Zelazny Roger & Sheckley Robert Przyniescie mi glowe ksiecia

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Co z nim jest nie w porządku? Mówiłem ci o spajających go magicznych zaklęciach.Nie ma ich dosta-tecznie dużo, więc niektóre części budowli znikają okresowo. Które partie? chciał wiedzieć Azzie. To zależy od pogody wyjaśnił tamten. Ponieważ zamek stoi dziękizaklęciom suchej aury, długie okresy deszczu piekielnie zle wpływają na jegokondycję. Czy nie ma jakiegoś planu, który precyzowałby, jakie jego fragmenty zni-kają w określonych warunkach? Oczywiście, istnieje taki harmonogram zgodził się młody demon alejest z gruntu przestarzały i tylko głupiec dałby mu wiarę. Mimo wszystko chcę go mieć powiedział Azzie; zawsze miał dużo re-spektu dla wszelkich gryzmołów na pergaminie. Gdzie mam go ulokować? zapytał urzędnik. Chwila moment powstrzymał go Azzie. To się nie uda.Ja napraw-dę muszę mieć dwa zamki.W mojej sztuce występuje dwoje różnych ludzi 48mężczyzna musi wyruszyć ze swego gniazda rodzinnego, aby dostać się do dru-giego, w którym mieszka kobieta, jego ukochana; albo tylko tak mu się wydaje.Naprawdę muszę mieć dwa zamki! A może jeden zamek i jeden bardzo duży dom? Nie, to by było zupełnie niezgodne z duchem przedstawienia.Poradz sobie jakoś z jednym zamkiem zasugerował urzędnik. Możeszgo przecież odmienić.To można bardzo łatwo zrobić, zwłaszcza kiedy rozmaitekomnaty ciągle znikają. Myślę, że będę musiał tak postąpić westchnął Azzie.Albo jeden z nichzastąpię moim pałacem.Kiedy możesz mi go przysłać? Och, dla ciebie zaraz się do tego wezmę powiedział urzędnik głosem,z którego wynikało jasno, iż Azzie nie zobaczy swego zamku, zanim Piekło niezamarznie.Azzie zrozumiał ten ton i stuknął w blat biurka czarną kartą kredytową.ZR�B, CO CI KAZANO! I TO SZYBKO! błysnął napis. W porządku zgodził się urzędnik. Ja tylko żartowałem.Gdzie mamdostarczyć tę kupę gruzów? Znasz obszar na Ziemi, który nazywają Transylwanią? Nie martw się, znajdę to miejsce. A wiesz może także, gdzie mógłbym dostać dobrą, ludzką, męską głowę?Urzędnik tylko się roześmiał.I tak Azzie opuścił Zaopatrzenie i powrócił na Ziemię, gdzie w tym czasieminął niemal tydzień.Dotarł do Chateau des Artes i od razu zdenerwował się, żenigdzie nie ma Frike a.Wyszedł z domu, zamierzał udać się konno do Augsburga,by tam poszukać swego sługi.Wpadłszy z hałasem do urzędu Estela Castelbrach-ta, zapytał wprost, czy ten nie widział Frike a; w tej sprawie nie musiał bawić sięw subtelności. Istotnie, spotkałem go odparł burmistrz. Szedł ulicą, zmierzając szyb-kim krokiem do domu doktora Albertusa.O, tam! Słyszałem, jak mruczał coś podnosem o czyjejś głowie. Wielkie dzięki odparł Azzie, wsuwając mu w dłoń monetę, jak to miałwe zwyczaju wobec osób urzędowych, kiedy tylko było go na to stać.49ROZDZIAA 8Dom doktora wznosił się na końcu małej uliczki zamkniętej murami miejski-mi.Stał w odosobnieniu, wysoki, wąski, stary, o kamiennym parterze, a wyższychkondygnacjach z ciosanego drewna.Azzie wspiął się po schodach i zastukał dużąkołatką z brązu. Kto tam? doleciał głos z wewnątrz. Ktoś, kto prosi o informację odparł Azzie.Drzwi stanęły otworem.Zanimi ukazał się wysoki starszy pan o zupełnie białych włosach i ubrany w pięk-ną rzymską tunikę, mimo iż taki strój wyszedł z mody przed kilkuset laty.Byłprzygarbiony i chodząc, podpierał się laską. Lord Azzie, jak sądzę powiedział. W rzeczy samej potwierdził Azzie. Powiedziano mi, iż znajdę tutajswego służącego, niejakiego Frike a. Ach, Frike a, naturalnie rzekł starszy pan. Proszę tędy.Przy okazji jestem Mistrz Albertus.Poprowadził Azziego do mrocznego wnętrza przez zagracony pokój i zanie-dbaną kuchnię wraz ze służbówką, aż do przyjemnego saloniku na tyłach.Przykominku stał Frike, uśmiechając się na widok wchodzącego Azziego. Frike! zawołał Azzie. Myślałem, że porzuciłeś służbę u mnie! Nie, panie.Nawet mi to w głowie nie postało.Podczas pańskiej nieobecno-ści wybrałem się do tutejszej tawerny, by znalezć godną siebie kompanię i napićsię tego mocnego czerwonego wina, które daje ludziom z tych stron ową dziką wa-leczność.Tam spotkałem tego dżentelmena, Mistrza Albertusa, u którego byłemna służbie, kiedy terminowałem w Salerno. Tak było istotnie potwierdził Albertus, mrugając oczami. Znam te-go łotra bardzo dobrze, lordzie Azzie.Ogromnie się ucieszyłem, słysząc, iż miałszczęście zasłużyć na pańskie łaski.Przyprowadziłem go tutaj, aby pomóc muw sprawie, jaką dla pana załatwia. Zciśle mówiąc, to jaką kwestię ma pan na myśli? zapytał Azzie. No cóż, lordzie.Wydaje mi się, iż potrzebuje pan kilku pierwszorzędnegogatunku organów ludzkiego ciała.A tak się właśnie szczęśliwie składa, iż w swo-im laboratorium mam wyborowy egzemplarz. Czy jest pan lekarzem? zapytał Azzie.Albertus potrząsnął swą biało-włosą głową. Alchemikiem, milordzie.Ludzkie szczątki często bywają przydatne w mo-im zawodzie.Jeżeli pójdzie pan tędy.Azzie szedł za wiekowym dżentelmenem, a na końcu postępował Frike.Po-przez hall dotarli do okratowanych drzwi.Albertus otworzył je kluczem wiszą-cym na jego szyi na rzemieniu, po czym wszyscy troje zeszli po krętych schodachdo piwnicy, gdzie znajdowało się dobrze wyposażone laboratorium alchemicz-50ne.Albertus zapalił starą lampę oliwną, w której blasku ukazały się zastawionealembikami i kolbami stoły; mur zdobiła pochodząca z Indii mapa przedstawia-jąca rozmieszczenie czakramów, a na ciągnącej się wzdłuż jednej ściany półcespoczywały zmumifikowane części ludzkiego ciała. Przyjemne miejsce skomentował Azzie, rozglądając się. Moje gratu-lacje, doktorze.Jednak te okazy są bardzo stare, mają wartość antykwaryczną do mojego zadania nie nadają się. To są tylko zbędne egzemplarze odparł Albertus. Proszę popatrzećtutaj i samemu ocenić.Podszedł do małej kadzi stojącej z boku na stole i wyjął z niej ludzką gło-wę uciętą równo przy samej szyi.Twarz była młoda, śmiertelnie blada, ale nadalprzystojna, mimo że zamiast oczu czerwieniały jedynie puste otwory. Jaką śmiercią umarł? chciał wiedzieć Azzie. I co stało się z jegooczami? Miał nieszczęście stracić je, milordzie. Przed czy po śmierci? Przed, ale tylko chwilę wcześniej. Proszę mi o tym opowiedzieć. Z wielką przyjemnością odparł Albertus. Ten facet nazywał się Fi-lip; mieszkał w miasteczku niedaleko stąd.Był bardzo urodziwy o wiele bar-dziej, nizli to przystoi młodemu człowiekowi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl