Podobne
- Strona startowa
- Ożarowski Aleksander Rosliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie
- Bednarz Andrzej Medytacja teoria i praktyka
- Bednarz Andrzej Medytacja teoria i praktyka (2)
- FrontPage 2002 Praktyczne projekty
- Ryzl Milan Parapsychologia praktyczna
- Grisham John Wspolnik (2)
- SAMS Teach Yourself PHP4 in 24 Hours
- Flawiusz Jozef Dawne dzieje Izraela
- Harrison Harry Stalowy Szczur idzie do wojska
- Ania09 Opowiesci z Avonlea
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- pero.xlx.pl
Cytat
Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.38 Naraz ktoś z tłumu zawołał: «Nauczycielu, proszę Cię, wejrzyj na mego syna; to mój jedynak.39 A oto chwyta go duch, tak że nagle krzyczy; miota nim tak, że się pieni, i tylko z trudem odstępuje od niego, rzucając nim o ziemię.40 Prosiłem Twoich uczniów, żeby go wyrzucili, ale nie mogli».41 I rzekł: «Oplemię niewierne i przewrotne! (por.Pwt 32,5) Dokąd jeszcze będę wśród was i będę was znosił?Przyprowadź tu swego syna!» 42 Gdy on jeszcze podchodził, zły duch porwał go i zaczął [nim]miotać.Jezus rozkazał surowo duchowi nieczystemu, uzdrowił chłopca i oddał go jego ojcu.43 A wszyscy osłupieli ze zdumienia nad wielkością Boga.37–43.Dość szczegółową, bardzo realistyczną relację Marka o cudownym uleczeniuopętanego Łukasz streścił i wygładził stylistycznie.Wydarzenie to umieszcza Łukasz zaraz po Przemienieniu, gdy tylko Jezus zstąpił z góry.Podobnie jak w przypadku córki Jaira tak i tym razem chodzi o dziecko jedyne.Jest też w trzeciej Ewangelii wzmianka o nieudanych próbachwypędzenia złego ducha przez Apostołów; jest narzekanie na niedowiarstwo i małodusznośćludu; jest wreszcie bardzo lakoniczna uwaga o uleczeniu chłopca; na koniec tylko Łukaszwspomina o zdziwieniu, jakie ogarnęło wszystkich świadków tego niezwykłego wydarzenia.Było to zdumienie wyjątkowo duże, skoro Łukasz mówi o nim w tak szczególny sposób:Wszyscy osłupieli ze zdumienia nad wielkością Boga.DRUGA ZAPOWIEDŹ MĘKI (9,43B–45)Gdy tak wszyscy pełni byli podziwu dla wszystkich Jego czynów, Jezus powiedział do swoichuczniów: 44 «Weźcie wy sobie dobrze do serca te słowa: Syn Człowieczy będzie wydany w ręceludzi».45 Lecz oni nie rozumieli tego powiedzenia; było ono zakryte przed nimi; tak że go nie pojęli, a bali się zapytać Go o to powiedzenie.44–45.Bezpośrednio po opisie uzdrowienia opętanego następuje u Łukasza drugazapowiedź męki.Jest krótsza niż u Mateusza i Marka, ale bardzo dosadna, gdyż zaczyna się od słów: Weźcie wy sobie dobrze do serca te słowa… Potem mówi Łukasz jednak tylko o wydaniu Jezusa w ręce ludzkie.Apostołowie nie zrozumieli słów Jezusa, lecz bali się zapytać o ich sens lub może należałoby raczej powiedzieć, że znaczenie poszczególnych słów pojęli, nie wiedzieli jednak wcale, dlaczego dzieło zbawienia człowieka musi się dokonywać w sposób tak okrutnydla Zbawiciela.Zresztą pamiętali być może jeszcze o tym, co spotkało Piotra, gdy po pierwszej zapowiedzi męki próbował odwieść Jezusa od zamiaru udania się do Jerozolimy.SPÓR O PIERWSZEŃSTWO (9,46–48)46 Pojawiła się też u nich myśl, kto z nich jest największy.47 Lecz Jezus, znając tę myśl w ich sercach, wziął dziecko, postawił je przy sobie 48 i rzekł do nich: «Kto by to dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto by Mnie przyjął, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki».46–48.Lecz tym bardziej niezrozumiały jest spór, który właśnie w takich okolicznościach powstał między Apostołami i dotyczył kwestii, kto z nich jest większy, ważniejszy, bardziej wartościowy.Łukasz przedstawił ten spór, a zwłaszcza jego rozstrzygnięcie przez Chrystusa, w formie nieco skróconej.Rozstrzygnięcie miało charakter lekcji poglądowej, w którejelementem ilustrującym było małe, bezradne dziecko.Pouczenie kończy się stwierdzeniemnastępującym: Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki.W IMIĘ JEZUSA (9,49–50)49 Wtedy przemówił Jan: «Mistrzu, widzieliśmy, jak ktoś w imię Twoje wypędzał złe duchy, izaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami».50 Lecz Jezus mu odpowiedział: «Przestańcie zabraniać; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami».49–50.Wzmiankę o człowieku, który wypędzał złe duchy w imię Jezusa, choć nie należałdo grona Apostołów, Łukasz podaje w formie nieco krótszej niż Mateusz.Ale sens pouczenia,którego Jezus przy tej okazji udzielił Apostołom, jest taki sam: nie należy zabraniać temuczłowiekowi stosowania egzorcyzmów, bo jeśli ktoś nie występuje wyraźnie przeciwApostołom, to jest z nimi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]