Podobne
- Strona startowa
- Mary Joe Tate Critical Companion to F. Scott Fitzgerald, A Literary Reference to His Life And Work (2007)
- Scott S. Ellis Madame Vieux Carré, The French Quarter in the Twentieth Century (2009)
- Diane Adams & RJ Scott In the Shadow of the Wolf 3 Splintered Lies
- Carter Scott Cherie Jesli milosc jest gra
- Cherie Carter Scott Jesli milos
- Scott Justin Blekitne Bractwo (2)
- Chronicles of Nick 3 Infamous Sherrilyn Kenyon
- Wojna i pokoj t.1 i 2 TOŁSTOJ
- Elkeles Simone Prawo przyciągania
- Rushdie Salman Szatanskie wersety
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- nea111.xlx.pl
Cytat
Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie należysz do nas - oświadczył.- Nie masz prawa niczego nam mówić.Quara wcisnęła się między nich, spojrzała w twarz Grega.- Jeśli Miro nie zasłużył na prawo głosu w tej rodzinie, to nie jesteśmy rodziną!- Ty to powiedziałaś - mruknął Olhado.- Zejdź mi z drogi - zagroził Grego.Quara znała ten groźny ton - słyszała go tysiące razy.Ale teraz, stojąc tak blisko, czując na twarzy jego oddech, zrozumiała, że Grego nie panuje nad sobą.Że wiadomość o śmierci Quima wstrząsnęła nim do głębi i w tej chwili nie jest chyba do końca normalny.- Nie stoję ci na drodze - odparła.- No, dalej.Uderz kobietę.Przewróć kalekę.To leży w twojej naturze.Jesteś z natury niszczycielem.Wstyd mi, że należę do tego samego gatunku co ty, nie mówiąc już o tej samej rodzinie.Dopiero kiedy umilkła, zdała sobie sprawę, że może posunęła się za daleko.Przez lata utarczek z bratem, po raz pierwszy naprawdę dotknęła go do żywego.To, co malowało się na twarzy Grega, budziło przerażenie.Nie uderzył jej jednak.Wyminął ją, wyminął Mira i stanął w drzwiach, opierając dłonie o framugę.Napiął mięśnie, jakby chciał rozepchnąć ściany.A może chwytał się ścian w nadziei, że zdołają go zatrzymać.- Nie dam ci się wyprowadzić z równowagi - powiedział.- Wiem, kto jest moim wrogiem.A potem wybiegł przez drzwi w ciemność.Po chwili Miro poszedł jego śladem.Nie powiedział ani słowa.Ela odezwała się, także zmierzając do drzwi.- Nie wiem, mamo, jakie kłamstwa sobie powtarzasz.Ale ani Ender, ani nikt inny nie zniszczył dzisiaj naszej rodziny.Ty to zrobiłaś.Zniknęła.Olhado wstał i wyszedł bez słowa.Quara miała ochotę dać mu w twarz.Musiałby się odezwać.Zarejestrowałeś wszystko swoimi komputerowymi oczami, Olhado? Czy wyryłeś w pamięci obraz po obrazie? Nie masz się czym chwalić.Ja mam tylko tkankę mózgową, by zapisać tę cudowną noc w historii rodziny Ribeira, ale założę się, że moje wspomnienia są równie wyraźne jak twoje.Mama spojrzała na Quarę.Twarz miała mokrą od łez.Quara próbowała, ale nie mogła sobie przypomnieć.Czy widziała kiedyś płaczącą mamę?- Więc tylko ty zostałaś.- Ja? - zdziwiła się Quara.- To przecież mnie zabroniłaś wstępu do laboratorium.Pamiętasz? To mnie odcięłaś od pracy mojego życia.Nie spodziewaj się teraz, że będę ci przyjaciółką.Po czym wyszła, jak pozostali.Szła przez noc ożywiona.Usprawiedliwiona.Niech ta stara wiedźma pomyśli o tym, niech się przekona, jak przyjemnie jest czuć to, co ja przez nią czułam.Jakieś pięć minut później, kiedy Quara dotarła już prawie do bramy, kiedy ostygł żar słusznej zemsty, zaczęła sobie uświadamiać, co właściwie zrobiła.Co zrobili wszyscy.Zostawili mamę samą.Pozwolili uwierzyć, że straciła nie tylko Quima, ale całą rodzinę.To straszne.Mama nie zasłużyła na coś takiego.Quara zawróciła natychmiast i pobiegła w stronę domu.Była już w drzwiach, kiedy z głębi domu do salonu weszła Ela.- Nie ma jej - oznajmiła.- Nossa Senhora - jęknęła Quara.- Powiedziałam jej takie straszne rzeczy.- Jak my wszyscy.- Potrzebowała nas.Quim zginął, a my potrafiliśmy tylko.- Kiedy uderzyła Mira, to.Zdumiona, Quara z płaczem wtuliła się w ramiona siostry.Czy ciągle jestem dzieckiem? Tak, jestem, wszyscy jesteśmy, i tylko Ela umie nas pocieszyć.- Elu, czy tylko Quim trzymał nas razem? Czy kiedy odszedł, przestaliśmy być rodziną?- Nie wiem.- Co teraz?W odpowiedzi Ela chwyciła ją za rękę i wyprowadziła z domu.Quara spytała, dokąd idą, lecz Ela milczała.Ściskała tylko jej dłoń i ciągnęła za sobą.Quara szła bez oporu.Nie wiedziała co robić i podążając za siostrą czuła się jakoś bezpieczniej.Z początku sądziła, że szukają mamy.ale nie, Ela nie kierowała się do laboratorium ani żadnego prawdopodobnego miejsca.Cel ich drogi zaskoczył Quarę jeszcze bardziej.Stały przed kaplicą wzniesioną pośrodku miasteczka przez mieszkańców Milagre.Kaplicą Gusta i Cidy, dziadków, ludzi, którzy pierwsi odkryli sposób powstrzymania descolady i ocalili ludzką kolonię na Lusitanii.I chociaż znaleźli środki ratujące życie zarażonych, sami umarli.Choroba była zbyt zaawansowana, by ocaliły ich nowe lekarstwa.Ludzie czcili ich, wybudowali tę kaplicę, nazywali Os Venerados, jeszcze przed oficjalną beatyfikacją.A teraz, kiedy tylko krok dzielił oboje od kanonizacji, wolno już było się do nich modlić.Quara ze zdziwieniem stwierdziła, że po to właśnie przyszła tu Ela.Uklękła przed kaplicą, a choć Quara nie była głęboko wierząca, poszła za przykładem siostry.- Dziadku, babciu, módlcie się za nas.Módlcie się za duszę na-zego brata Estevao.Za dusze nas wszystkich.Niech Chrystus nam wybaczy.Do tej modlitwy Quara przyłączyła się całym sercem.- Chrońcie waszą córkę a naszą matkę, brońcie ją od.od jej rozpaczy i gniewu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]