Magdalena Parys Magik (2014)

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wkrótce lożę zajęła pięknawysoka blondynka z mężczyzną o wyglądzie południowca.Seidel przyglądał im się przez chwilę.Mężczyzna był bardzo przystojny i elegancki, i raczej nie pochodzenia tureckiego.Do lożydoprowadził ich przyjazny siwy kelner, chwilę porozmawiał, pożartował, po czym przyjąłzamówienie i zasunął ciężkie kotary.Seidel poczuł, jak oliwiarz bawarski cofa mu się do gardła.Jeśli z podobną siłą zaciągnie zasłonę sąsiedniej loży& Niepotrzebnie się martwił.Loża pozostawałapusta.Schlangenberger tego dnia już nie przyszedł.O szesnastej piętnaście kelner kłaniał się Seidlowi w pas.Seidel pstryknął mu na do widzeniapalcami, informując, że po la viande avari� czuje niestrawność.Wyszedł.Kelner zamyślił się, po czym skierował kroki do biura.Przez dłuższą chwilę stał pod drzwiami,dopiero gdy ułożył wszystko w słowa zapukał.Właściciel restauracji, Moriz Herz, siedział w biurze od rana nad księgą rachunkowąi zastanawiał się, czy nie ulec namowom szefa kuchni i nie skomputeryzować restauracji.Rozważałza i przeciw i wzdychał.Każdą podsumowaną liczbę popijał herbatą rumiankową.Miała pomócw zwalczaniu migreny.Dzisiaj nie pomogła.Aykał właśnie proszek przeciwbólowy, kiedy rozległosię nieśmiałe pukanie.Skrzywił się i dopiero po chwili powiedział proszę. Nie przeszkadzam? Przeszkadzasz.Schmidt pracował u niego już trzeci rok, co należało raczej do rzadkości.Do tej pory nie byłoz nim problemów, nigdy się nie skarżył, zdawał się uczciwy, choć nie najbystrzejszy.Po latach pracyHerz nie miał już jednak złudzeń, Schmidt był przeciętnym kelnerem, ale i tak nie należał donajgorszych.Poza szefem kuchni, któremu bardzo, bardzo dobrze płacił, i dwoma zaufanymikelnerami, którzy obsługiwali niemal wyłącznie loże, wymieniał pracowników co dwa lata.Kelnerzy, którzy pracowali dłużej, zaczynali się panoszyć, stawiać warunki, a co gorsza, żądaćpodwyżek.Najpózniej wtedy ich drogi musiały się rozejść.Zwrócił zmęczone oczy na swegopracownika. Co tam? Ano dobre wieści, panie Herz, bardzo dobre nawet! Kelner uśmiechnął się nieśmiało, stojącwciąż jeszcze w progu.Z szefem to nigdy nie wiadomo.Trzeba uważać.Raz jest dobrze, raz jest zle i nigdy nie wiadomodlaczego.Od miesięcy dbał o jego humor, starał się jak mógł, dwoił i troił.Jego dziewczyna byław ciąży, czekały go wydatki.Może wreszcie awansuje na loże? Potrzebował tego awansu. Siadaj. Herz gestem wskazał krzesło.Schmidt usiadł.Widząc błysk zainteresowania w oczach szefa, trochę się rozluznił i zacząłopowiadać, a nawet nieco ubarwiać swoją historię.Herz słuchał uważnie, nie spuszczając z niegooczu.Wiadomość o zagranicznym gościu, który najpierw dokładnie ogląda drogie loże, a potem naczas nieokreślony rezerwuje stolik, rzadko kiedy przez klientów preferowany, w rzeczy samej gozaintrygowała.Powodem nie był jednak, jak myślał Schmidt, dodatkowy zysk, lecz gość samw sobie.Herz dbał o swoje interesy, nie stawiał ich jednak aż tak wysoko, żeby podniecać się jakimśstolikiem pod ścianą.Poza restauracją miał kilka innych interesów, i to na nich dorobił się majątku,nie na restauracji.Właśnie zdał sobie sprawę, że Schmidt coraz częściej zawraca mu głowędyrdymałami. To najprawdopodobniej jakiś bogaty kolekcjoner dzieł sztuki ciągnął swoje Schmidtz wypiekami na twarzy.Fakt, że nie otrzymał od Seidla żadnego napiwku, nie wydawał mu się w tej chwili tak istotny. Ciekawe. Herz wstał i wyjrzał przez okno.Piękna pogoda, na tarasie sporo gości.Same znane twarze.Znał ich wszystkich.Politycy,bankierzy, lekarze.Nawet tych nowych, którzy mieli dopiero przyjść, chcąc nie chcąc, też już znał kelnerzy informowali go o ciekawszych rezerwacjach znacznie wcześniej.Zwykła rutyna, nicciekawego.Czasem pojawiał się ktoś znany z telewizji czy z gazety już dawno temu przekonał się,że to hermetyczne i nudne środowisko.Dzień wlókł się za dniem i nie działo się nic nowego, nic, comogłoby jeszcze jakoś szczególnie zaskoczyć Moriza Herza.Dlatego taki gość jak dzisiejszy,niezapowiedziany, do tego z Francji tak, taki gość mógł go zaciekawić.Restauracja i pensjonat to jedno, ale goszczenie nietuzinkowych klientów to drugie.WillaHerzów, jak nieodmiennie od lat nazywał budynek, w którym pracował i mieszkał, była dla Morizaczymś o wiele ważniejszym niż tylko miejscem pracy.Także cały blichtr związany z królewskąprzeszłością i magnacką tradycją, wszystko to było miłą otoczką, snobistycznym detalem, któreprzez lata łechtały jego próżność.Willa Herzów była jednak przede wszystkim symbolem, jejwartość miała wymiar osobisty była siedzibą przodków.Tu mieszkał jego ojciec i dziadek Herz.Ojciec, wygnaniec, wrócił tu z Francji po bardzo długiej tułaczce, już bez matki, tylko z nim jednym.Ale wrócił.Z nim, dwunastoletnim Morizem, Morizem, który wiedział, że cokolwiek się wydarzy,duży Moriz już tu zostanie, który rozumiał, wiedział, że dom to DOM.Ojciec wrócił do tego domu,do siebie.Ilu spośród takich jak stary Moriz wracało, chciało w ogóle tu wrócić? Początkowo młodyMoriz się zapierał, buntował, nie chciał opuszczać Francji, błagał ojca, nie rozumiał go.Zrozumiałto dopiero po jakimś czasie i od tej pory ojciec był dla Moriza bohaterem.Po odzyskaniu budynku ojciec zaciągnął długi aż po Amerykę i założył najpierw restaurację,a wkrótce potem pensjonat.Od początku wierzył w to, co robił.Wszystkich gości traktował tak samo,jak przyjaciół, jak rodzinę.To i coś jeszcze, czego do dziś nie potrafił sobie wytłumaczyć,spowodowało, że restauracja zyskała w ówczesnym Berlinie Zachodnim status kultowy.Początkowotylko dla małej garstki odwiedzających, wkrótce jednak dla coraz większego grona berlińczyków.Zaraz przy wejściu wisiało zdjęcie.Dla niewtajemniczonych było tylko zdjęciem popularnejrestauracji, ale dla Moriza było czymś więcej.Nie dlatego, że był autorem fotografii, lecz dlatego, żeobraz trafnie oddawał atmosferę Berlina Zachodniego.Na pierwszym planie przy niedużym stoliku siedzieli węgierscy muzycy.Ojciec czasem grałz nimi na skrzypcach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl