Robert Graves Wyspy Szaleństwa

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wstał z krzesła i mówiąc po galicyjsku - żeby zrozu-miano, co go ubodło - poprosił don Alwara o pozwolenie przeniesieniaswego nakrycia gdzie indziej; adiutant przez solidarność poprosił zarazo to samo.Don Alwar udał, że nie wie, dlaczego chcą się wynieść, izamiast zażądać od szwagra, aby przeprosił za niezręczność, powie-dział, że będzie niegrzecznie, jeśli wstaną od stołu przed paniami, chy-ba że obaj nagle zachorowali.Chorąży odparł, że tylko ze względu nadamy zgodzi się zostać przy stole, gdzie don Lorenzo tak grubiańskoznieważył jego rodaczki; adiutant tym razem znów go poparł.Wówczaspułkownik jął walić o stół rękojeścią sztyletu, chociaż nie miał pojęcia,co powiedział don Lorenzo, i pochwalił ich jako tęgich zuchów.- Prawdziwego, szlachcica - oświadczył - poznaje się po gotowoścido zignorowania najgorszej nawet obelgi w obecności pań, byle niezatrwożyć ich publicznym natarciem uszu winowajcy.Ledwo usiedli z powrotem, do�a Mariana opowiedziała, znów pogalicyjsku, jakiś zabójczy kawał, na który wszyscy w tamtym końcustołu ryknęli śmiechem, co jeszcze bardziej rozwścieczyło Juana deBuitrago, on bowiem jeden spośród stronników pułkownika mógł gozrozumieć.Pózniej, gdyśmy mówili sobie dobranoc, nie chciał188pozdrowić jak zwykle don Lorenza, który dowodził jego kompanią,lecz pożegnał go tylko ledwo zauważalnym ukłonem.Don Lorenzonatychmiast poskarżył się generałowi, który upomniał don Juana, żemłodszy rangą oficer powinien zawsze pozdrawiać zwierzchników nadzień dobry i na dobranoc.Wczesnym rankiem następnego dnia, kiedyadiutant i chorąży spotkali się z don Lorenzem, zawołali jednogłośnie: Dzień dobry, wasza dostojność.na rozkaz!Prawda była taka, że chorąży uzyskał niedawno od don Alwara ze-zwolenie na małżeństwo z Luizą Geronimo, najstarszą córką ubogiejkastylijskiej rodziny, do której należał też maleńki Juanito; młodszabyła od niego o przeszło trzydzieści lat, toteż musiał już wysłuchaćcierpliwie wielu niewybrednych, choć przyjacielskich kpinek z ust puł-kownika i swych kolegów-chorążych.Dykteryjka don Lorenza wydałamu się jeszcze jednym grotem wymierzonym w ten sam, dobrze jużobstrzelany cel; ale w tym mylił się, jak sądzę.O świcie w niedzielę dwudziestego sierpnia, kiedy mieliśmy za sobąnowych dwieście mil, z bocianiego gniazda rozległ się okrzyk: Ląd!Wypatrywacz otrzymał nagrodę, chociaż nie był to ląd, którego szuka-liśmy, ale cztery małe, niskie wyspy tworzące dość zwarty kwadrat, zpiaszczystymi wybrzeżami i gajami palm kokosowych.Obwód całejgrupy zdawał się wynosić niewiele ponad osiem mil; podpłynęliśmy doniej od wschodu, ale bezpośredni dostęp od tej strony tamowały rozle-głe ławice piasku.Generał nazwał te wyspy imieniem świętego Bernarda, którego tobył właśnie dzień, i oznajmił przy śniadaniu, że zamierza opłynąć je kuzachodowi i wysłać fregatę i galeotę na poszukiwanie miejsca do za-rzucenia kotwicy.Spojrzawszy po stole rzekł:- Zapewne nikt z was, panowie, nie będzie miał nic przeciwko te-mu, by rozprostować nogi na tych nowych brzegach i wypić paręorzezwiających łyków z zielonego orzecha kokosowego.Uważam zaswój obowiązek zatknąć tu krzyż i w imieniu króla objąć te ziemie189we władanie.Wyspy są najwidoczniej zamieszkałe; kapitan Corzo dałznać, że wkrótce po świcie jego wypatrywacz dostrzegł dwa czółnakoło cypla na południowy zachód od nas; wypłynęły na zwiady, alezaraz zawróciły.Szmer potwierdzenia rozległ się przy obu końcach stołu, a głównynawigator zauważył:- Nasz własny wypatrywacz, który siedział wyżej niż ten z galeoty,zobaczył tylko dwie kłody kołyszące się na wodzie; jednakże, czy są tumieszkańcy, czy nie, jeżeli ekscelencja zdoła znalezć bezpieczną przy-stań i strugę dobrej wody i jeżeli tym razem wojsko dostanie rozkazdopomożenia moim ludziom, możemy z pożytkiem spędzić tu ze dwadni.Don Alwar spytał pułkownika, czy jeśli żaden atak nie będzie za-grażał, każe żołnierzom pracować wraz z majtkami; pułkownik zaś, nazłość don Lorenzowi, odrzekł uprzejmie, że jego żołnierze zrobiąwszystko, co będzie potrzebne dla wspólnego dobra.- I dalibóg - dodał - jeżeli nie potrafią przenieść więcej wody idrzewa w jedno przedpołudnie niż taka sama liczba bosych, gubiącychportki majtków w ciągu tygodnia, napluję na nich, łajdaków.Zarówno don Lorenzo, jak Pedro Fernandez poczuli się dotknięcitym powiedzeniem, lecz mimo to byłoby doszło do próby lądowania,gdyby wikariusz nie kiwnął ostrzegawczo wskazującym palcem.- Synu mój - powiedział do don Alwara.- Jeżeli posłuchasz księdza,który przeżył na świecie więcej lat niż ktokolwiek z tu obecnych, niebędziesz szukał przystani na tych wyspach, tylko zaraz popłyniesz da-lej.- Ależ dlaczego, księże Juanie? - spytał don Alwar zaskoczony.Wikariusz rozłożył ręce gestem bezsilności.- Ach - odparł z suchym kaszelkiem, wzruszając ramionami - po-wodu podać nie mogę.Nie, synu, nie mogę go podać nawet tobie!190Nie chciał powiedzieć nic więcej, ale w jego słowach było tyleprzekonania, że don Alwar ustąpił i wróciliśmy na poprzedni kurs, po-zostawiając za sobą San Bernardo.Wiele snuto domysłów, o co mogłochodzić księdzu Juanowi.Niektórzy uważali, że przemówił, jak gdybydoznał jakiegoś anielskiego widzenia; inni, że grzechy popełnione naostatnim naszym postoju tak go zmartwiły, iż obawiał się ich powtó-rzenia.Mój własny pogląd, który zatrzymałem przy sobie, był taki, żenie mógł wyjawić swoich racji bez pogwałcenia tajemnicy konfesjona-łu: podejrzewałem, że do�a Mariana wspomniała mu o swym postano-wieniu połączenia się z admirałem przy najbliższym zejściu na ląd.Siedziałem blisko doni Mariany i widziałem, jak pobladła ze zgryzoty,kiedy ksiądz Juan postawił na swoim, i jak zdusiła w sobie gniewnyokrzyk protestu; nie było tajemnicą, że wciąż jest bardzo zakochana wmężu i burzy się na tę przeciwną naturze rozłąkę.Jeżeli rzeczywiścienosiła się z podobnymi zamiarami, wikariusz postąpił roztropnie, gdyżdon Alwar postanowił oddać ją admirałowi dopiero po dotarciu na Wy-spy Salomona; gdyby uciekła do niego wcześniej, bracia staraliby sięsprowadzić ją z powrotem siłą, na co pułkownik i jego stronnicy zjed-noczyliby się z jej mężem i mogłoby dojść do rozlewu krwi.***Wiatr wiał teraz stale w kierunku południowo-wschodnim i kilka-krotnie mieliśmy przelotne deszcze, ale morze było nadal spokojne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl