Rodrigues dos Santos Jose Kodeks 632

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ja-kaś nieznana dłoń wymazała oryginalne słowa i zastąpiła je wyraże-niem nbo y taliano, tak aby uzyskać Xpova colo nbo y taliano.Ktomógł to zrobić? Dlaczego tak postąpił? A co ważniejsze, jak brzmiałoryginalny tekst? To ostatnie pytanie zaczęło uparcie i perfidnie drę-czyć historyka.Jaką tajemnicę wymazano? Kim w końcu był Ko-lumb? Podniósł kodeks i podszedł do okna, przybliżając manuskryptdo światła i próbując dostrzec to, co znajdowało się pod spodem.Zlad poprawki jednak nie chciał zdradzić sekretu, ukryte pod nimsłowa pozostawały nadal nieczytelne.Nieprzeniknione.Poświęciwszy kolejne dziesięć minut próbom przeniknięcia nie-widzialnego, Tom�s zdecydował się na zmianę taktyki.Musiał zwró-cić się do znawcy nowoczesnego sprzętu elektronicznego, aby ocenićmożliwość dostępu do wymazanego tekstu.Chwycił za dzieło i wstał.Podszedł do recepcji i położył manuskrypt na drewnianej ladzie. Już? zapytała zdziwiona bibliotekarka, podnosząc wzrokznad taniego romansu, który czytała pochylona nad biurkiem. Tak, Odete.Muszę już iść.Kobieta wzięła kodeks, by zwrócić go do depozytu. Ten rękopis cieszy się dużym powodzeniem skomentowała,biorąc manuskrypt pod pachę.Noronha stał już przy drzwiach, kiedy to usłyszał. Słucham? Kodeks 632 cieszy się dużym powodzeniem powtórzyłaOdete. Powodzeniem? U kogo? Mniej więcej trzy miesiące temu profesor Toscano się nim zaj-mował. Aha potwierdził Tom�s. Tak, profesor Toscano z pewno-ścią studiował kodeks, na pewno tak. Biedny profesor.Umrzeć tak w Brazylii, daleko od rodziny.Historyk cmoknął i westchnął, przybierając ton pełen rezygnacji. Takie jest życie, czego możemy oczekiwać? Och tak potwierdziła bibliotekarka. A mnie pozostała446odpowiedz na zamówienie, z którym się do mnie zwrócił.Teraz niewiem, co z tym zrobić. Jakie zamówienie?Odete wskazała na starą księgę. Chodzi o ten kodeks.Pan Toscano zwrócił się z prośbą do na-szych laboratoriów o jego obraz radiograficzny.Otrzymałam odpo-wiedz mniej więcej dwa tygodnie temu i nie wiem, co z nią począć.Tom�s ponownie zbliżył się do lady.W jego oczach pojawił się wy-raz zaintrygowania. Czy ja dobrze zrozumiałem? Profesor Toscano poprosił o prze-świetlenie rękopisu?Kobieta się roześmiała. Nie, panie profesorze.Tylko jednej strony kodeksu. Podnio-sła palec wskazujący. Tylko jednej.Chodziło o radiografię jednejkartki z poprawką. A gdzie to jest? Tam. Wskazała na niewielką szafkę pod biurkiem, przysu-niętą do ściany. W mojej szufladzie.Noronha pochylił się nad ladą i spojrzał na wskazaną szufladę.Serce biło mu z wrażenia jak szalone. Odete, proszę mi zrobić przysługę.Niech mi pani to pokaże.Bibliotekarka ponownie położyła dzieło na ladzie i odchyliła się nakrześle, sięgając do szuflady.Otworzyła ją, pogrzebała w środku iwyciągnęła stamtąd gigantyczną kopertę. Tutaj jest powiedziała, podając mu kopertę z logo BibliotekiNarodowej w Lizbonie w miejscu nadawcy. Proszę zobaczyć.Tom�s rozdarł jeden z róg i wyjął coś, co przypominało mu zdjęcieradiograficzne podobne do tych, które robi się kościom.Tym razem,zamiast odsłaniać część szkieletu, obraz ukazywał stronę tekstu.Ob-rzucając ją przelotnym spojrzeniem, historyk od razu zrozumiał, żerzeczywiście dotyczyła kartki z poprawką.Można nawet było do-strzec zarysy napisanych na niej nowych słów nboy taliano.Jednakprzeplatały się z nimi w tym samym miejscu kontury innego słowa.Chaotyczne i częściowo zamazane linie nachodziły na siebie.Profesorzbliżył wzrok do tego fragmentu tekstu, koncentrując się na kształcie447liter i na sposobie, w jaki łączyły się w słowa.Usiłował odtworzyćpierwotny zapis, odróżniając go od pózniejszych poprawek.Wykręciłgłowę, śledząc ciąg owych dziwnych linii, podążając za ich zaokrągle-niami i próbując odcyfrować ukryty w wymazanych literach sens.Nagle, niemal jak pod wpływem zaklęcia magicznego dżina lubboskiej inspiracji, oryginalny tekst stał się dla niego przejrzysty.No-ronha w końcu zrozumiał, co tak naprawdę napisał Ruy de Pina wpierwszej wersji kroniki.Z tekstu wyłoniła się prawda.Tajemnica przestała istnieć.###Budowla z białych kamieni wznosiła się na tle połyskującego, zie-lonkawego lustra wody.Emanował z niej chłód kontrastujący z cie-płem południowego słońca.Przypominała wspaniały, wyniosły śre-dniowieczny zamek wzniesiony na środku rzeki albo gotycki monu-ment upamiętniający czasy dawnej świetności.Wynurzała się niczymkamienny okręt, niewzruszony wobec fal przypływów i odpływów.Był to prawdziwy strażnik Tagu, chroniący Lizbonę od mrocznegoniepokoju przed nieznanym niebezpieczeństwem kryjącym się zalinią horyzontu, przed Adamastorem* duchem uwięzionym w nie-skończonych odmętach oceanu.* Adamastor jeden z bohaterów eposu Luzjady Luisa de Cam�esa; symbolizu-je siły natury, które musieli pokonać portugalscy żeglarze.Miał objawić się Vasco daGamie jako potężna chmura burzowa broniąca dostępu do Przylądka Dobrej Nadzie-i.Adamastor sprawuje władzę nad Oceanem Indyjskim, który rozciąga się za wspo-mnianym przylądkiem.Tom�s przeszedł mostkiem rozpiętym nad spokojnymi wodamirzeki ze wzrokiem utkwionym w kunsztownej budowli z kamienia, doktórej zmierzał.Torre de Bel�m wyrastała przed nim z imponującąelegancją.Wysoka, wysunięta w morze wieża spoglądała na szerokąplatformę u swych stóp, podobna do statku z potężnym kadłubem,wysłużonej piętnastowiecznej karaweli.Narożne baszty wieży zwień-czone były kopułami w kształcie zwiniętych pąków, niczym minaretymeczetów.Portykowe okna miały balkony z misterną ażurową deko-racją.Wszędzie pojawiał się motyw krzyża zakonu Rycerzy Chrystu-sa.Ten symbol portugalskich templariuszy widoczny był wyraznie448zwłaszcza w balustradach balkonów.W kamieniu wyrzezbiono takżemajestatyczne sfery armilarne.Historyk wszedł do twierdzy, zmierzając w stronę umówionegomiejsca spotkania.Bawiła go skrycie obsesja, z jaką jego rozmówcawybierał najbardziej tajemnicze miejsca związane z epoką odkryćgeograficznych.Nelson Moliarti, żując gumę, oczekiwał go oparty oniski mur zakończony blankami, okalający platformę, przy jednej zprzednich baszt. Przynoszę dobre wiadomości wypalił Tom�s ze zle skrywanąeuforią, kiedy podawał Amerykaninowi rękę na powitanie. Tak? Tak. Profesor podniósł z dumą swą brązową teczkę. Za-kończyłem badania.Moliarti się uśmiechnął. Naprawdę? Jak najbardziej. Zwietnie, świetnie.No to niech pan opowiada.Oparty o blanki muru Noronha przedstawił swoje odkrycia będącewynikiem podróży do Jerozolimy i Tomaru.Mówił z takim zapałem,że wszystko inne zeszło na drugi plan.Wokół skrzeczały głośno me-wy, zawodząc melancholijnie.Niektóre z nich przelatywały nisko nadokrągłą kopułą wieżyczki.W powietrzu unosił się zapach słonej bryzymorskiej, oddech dochodzący z głębi wód oceanu, który nadawałwiatrowi świeżość i energetyzującą siłę.Fale łagodnie rozbijały się upodstawy Torre de Bel�m, pieszcząc i obejmując kamienie, jak gdybycałowały stopy budowli.Tom�s jednak pozostał obojętny na cały tenspektakl barw, dzwięków i woni.Jego jedyną troską było ujawnieniezagadki, która prześladowała go przez ostatnie trzy miesiące.Amery-kanin słuchał go z niewzruszonym i nieprzeniknionym wyrazem twa-rzy.Nie zdradzał żadnych oznak zdziwienia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl