Salvatore Robert Tom 02 Grzbiet Swiata

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lord Feringal i Priscilla wyszli, by ich powitać, a ich szczęki opadły, gdy ujrzelisponiewieraną kobietę oraz zmaltretowanego woznicę wewnątrz. Złodzieje na drodze wyjaśniła Meralda.Priscilla przypadła do niej, dziwnie jak na siebiezatroskana.Głosem niewiele głośniejszym niż szept, Meralda dodała: On mnie skrzywdził.Z tymi słowy, łkając padła Priscilli w ramiona.* * *Wicher jęczał wokół nich, smutnym głosem śpiewając Wulfgarowi o tym, co było i o tym,czego nigdy już nie mogło być, o utraconym czasie, o utraconej niewinności, orazo przyjaciołach, za którymi boleśnie tęsknił, jednak nie mógł ich odszukać.Po raz kolejny usiadł na wysokim urwisku na północnym krańcu przełęczy w GrzbiecieZwiata, wychodzącej na Dolinę Lodowego Wichru, na północny wschód.Ujrzał tam iskrę.Mogło to być złudzenie świetlne, albo też pochyłe promienie póznopopołudniowego słońcaodbijające się w MaerDualdon, największym z trzech jezior w regionie Dekapolis.Pomyślałtakże, że ujrzał Kopiec Kelvina, samotną górę na północ od łańcucha.Była to zapewne tylko jego wyobraznia, powiedział sobie znów, albo złudzenie optyczne,bowiem góra leżała daleko od niego.Dla Wulfgara było to niczym milion kilometrów. Obozowali za południowym krańcem przełęczy oznajmił Morik, podchodząc, bydołączyć do wielkiego mężczyzny. Nie było ich wielu.Powinno się ich łatwo sprzątnąć.Wulfgar przytaknął.Po sukcesie na nadbrzeżnej drodze na zachodzie, para wróciła napołudnie, do regionu między Luskan a przełęczą, i nawet kupili trochę towarów od jednegoprzejezdnego kupca za pomocą nieuczciwie zdobytego złota.Następnie wrócili na przełęczi uderzyli na kolejną karawanę.Tym razem wszystko poszło gładko, kupiec oddał daninę i niebyło potrzeby przelewania krwi.Morik zauważył trzecią grupę ich ofiar, karawanę trzech wozówkierującą się na północ od Luskan, do Doliny Lodowego Wichru. Zawsze spoglądasz na północ zauważył Morik, siadając obok Wulfgara a jednak siętam nie zapuścisz.Masz wrogów w Dekapolis? Mam przyjaciół, którzy powstrzymaliby nas, gdyby wiedzieli, że jesteśmy w okolicy wyjaśnił Wulfgar. Kto spróbowałby nas powstrzymać? odparł czupurnie Morik.Wulfgar popatrzył mu prosto w oczy. Oni powstrzymaliby nas powtórzył, a jego posępna mina nie zostawiała miejsca na spory.Pozwolił, by to spojrzenie błąkało się przez chwilę po Moriku, po czym odwrócił się z powrotemku dolinie, a do jego błękitnych jak niebo oczu powróciła tęsknota. Jakie życie tam za sobą zostawiłeś? zapytał Morik.Wulfgar odwrócił się z powrotem,zaskoczony.On i Morik nieczęsto rozmawiali o swej przeszłości, a przynajmniej nie wtedy,kiedy nie byli pijani. Powiesz mi? naciskał Morik. Widzę tak wiele w twojej twarzy.Ból, żal i co jeszcze?Wulfgar zachichotał na to spostrzeżenie. Co zostawiłem za sobą? powtórzył.Po chwili milczenia odpowiedział: Wszystko. To brzmi głupio. Mogłem być królem ciągnął Wulfgar, wpatrując się znów w dolinę i mówiąc jakby dosiebie.Być może tak właśnie było. Wodzem połączonych plemion Doliny Lodowego Wichru,z silnym głosem w radzie Dekapolis.Mój ojciec. Popatrzył na Morika i roześmiał się. Niepolubiłbyś mojego ojca.A przynajmniej on nie polubiłby ciebie. Dumny barbarzyńca? Opryskliwy krasnolud odrzekł Wulfgar. Jest moim przybranym ojcem wyjaśnił, gdyłotrzyk parsknął. �smy król Mithrilowej Hali i przywódca krasnoludzkiego klanu kopiącegow dolince pod Kopcem Kelvina w Dolinie Lodowego Wichru. Twój ojciec jest krasnoludzkim królem? Wulfgar przytaknął. A ty jesteś na szlaku przy mnie, śpiąc na ziemi? Znów przytaknięcie. Naprawdę jesteś większym głupcem niż sądziłem.Wulfgar jedynie wpatrywał się w tundrę,słuchając smutnej pieśni wichru.Nie mógł nie zgodzić się z oceną Morika, lecz nie miał teżmocy, by to zmienić.Usłyszał jak Morik sięga do swego plecaka, a następnie rozległ się znajomybrzęk butelek.Część 4NARODZINYSądzimy, że rozumiemy tych, którzy nas otaczają.Osoby, które poznaliśmy ujawniają wzorcezachowań, a gdy nasze oczekiwania co do tych zachowań są raz za razem spełniane, zaczynamyuważać, iż znamy serce i duszę owej osoby.Uważam to za percepcję wynikającą z zarozumiałości, bowiem nie można naprawdęzrozumieć serca oraz duszy kogoś innego i nie można naprawdę docenić opinii, jakie ktoś mógłbymieć względem podobnych, bądz przytoczonych doświadczeń.Wszyscy szukamy prawdy,zwłaszcza w naszej własnej sferze istnienia, domu który sobie zbudowaliśmy oraz tych przyjaciół,z którymi postanowiliśmy się nim dzielić.Obawiam się jednak, że jeśli chodzi o jednostki, takzłożone i zmienne, prawda nie zawsze jest oczywista.Jeśli kiedykolwiek pomyślę, że fundamenty mojego świata są zakorzenione w kamieniu,przychodzi mi do głowy Jarlaxle i jestem upokorzony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl