Rice Anne Godzina czarownic Tom 3 (2)

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zawsze byli bardzo dumni z „naszej córki lekarki”, jak z radością mówili o Rowan do swoich licznych przyjaciół.Uważano, że Ellie ma zdolności telepatyczne, ale korzystała z nich tylko do rozbawiania gości w salonie.Wiedziała, kto dzwoni, przed podniesieniem słuchawki.Potrafiła powiedzieć, jaką kartę ktoś trzyma w ręku.Poza tym nie wyróżniało jej nic niezwykłego.Była bardzo ładna, przypominała wielu innych potomków Juliena Mayfaira.Miała ujmujący sposób bycia i czarujący uśmiech swojego pradziadka.Ostatni raz widziałem Ellie na pogrzebie Nancy Mayfair w Nowym Orleanie w styczniu 1988 roku.Miała wtedy sześćdziesiąt trzy czy cztery lata.Piękna kobieta, sto sześćdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, o opalonej skórze i granatowoczarnych włosach.Ukryła błękitne oczy za okularami przeciwsłonecznymi w białej oprawie.Modna bawełniana sukienka podkreślała zgrabną sylwetkę.Miała w sobie coś z gwiazdy filmowej o oszałamiającej urodzie, mądrości i kalifornijskim wdzięku.Sześć miesięcy później już nie żyła.Po śmierci Ellie Rowan wszystko odziedziczyła.Wliczając w to fundusze powiernicze oraz pieniądze ulokowane w funduszu założonym po jej urodzeniu, o którym nic nie wiedziała.Przedtem i potem Rowan ciężko pracowała.Spadek prawie zupełnie nie zmienił jej trybu życia.Więcej o niej napiszę w odpowiedniej chwili.* * *ROWAN MAYFAIROD DZIECIŃSTWA DO CHWILI OBECNEJNieprzerwany dyskretny nadzór nad Rowan wskazywał, że dziecko od samego początku jest przedwcześnie dojrzałe i może mieć różne zdolności parapsychiczne, czego jej przybrani rodzice jakby nie dostrzegali.Istnieje pewne „świadectwo”, że Ellie Mayfair odmawiała przyjęcia do wiadomości, że jest coś „dziwnego” w jej córce.Dla obojga – Ellie i Grahama – Rowan wydaje się „dumą i radością”.Jak już wykazano, więź między matką a dzieckiem była nadzwyczaj silna.Trwała aż po dzień śmierci Ellie.Rowan nie podzielała uwielbienia matki do przyjęć, obiadów, wypraw po zakupy i innych podobnych zajęć.Nigdy, nawet gdy była już dorosła, nie została wciągnięta do szerokiego kręgu przyjaciółek Ellie.Rowan z rodzicami łączyła wspólna pasja – żeglowanie.Od najwcześniejszych lat towarzyszyła rodzicom w podróżach łodzią.Uczyła się sterować małą żaglówką Grahama o nazwie Pieśń wiatru.Wyruszała sama, gdy miała ledwie czternaście lat.Kiedy Graham kupił pełnomorski jacht o nazwie Wielka Angela, cała rodzina kilka razy w roku wyruszała w długi rejs.Na szesnaste urodziny Graham kupił córce dwusilnikowy jacht o dużej wyporności, który nazwała Słodką Krystyną.Wielka Angela przeszła tymczasem na emeryturę, a cała rodzina pływała nowym nabytkiem.Rowan jednak zajmowała niekwestionowane stanowisko sternika.Pomimo rad i zastrzeżeń rodziców dziewczyna często wypuszczała się sama ogromną łodzią.Przez lata Rowan wracała prosto do domu ze szkoły i wyruszała z Zatoki San Francisco na ocean, chociaż na dwie godziny.Rzadko zapraszała kogoś bliskiego na pokład.– Nigdy nie widujemy jej przed ósmą wieczorem – narzekała Ellie.– Tak się martwię.Och, jak ja się martwię.Ale nie można zabrać łodzi Rowan, to by ją zabiło.Już nie wiem, co zrobić.Rowan jest doświadczonym sternikiem i nigdy nie żegluje na złamanie karku, jeśli można tak powiedzieć.Słodka Krystyna jest ciężkim, powolnym, dwudziestometrowym statkiem, zbudowanym przez Holendrów.Jego konstrukcja nie pozwala na osiąganie dużych prędkości, lecz umożliwia utrzymanie równowagi nawet na najbardziej wzburzonym morzu.Samotność w łodzi wydaje się sprawiać Rowan rozkosz.Daleko od lądu bez względu na pogodę.Jak wiele osób, którym odpowiada klimat północnej Kalifornii, cieszy ją mgła, wiatr i chłód.Wszyscy, którzy obserwowali Rowan, zgodnie stwierdzają, że jest samotnicą, niezwykle spokojną osobą wolącą pracę od zabawy.W szkole uczyła się bez przerwy, a na studiach ciągle prowadziła jakieś badania.Jej garderoba wywoływała zazdrość koleżanek, ale zawsze mówiła, że to zasługa Ellie.Sama prawie nie interesowała się ubraniami.Od lat poza pracą nosiła strój, który można określić jako morski – dżinsy, kalosze, za duży sweter, wełniana czapka, gruba żeglarska kurtka z granatowej wełny.W świecie medycyny, zwłaszcza w neurochirurgii, dziwaczne obyczaje Rowan są bez znaczenia, biorąc pod uwagę charakter jej zawodu.Jednak nawet koledzy po fachu uznali, że Rowan ma „obsesje”.Wydaje się lekarką z prawdziwym powołaniem, chociaż gdy wybrała chirurgię, a nie pracę naukową, jej decyzja zaskoczyła wszystkich znajomych.– Kiedy siedziała w laboratorium – twierdził jeden z kolegów Rowan – pani Ellie Mayfair musiała do niej dzwonić i przypominać o jedzeniu i spaniu.* * *ZDOLNOŚCI PARAPSYCHICZNEZdolności parapsychiczne Rowan objawiły się w szkole, gdy miała sześć lat.Mogły zostać zaobserwowane znacznie wcześniej, ale nie udało nam się znaleźć na ten temat żadnej relacji.Nauczyciele wypytywani nieoficjalnie (lub pod fałszywymi pretekstami) o Rowan opowiadają doprawdy zadziwiające historie o jej zdolnościach czytania myśli.Nie odnaleźliśmy jednak dowodów na to, żeby kiedykolwiek uznano tę dziewczynę za odmieńca, nieudacznicę czy osobę nieprzystosowaną.W szkole zyskała miano niezwykle pilnej uczennicy.Nieprzerwanie odnosiła sukcesy.Zdjęcia potwierdzają opinie, że była prześlicznym dzieckiem, zawsze opalonym, z rozjaśnionymi słońcem blond włosami.Sprawia wrażenie skrytej i jakby niezadowolonej z natręctwa obiektywu, ale nigdy nie jest skrzywiona czy skrępowana.O zdolnościach telepatycznych Rowan nie wiedzieli uczniowie, lecz nauczyciele, którzy przedstawiają je w pewien określony sposób:– Umarła moja matka – zaczęła opowieść nauczycielka pierwszej klasy.– Nie mogłam pojechać do Termontu na pogrzeb i czułam się okropnie.Nikt o tym nie wiedział, rozumie pan, ale Rowan przyszła do mnie na przerwie, usiadła obok i położyła dłoń na mojej ręce.Omal nie wybuchnęłam płaczem, tak mnie wzruszył ten czuły gest.„Przykro mi z powodu pani mamy”, powiedziała i zamilkła na chwilę.Kiedy zapytałam, skąd o tym wie, odparła: „Samo mi wpadło do głowy”.Sądzę, że to dziecko dowiadywało się różnych rzeczy w ten sposób.Wiedziała, kiedy inne dziewczynki czegoś jej zazdroszczą.Była zawsze taka samotna.Innym razem, gdy jedna z uczennic od trzech dni nie zjawiała się szkole bez usprawiedliwienia, a dyrekcja nie mogła nawiązać kontaktu z domem, Rowan spokojnie powiedziała dyrektorowi, że nie ma powodu do niepokoju.Umarła babcia dziewczynki i rodzina wyjechała na pogrzeb do innego stanu, zapominając zupełnie o zawiadomieniu szkoły.Okazało się to prawdą.Znowu Rowan nie potrafiła wyjaśnić, skąd o tym wiedziała, poza tym „że przyszło jej to do głowy”.Zebraliśmy ponad dwadzieścia podobnych opowieści.Najistotniejsze w nich jest to, że Rowan nie tylko zdradzała zdolności telepatyczne, ale potrafiła okazać współczucie i sympatię – prawdziwą chęć pocieszania, łagodzenia cierpienia.Zawsze jednak te emocjonalne odruchy kierowała ku osobom dorosłym.Nie łączono nigdy jej zdolności parapsychicznych ze sztuczkami, straszeniem kogoś czy wywoływaniem kłótni.W 1966, kiedy Rowan miała osiem lat, po raz ostatni, o ile wiemy, wykorzystała swoje nadprzyrodzone umiejętności [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl