Jordan Robert Oko swiata cz 1

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Jeśli uda mi się uwolnić was od Tar Valon, tomoże przestanę myśleć o Owynie.Poczekajcie tutaj.Nadal unikając ich wzroku, pospieszył do wyjścia z alei, zwalniając, kiedy był jużprawie u celu.Rozejrzał się raz szybko dookoła, normalnym krokiem wyszedł na ulicęi zniknął im z oczu.Mat uniósł się, chcąc iść w jego ślady, ale zaraz usiadł z powrotem. Nie zostawi tych rzeczy powiedział, dotykając skórzanych futerałów. Wie-rzysz w tę opowieść?Rand przykucnął obok beczek na deszczówkę, uzbrajając się w cierpliwość. Co z tobą, Mat? Przecież ty jesteś zupełnie inny.Od wielu dni nie słyszałem two-jego śmiechu.348 Nie lubię, gdy na mnie polują jak na jakiegoś królika warknął Mat.Westchnął, a jego głowa wsparła się bezwładnie o ceglany mur karczmy.Nawet w tejpozycji wyglądał na spiętego.Toczył dookoła niespokojnym wzrokiem. Przepraszam.To przez to uciekanie, tych wszystkich obcych i.i w ogóle wszyst-ko.Przez to jestem taki drażliwy.Patrzę na kogoś i zaraz się zastanawiam, czy nie powieo nas Pomorom, albo nas nie oszuka, obrabuje, albo.Na Zwiatłość, Rand, czy ciebie towszystko nie denerwuje?Zmiech Randa zabrzmiał jak urywany szczek z głębi gardła. Za bardzo się boję, żeby się denerwować. Jak myślisz, co Aes Sedai zrobiły jego bratankowi? Nie wiem odparł nieswoim głosem Rand.Znał tylko jeden rodzaj kłopotówz Aes Sedai, w jakie mógł wdać się człowiek. Wydaje mi się, że nie to, co nam. Nie.Nie to, co nam.Przez jakiś czas siedzieli tylko oparci o mur, nic nie mówiąc.Rand nie wiedział, jakdługo trwa to wszystko.Prawdopodobnie kilka minut, ale miał wrażenie, że czekają jużcałą godzinę na powrót �oma albo na chwilę, w której Bartim i Gelb otworzą oknoi obwieszczą wszystkim, że oni są Sprzymierzeńcami Ciemności.W pewnej chwili nakońcu alei pojawił się jakiś człowiek, wysoki mężczyzna, który miał kaptur nasuniętyna głowę, a płaszcz tak ciemny jak noc na tle oświetlenia ulicy.Rand zerwał się na nogi, chwytając rękojeść miecza Tama tak mocno, że aż go zabo-lały kłykcie.Zaschło mu w ustach i przełykanie śliny nie pomagało.Mat uniósł się, wsu-wając dłoń pod płaszcz.Mężczyzna podszedł bliżej i w miarę, jak się zbliżał, Rand czuł coraz silniejszy ściskw gardle.Mężczyzna zatrzymał się nagle i odrzucił kaptur.Kolana omal nie ugięły siępod Randem.To był �om. Cóż, skoro mnie nie poznajecie bard uśmiechnął się szeroko to znaczy, żew takim przebraniu uda mi się przejść przez bramy.�om przepchnął się między nimi i zaczął przekładać rzeczy ze swojego łaciategopłaszcza do nowego, tak szybko, że Rand ledwie je odróżniał.Widział teraz, że nowypłaszcz jest ciemnobrązowy.Głęboko, urywanie wciągnął powietrze do płuc, ale nadalmiał uczucie, że jego gardło zacisnęło się niczym pięść.Brązowy, nie czarny.Mat nadaltrzymał rękę pod płaszczem, jakby zamierzał użyć ukrytego sztyletu.�om zerknął na nich przelotnie, po czym obdarzył ich ostrzejszym spojrzeniem. To nie pora, żeby tak się bać.Zaczął zręcznie tworzyć tobołek ze swojego starego płaszcza i instrumentów, w takisposób, że łatki zostały schowane w środku. Będziemy stąd wychodzili kolejno, w takiej odległości; żeby nie stracić się z oczu.Dzięki temu nikt nas nie powinien zapamiętać.Czy nie mógłbyś się przygarbić? do-dał w stronę Randa. Ten twój wzrost jest jak sztandar.349Zarzucił sobie tobołek na plecy, wstał i nasunął kaptur na głowę.Zupełnie nie przy-pominał siwowłosego barda.Był po prostu zwykłym wędrowcem, człowiekiem zbytbiednym, by móc sobie pozwolić na konia, a tym bardziej na powóz. Chodzmy.Już zmarnowaliśmy za dużo czasu.Rand zgodził się skwapliwie, ale mimo tego, wciąż bał się wyjść z alei na plac.Niktspośród rzadkich grup ludzi, rozproszonych na placu, nie obdarzył ich niczym więcejniż tylko przelotnym spojrzeniem większość w ogóle na nich nie patrzyła on jed-nak skulił ramiona, czekając na okrzyk ostrzegający przed Sprzymierzeńcem Ciemno-ści, który zmieni tych zwykłych mieszczan w żądny krwi motłoch.Obiegł wzrokiemotwartą przestrzeń, ludzi krzątających się wokół swych codziennych spraw, a kiedywreszcie dostrzegł Myrddraala, zdążył już pokonać połowę placu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl