Moorcock Michael Sniace miasto Sagi o Elryku Tom IV

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ciemny, skórzany pas podtrzymywał szablę, sztylet i wełnianą sakwę.Stopy chroniły wysokie do kostek buty z popękanej skóry.Rząd jego konia byłwyraznie w najlepszym gatunku.Sam mężczyzna, wysoko usadzony na grzbieciewierzchowca, mierzył niewiele więcej niż półtora metra.Nogi miał wyraznie na-zbyt długie w proporcji do reszty ciała.Nos krótki, lekko zadarty, zielono-szare,duże i niewinnie spoglądające oczy.Na czoło i na kark spadały kaskadami ku-dłate, intensywnie rude włosy.Uśmiechał się wciąż, spoglądając Elrykowi przezramię na nadjeżdżającą Shaarillę.Gdy tylko dziewczyna zatrzymała wierzchowca, Moonglum skłonił się dwor-nie.Książę zaczął prezentację. Lady Shaarilla, pan Moonglum z. Z Elwheru dodał spiesznie mężczyzna. Z handlowej stolicy Wscho-du, najpiękniejszego miejsca na świecie. Słyszałem o tym mieście rzekł Elryk. Raczej nowe, prawda? Ledwieparęset lat.Daleko podróżujesz. Zaprawdę, panie.Gdybym jeszcze nie znał języka, którym mówią w tychstronach, byłoby jeszcze gorzej.Szczęśliwie niewolnik, od którego usłyszałemwiele inspirujących opowieści o jego rodzinnych stronach, nauczył mnie tutejszejmowy. Ale po co w ogóle zapuszczasz się w te okolice? Nie słyszałeś legend? spytała niedowierzająco Shaarilla. Nic innego jak owe legendy tak mnie rozpaliły.Właśnie je weryfikowałem,58gdy te szczeniaki mnie napadły.Czemu za mną pogoniły, nie mam bladego po-jęcia, bo przecież nie dałem im żadnego powodu, by aż tak uwzięły się na mnie.Zaiste, barbarzyński to kraj.Elryk poczuł się dziwnie.Beztroski charakter przemowy Moongluma byłczymś zupełnie sprzecznym z ponurym usposobieniem księcia.Pomimo to jed-nak odkrył, że coraz bardziej lubi tego człowieka.To Moonglum zaproponował, żeby może przez jakiś czas podróżowali razem.Niezbyt zachwycona Shaarilla rzuciła Elrykowi ostrzegawcze spojrzenie, ale tennie zareagował. Dobrze zatem, przyjacielu, ostatecznie będzie nas więcej, chętnie powita-my twoje towarzystwo.Jedziemy ku górom. Elryk wyraznie poweselał. A czego tam szukacie? dociekał Moonglum. To tajemnica odparł Elryk, a ich nowy towarzysz okazał się na tyletaktowny i dyskretny, że nie dopytywał dalej.Rozdział 3Deszcz padał coraz mocniej ze stalowoszarej powłoki niskich chmur, wybi-jając staccato na kamieniach.Zmagając się z pogwizdującym w uszach wiatremtrzy drobne postaci przemykały ku barierze czarnych gór wyrastających ponadświatem niczym postać zasępionego boga.Gdy zbliżyli się do stóp pierwszegoze wzgórz, zdało im się, że słyszą śmiech owego boga, chociaż może był to tyl-ko wiatr przewiewający mroczne, tajemnicze wąwozy i staczający ze spowitychw burzowe chmury szczytów odłamy bazaltu i granitu.Palczaste błyskawice za-częły przeszukiwać ziemię i zwielokrotniony echem huk przetoczył się ponad gra-niami.Dopiero wtedy Shaarilla postanowiła podzielić się swoimi obawami z Mel-nibon�aninem. Wracajmy, Elryku.Proszę.Zapomnij o Księdze, zbyt wiele sprzysięgło sięprzeciwko nam.Nie lekceważmy znaków.To zbyt grozne!Elryk jednak milczał zacięcie, od dłuższego czasu wiedział bowiem, że dziew-czyna straciła już cały entuzjazm do wyprawy. Elryku, proszę.Nigdy nie znajdziemy Księgi.Wracajmy.Jechała obok ciągnąc go za rękaw, aż w końcu książę opędził się od niej nie-cierpliwie. Zbyt mnie to wszystko już wciągnęło, bym miał ochotę wycofać się teraz powiedział. Możesz albo poprowadzić nas dalej, albo powiedzieć mi, cowiesz, i zostać tutaj.Tak bardzo pragnęłaś mądrości Księgi, a wystarczyło led-wie kilka przeciwności, a już się boisz.Czego takiego chciałaś się dowiedzieć,Shaarillo?Nie odpowiedziała wprost. A czego ty pragniesz? Powiedziałeś mi, że spokoju.Dobrze zatem, aleostrzegam cię, że w tych ponurych górach nie znajdziesz go na pewno.O ilew ogóle pokonamy te skaliste ostępy. Nie musisz być ze mną we wszystkim aż tak szczera, Shaarillo odparłchłodno Elryk, wciąż wpatrzony w czarne turnie ale ty jednak coś wiesz o tychsiłach, które zagięły na nas parol.Wzruszyła ramionami.60 To nie jest takie ważne, zresztą, niewiele pamiętam.Mój ojciec wygłosiłprzed śmiercią kilka ogólników, to wszystko. Co powiedział? Mówił, że On, który strzeże Księgi, zrobi co w jego mocy, aby nie dopuścićrodzaju ludzkiego do jej mądrości. I co jeszcze? To wszystko.Dość już jednak widziałam, by uznać, że mój ojciec wiedział,co mówi.To właśnie ten strażnik go zabił, Elryku, albo jeden z jego sług.Nie mamochoty podzielić losu rodzica, i to niezależnie od tego, jak bardzo przydałaby misię Księga.Miałam nadzieję, że jesteś dość potężny, aby mnie wesprzeć, ale terazzaczynam w to powątpiewać. Doprowadziłem cię aż tutaj stwierdził Elryk. A teraz powiedz mi, doczego konkretnie potrzebna jest ci Księga. Wstydzę się.Elryk nie nalegał, ale w końcu jednak dziewczyna sama wyznała szeptem,w czym rzecz. Chcę skrzydeł. Skrzydeł!? Czyli oczekujesz, że znajdziesz w Księdze takie zaklęcie, któresprawi, iż wyrosną ci skrzydła! Elryk uśmiechnął się ironicznie. I w tymcelu pragniesz odszukać największą skarbnicę mądrości tego świata! Gdybyś to ty był dla swoich kaleką, wówczas byś mnie zrozumiał! krzyknęła ze złością.Elryk spojrzał na nią z dziwnym błyskiem w karmazynowych oczach.Potarłdłonią białą skórę i uśmiechnął się kącikami warg. Rozumiem cię powiedział cicho, nie dodając już niczego więcej i do-piero teraz Shaarilla naprawdę się zawstydziła.Jechali w ciszy, aż Moonglum, który dyskretnie wysforował się przed Elrykai Shaarillę, spojrzał na coś uważnie i ściągnął cugle. Co się stało, Moonglumie? spytał Elryk, gdy już doń dołączył. Słyszę stamtąd zbliżające się konie.I głosy, które brzmią mi znajomo.Cośjakby kolejna sfora tych paskudnych stworzeń, ale tym razem w towarzystwiejezdzców!Elryk też dosłyszał już odległy zgiełk i krzyknął na Shaarillę. Może miałaś rację.Zbliżają się nowe kłopoty. I co robimy? spytał Moonglum marszcząc czoło. Jedziemy w góry odparł Elryk. Może im umkniemy.Pogonili wierzchowce do szybkiego galopu i skierowali się ku wzgórzom.Były to jednak próżne wysiłki.Nie minęło wiele chwil, a sfora wykwitła nahoryzoncie i ptasio-psie istoty ruszyły w ich kierunku.Elryk oglądał się co chwi-la na prześladowców, ale noc już zapadała i z każdą minutą trudniej było doj-rzeć cokolwiek, w tym goniących za sforą jezdzców odzianych w czarne opończe61i uzbrojonych w długie włócznie.Ich twarze ginęły w cieniu narzuconych na gło-wy kapturów.Elryk i kompania zmuszali konie do maksymalnego wysiłku w biegu pod górę,ku skałom, które dawały nadzieję schronienia. Tam się zatrzymamy nakazał Elryk. Spróbujemy ich powstrzymać.Na otwartym terenie łatwo by nas okrążyli.Moonglum przytaknął gorliwie.Będąc już na miejscu odprowadzili spoconewierzchowce kawałeczek dalej, a sami zaczęli przygotowywać się do walki z wy-jącą sforą i jej spowitymi czernią panami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl