Lumley Brian Nekroskop II

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zechce mi pan pomóc? Jestem pewien, że to leży w pańskiej mocy zapytałznawcę wampirów; Młody człowieku rzekł Giresci jeżeli się nie mylę, wiem, co cię tu sprowadza.Wprawdzie już kiedyś zapłaciłem życiem za udzielanie informacji o wampirach, ale jeślitylko mogę ci pomóc, Harry Keoghu, zrobię to.Powiedz, w czym rzecz. Tym, który pytał o wampiry, był Borys Dragosani, tak? upewnił się Harry.Wy-czuł, że tamten dygoce.Giresci mógł nie mieć ciała, ale mimo to zadrżał na wzmiankęo Dragosanim. Tak, właśnie on potwierdził Rumun. Dragosani.Kiedy spotkałem go po razpierwszy, nie wiedziałem jeszcze, że jest jednym z nich.Sam nie w pełni to pojmował,ale zło było już w nim. Nasłał Maksa Batu, który zabił cię Złym Okiem? Tak, wówczas już zdawał sobie sprawę z tego, czym się stał.Tego właśnie najbar-186dziej boi się wampir, że ludzie odkryją je go prawdziwą naturę.Każdy, kto coś podejrze-wa, musi umrzeć, i dlatego ów mały Mongoł zabił mnie, po czym ukradł moją kuszę. Zaniósł ją Dragosaniemu.Borys użył jej, by zabić Tibora Ferenczego. Przynajmniej posłużyła dobremu celowi! Pamiętaj jednak, że wspominając o Ti-borze, mówisz o prawdziwym wampirze! podkreślił Giresci. Gdyby Dragosani,tak zafascynowany złem, istniał, żywy czy nie umarły, tak długo jak Tibor, świat zapadł-by na nieuleczalną chorobę! Przykro mi powiedział Harry ale w takich potworach nie znajduję nic mo-numentalnego.Istniał zresztą jeden większy niż Tibor, ten, który zrodził się przed nimi go przeżył.Zwał się Faethor, a Tibor przyjął po nim nazwisko.I słusznie, gdyż to Fa-ethor uczynił go wampirem.Mówię, oczywiście, o Faethorze Ferenczym.Głos Ladislau Giresciego przeszedł teraz w najcichszy szept. To prawda, od niego właśnie zaczęło się moje zainteresowanie nieumarłymi.To-warzyszyłem bowiem Faethorowi w chwili jego śmierci.Wyobraz sobie, ja i potwór li-czący przynajmniej trzynaście stuleci! Właśnie ci dwaj mnie interesują zapalił się Harry. Tibor i Faethor.Za życiabyłeś znawcą wampirów.Nie przejmując się tym, że ludzie zle mówili o twojej obsesjii mieli cię za ekscentryka, studiowałeś mity i legendy o wampirach, całą tajemną wie-dzę.Badałeś te sprawy do samego końca.Sądzę też, że i śmierć nie przerwała tych stu-diów.Dokąd więc doprowadziły cię twe poszukiwania, Ladislau? Jak doszło do tego, żeTibora pochowano na krzyżowych wzgórzach? Co działo się z Faethorem przez ostat-nie tysiąc lat? Muszę to wiedzieć, wymaga tego sprawa, którą obecnie się zajmuję.A odtej sprawy zależy, czy świat przetrwa i uchroni się od obłędu. Rozumiem stwierdził Giresci z powagą. Nie sądzisz jednak, Harry, że powi-nieneś porozmawiać z kimś bardziej kompetentnym? Sądzę, że dałoby się to załatwić. Co? zdumiał się Harry. Z kimś bardziej kompetentnym od ciebie? Istniejektoś taki? Achhh! westchnął nowy, pełen mocy głos.Był również czarny jak noc i głębokijak podwaliny piekieł, zdawał się dochodzić równocześnie zewsząd i znikąd. O tak,Harry jest, a właściwie był, ktoś taki.Ja! Nikt nie wie o wampirach więcej ode mnie,gdyż nikt nie żył równie długo.Tak długo, że gdy śmierć przyszła, gotów bytem na spo-tkanie z nią.Owszem, walczyłem z nią, możesz być tego pewien, ale kres tej walki wy-szedł mi tylko na dobre.Odnalazłem spokój.I wdzięczny jestem Ladislau Giresdemuza to ostateczne, litościwe uwolnienie.A skoro on, jak słyszę, darzy cię najwyższym sza-cunkiem, podobnie jak inni umarli, ja również nie mogę postąpić inaczej.Chodz zatemdo mnie, Harry Keoghu i pozwól, by na twe pytania odpowiedział prawdziwy znawca.Takiej propozycji Harry nie mógł odrzucić.Oczywiście, z miejsca pojął, z kim ma doczynienia.Zastanawiał się teraz, czemu sam wcześniej na to nie wpadł.A przecież było187to najprostsze rozwiązanie. Idę, Faethorze powiedział. Za chwilę się u ciebie zjawię.ROZDZIAA 11Na peryferiach Ploeszti, od strony Bukaresztu, po dziś dzień oglądać można ruiny,ponurą pamiątkę po ostatniej wojnie.Wypalone skorupy domów przywodzą na myślna wpół pogrzebane kamienne trupy.Dziwnie wyglądają latem, kiedy leje po bombachporastają krzakami i kwieciem, a po strzaskanych ścianach pnie się powój, zakrywającyrany zielenią.Wystarczy jednak, że nadejdzie zima, i śnieg ujawnia owe zniszczenia za-mieniając rzeczywistość tych okolic w monochromatyczny obraz.Rumuni nie myślelinawet o odbudowaniu tych domów ani o stawianiu nowych w ich sąsiedztwie.Tu właśnie podczas nalotu na Bukareszt i Ploeszti Faethor Ferenczy poniósł wresz-cie śmierć z rąk Ladislau Giresciego.Przybity do podłogi swego gabinetu przez rozsz-czepiony uderzeniem bomby legar, czuł lęk przed szalejącym wokół niego ogniem, gdyżwampiry płoną bardzo wolno.Giresci, zatrudniony w Obronie Cywilnej, zauważył, żebomba trafiła w budynek, wszedł więc w ogarnięte pożarem ruiny.Próbował uwolnićFaethora.Bezskutecznie.To było ponad jego siły.Wampir wiedział, że jest skończony.Nadludzkim wysiłkiem woli nakazał Giresciemuprzyśpieszyć ów koniec.Trzeba było uciec się do starych sposobów.Jako że Faethor byłjuż przybity kołkiem, Giresci musiał jedynie uciąć mu głowę.Płomienie dokonały resz-ty i stary wampir obrócił się w popiół.To, czego Giresci doświadczył w owym domu grozy, pozostało w nim na resztę życia.I właśnie dlatego stał się autorytetem w dziedzinie wampiryzmu.Potem Ladislau Gi-resci również dołączył do grona umarłych, ale Faethor wciąż czuł się jego dłużnikiem.I z tego powodu gotów był udzielić Harry emu Koeghowi wszelkiej możliwej pomocy.Istniała wszakże i druga przyczyna owej przychylności.Harry Keogh wystąpił przeciw-ko Tiborowi z Wołoszczyzny.W chwili, gdy Harry Keogh, idąc śladem umysłu Faethora, opuścił kontinuum M�biu-sa, by zjawić się w porośniętej krzakami i pnączami ruinie, będącej ostatnim schronie-niem wampira, do zimy było jeszcze daleko.Lato dopiero przechodziło w jesień, drze-wa były jeszcze zielone, jednakże chłód, jaki owionął Harry ego, przeciętnemu człowie-189kowi przywiódłby na myśl zimę.Ale Harry emu daleko było do przeciętności [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl