Krew Elfow

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dwa halerze za godzinę!Poeta wzdrygnął się, szturchnął wałacha piętą.Obejrzał się ukradkiem.Dwaj osobnicy, idący jego tropem od ratusza, zatrzymali się przy balwierni i udawali, że interesują ich ceny usług balwierza, wypisane kredą na desce.Jaskier nie dał się oszukać.Wiedział, co naprawdę ich interesuje.Pojechał dalej.Minął wielki budynek zamtuza „Pod Pączkiem Róży”, gdzie, jak wiedział, oferowano wyrafinowane, nieznane lub niepopularne w innych zakątkach świata usługi.Z chęcią, by wstąpić na godzinkę, jego rozsądek walczył czas jakiś z jego charakterem.Rozsądek zatriumfował.Jaskier westchnął i ruszył w kierunku Uniwersytetu, starając się nie patrzeć w stronę szynków, z których dobiegały odgłosy wesołej zabawy.Tak, co tu dużo mówić - trubadur kochał miasteczko Oxenfurt.Obejrzał się ponownie.Dwaj osobnicy nie skorzystali z usług balwierza, choć bezwzględnie powinni byli to uczynić.Obecnie stali przy sklepiku z instrumentami muzycznymi, udając zainteresowanie glinianymi okarynami.Sprzedawca wyłaził ze skóry, zachwalał towar, licząc na zarobek.Jaskier wiedział, że nie ma na co liczyć.Skierował konia ku Bramie Filozofów, głównym wrotom Akademii.Szybko załatwił formalności, polegające na wpisaniu się do księgi gości i oddaniu wałacha do stajni.Za Bramą Filozofów powitał go inny świat.Teren uczelni był wyłączony ze zwykłej miejskiej zabudowy, nie był, jak miasteczko, placem zaciętego boju o każdy sążeń powierzchni.Wszystko było tu niemal tak, jak zostawiły to elfy.Szerokie, wysypane kolorowym żwirkiem aleje między zgrabnymi, cieszącymi oko pałacykami, ażurowe parkany, murki, żywopłoty, kanały, mostki, klomby i zielone parki tylko w niewielu miejscach przytłoczone zostały jakiś wielkim, surowym gmaszyskiem, dobudowanym w późniejszych, poelfich czasach.Wszędzie było czysto, spokojnie i dostojnie - zakazana była tu wszelka forma handlu i płatnej usługi, nie wspominając o rozrywkach czy uciechach ciała.Alejkami parku przechadzali się żacy, zaczytani w księgach i pergaminach.Inni, siedzący na ławeczkach, trawnikach i klombach, przepowiadali sobie zadane lekcje, dyskutowali lub dyskretnie grali w cetno i licho, w „kozła”, w „kupę” lub w inne wymagające inteligencji gry.Dostojnie i godnie spacerowali tu też profesorowie pogrążeni w rozmowach i dysputach.Kręcili się młodsi bakałarze ze wzrokiem wlepionym w tyłki studentek.Jaskier z radością stwierdził, że od jego czasów nic się w Akademii nie zmieniło.Powiał wiatr od Delty, niosąc nikły zapach morza i nieco silniejszy smród siarkowodoru z kierunku imponującego gmachu Katedry Alchemii, górującego nad kanałem.Wśród krzewów przylegającego do studenckich dormitoriów parku poćwierkiwały szarożółte dzwońce, a na topoli siedział orangutan, zbiegły zapewne ze zwierzyńca przy Katedrze Historii Naturalnej.Nie tracąc czasu, poeta szybko pomaszerował labiryntem alejek i żywopłotów.Znał teren uniwersytetu jak własną kieszeń, i nie dziwota - studiował tu cztery lata, potem zaś przez rok wykładał w Katedrze Truwerstwa i Poezji.Posadę wykładowcy zaproponowano mu, gdy zdał końcowe egzaminy z celującym wynikiem, wprawiając w osłupienie profesorów, u których w czasie studiów zapracował sobie na opinię lenia, hulaki i idioty.Później zaś, gdy po kilku latach wałęsania się po kraju z lutnią jego sława jako minstrela sięgnęła daleko i szeroko.Akademia zaczęła usilnie zabiegać o jego wizyty i gościnne wykłady.Jaskier z rzadka dawał się uprosić, albowiem zamiłowanie do włóczęgi stale walczyło w nim z upodobaniem do wygody, luksusu i stałego dochodu.Jak również, jasna rzecz, z sympatią do miasteczka Oxenfurt.Obejrzał się.Dwaj osobnicy, którzy nie nabyli okaryn, fujarek ani gęśli, kroczyli za nim w pewnym oddaleniu, z uwagą obserwując czubki drzew i fasady budynków.Pogwizdując niefrasobliwie, poeta zmienił kierunek marszu i skierował się ku pałacykowi mieszczącemu Katedrę Medycyny i Zielarstwa.Alejka wiodąca ku Katedrze roiła się od studentek w charakterystycznych jasnozielonych szatach.Jaskier rozglądał się uważnie, szukając znajomych twarzy.- Shani!Młodziutka medyczka o ciemnorudych, przystrzyżonych tuż poniżej uszu włosach podniosła głowę znad atlasu anatomii, wstała z ławeczki.- Jaskier! - uśmiechnęła się, mrużąc wesołe piwne oczy.- Kopę lat cię nie widziałam! Chodź, przedstawię cię przyjaciółkom.Uwielbiają twoje wiersze.- Później - mruknął bard.- Spójrz dyskretnie, Shani.Widzisz tych dwóch?- Szpicle - medyczka zmarszczyła zadarty nosek, parsknęła, nie po raz pierwszy wprawiając Jaskra w podziw nad łatwością, z jaką żacy rozpoznawali wywiadowców, szpiegów i konfidentów.Awersja żywiona przez studentów do tajnych służb była przysłowiowa, choć niezbyt racjonalna.Teren uniwersytetu był eksterytorialny i święty, a studenci i wykładowcy nietykalni - służby, choć węszyły, nie ośmielały się dokuczać i naprzykrzać akademikom.- Idą za mną od rynku - rzekł Jaskier, udając, że obejmuje medyczkę i zaleca się.- Zrobisz coś dla mnie, Shani?- Zależy co - dziewczyna szarpnęła zgrabnym karkiem jak spłoszona sarna.- Jeśli znowu wpakowałeś się w coś głupiego.- Nie, nie - uspokoił ją szybko.- Chcę tylko przekazać wiadomość, a sam nie mogę z tym gównem, które przykleiło mi się do obcasów.- Zawołać chłopców? Wystarczy, że krzyknę, a zaraz będziesz miał szpicli z głowy.- Daj spokój [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl