Lucjusz42 po powrocie z Rzymu doniósł Scypionowi, że Rzymianie wmieście noszą się z myślą wysłania go jako wodza do Afryki.Było to od dawnajego najgorętszym pragnieniem, toteż spodziewając się jego spełnienia wysłałdo Afryki, do tamtejszego władcy Syfaksa, Leliusza z 5 okrętami; miał onzanieść mu dary, przypomnieć o przyjazni Scypionów i prosić, aby kiedy tamzjawią się Rzymianie, z nimi współpracował.Jakoż Syfaks przyobiecał swąpomoc, przyjął dary i ze swej strony posłał inne.Kartagińczycy na wieść o tymwysłali również poselstwo do Syfaksa w sprawie przymierza.Kiedy się o tymScypion dowiedział, przykładając wielką wagę do tego, by pozyskać sobieSyfaksa przeciw Kartagińczykom i upewnić się co do niego, popłynął do niegona dwóch okrętach razem z Leliuszem.30.Kiedy już miał lądować, posłowie Kartagińczyków, którzy bawili jeszczeu Syfaksa, w tajemnicy wypłynęli przeciw nim z okrętami wojennymi, jakiemieli.Ale Scypion rozpiąwszy żagle śmiało ich wyminął i przybił do lądu.Syfaks przyjął gościnnie i jednych, i drugich, ale ze Scypionem zawarł po kry-jomu układ i odprawił go z zapewnieniami wierności.Kartagińczyków zaś,którzy znów przygotowywali pułapkę na Scypiona, zatrzymał, dopóki nieznalazł się on bezpieczny na pełnym morzu.W tak wielkim niebezpieczeństwieznajdował się Scypion zarówno przy lądowaniu, jak i przy wyjezdzie!Powiadają nawet, że w czasie gościny u Syfaksa Scypion spoczywał przy stolena tym samym łożu co Hazdrubal, który go o wiele rzeczy wypytywał i byłuderzony jego dostojnym obejściem, tak że powiedział do przyjaciół: �Tenczłowiek budzi strach nie tylko w wojnie, ale i przy uczcie�.31.W wojsku Magona podówczas pełnili jeszcze służbę jako najemnicyniektórzy Celtyberowie i Iberowie, których miasta przeszły na stronę rzymską.Więc Marcjusz uderzył na nich, wyciął ich 1500, pozostali zaś uciekli przed nimdo swych miast [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl