Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci t I

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Długo krążył Mablung po salach Nargothrondu, nie znajdując ani jednej żywejduszy.Nic, tylko fetor i cienie.Nawet najmniejszy ruch nie powstał pośród mar-twych kości, nikt nie odpowiedział na jego krzyki.Wreszcie, przerażony panującąna tej przestrzeni grozą i obawiając się nadejścia Glaurunga, podążył ku Bramie.Słońce tonęło już na zachodzie i cień Faroth mrokiem spowijał terasy i rwącą rze-kę, ale zdało się Mablungowi, że dostrzega u stóp Amon Ethir złowrogą sylwetkęsmoka.Droga powrotna była o wiele cięższa i bardziej niebezpieczna, a to przezpośpiech i targający elfem lęk.Ledwo zdołał Mablung przeprawić się przez rzekęi schronić pod przeciwległym brzegiem, gdy Glaurung ruszył do legowiska.Terazjednak szedł powoli i ociężale.Ognie w nim ledwie się tliły, moc zeń uszła i jedy-nym zamiarem bestii było ułożyć się do snu w ciemności.Wykonując skręty ciel-ska, smok przepłynął rzekę i niczym wielki, popielatoszary wąż poszorował brzu-120chem po ziemi w kierunku Bramy.Zanim jednak zniknął we wnętrzu, odwrócił się jeszcze, spojrzał na wschódi roześmiał się śmiechem Morgotha, a był to rechot cichy, ale straszny, przesyco-ny złem płynącym z najgłębszych czarnych otchłani.Potem zaś rozległ się zimnyi niski głos: Jako mysz kryjesz się pod skarpą, potężny Mablungu! yle wypełniasz pole-cenia �ingola.Pospieszaj na górę, a ujrzysz, co stało się z twoją podopieczną!I zniknął w legowisku.Słońce zaszło i wraz z szarym wieczorem zapanowałprzenikliwy chłód.Mablung jednak podążył na Amon Ethir.Nim dotarł na samągórę, gwiazdy zalśniły na niebie i w ich to blasku ujrzał postać mroczną i nieru-chomą, jakby z kamienia wyciosaną.To była Nienor, głucha na jego słowa i mil-cząca.Gdy jednak ujął jej rękę, drgnęła i poszła za nim.Wystarczyło wszakże roz-luznić uchwyt, a przystawała.Pełen wielkiego żalu i zakłopotania, Mablung, sam i bez pomocy, nic nie mógłuczynić innego, jak tylko poprowadzić Nienor na wschód, choć daleką drogę mu-sieli pokonać.Całą noc maszerowali przez otuloną mrokiem równinę niczym lu-natycy, a gdy ranek nastał, Nienor potknęła się i upadła, a zrozpaczony elf przy-siadł na ziemi obok nieruchomej postaci. Nie bez racji bałem się tej wyprawy powiedział. To chyba będzie mojaostatnia.Przepadnę na pustkowiach z tą pechową córką człowieczego rodu, a jeślidotrą kiedy do Doriathu wieści o naszym losie, to jeszcze imię me okryje się hań-bą.Reszta pewnie nie żyje, ją jedną bestia oszczędziła, ale nie z miłosierdzia.Tak natknęło się na nich trzech jeszcze strażników, którzy umknęli od Narogu,jak tylko smok się pojawił, a gdy mgła opadła, dotarli wreszcie na szczyt wzgórza.Nie znajdując tam nikogo, zaczęli rozglądać się za drogą powrotną.Nadzieja wró-ciła Mablungowi i razem ruszyli dalej, kierując się na północny wschód, nie byłobowiem wstępu do Doriathu od południa.Od czasu upadku Nargothrondu straż-nicy promów wzbronione mieli przewozić kogokolwiek z tamtego brzegu i służy-li wyłącznie opuszczającym królestwo.Grupa podróżowała powoli, jako że prowadzono utrudzoną dziewczynę.W miarę jednak, jak oddalali się od Nargothrondu i zbliżali do Doriathu, Nienorzdawała się odzyskiwać siły.Potrafiła maszerować posłusznie całymi godzinami,jeśli tylko wiodło się ją za rękę, chociaż szeroko otwarte oczy niczego wciąż niedostrzegały.Nieszczęsna nie reagowała też na głosy i nie powiedziała wciąż anisłowa.Nareszcie po wielu dniach wędrowcy zbliżyli się do zachodnich kresów Doria-thu, nieco na południe od Teiglinu.Zamierzali przekroczyć granicę niewielkiegokraju �ingola za Sirionem i dotrzeć do strzeżonego mostu w pobliżu dopływu121Esgalduiny.Tam zatrzymali się na krótki popas i ułożyli Nienor na posłaniu z tra-wy.Po raz pierwszy od fatalnego spotkania zamknęła wówczas oczy i zdało się, żeśpi, elfy tedy również ułożyły się na spoczynek, ze zmęczenia zapominając o wy-stawieniu straży.Toteż zaskoczyła ich napaść bandy Orków, jednej z wielu, jakieodważały się wówczas zapuszczać aż pod same granice Doriathu.Pośród bitewne-go zamieszania Nienor zerwała się nagle z posłania i niczym ktoś obudzony nagleśródnocnym alarmem, z krzykiem rzuciła się do ucieczki.Orkowie natychmiastpogonili za nią do lasu, elfy pobiegły ich śladem.Nienor jednak ocknęła się jak nieta sama i niczym łania umknęła wszystkim, i tylko jej włosy powiewały na wietrzemiędzy drzewami.Mablung z kompanami dogonili szybko Orków, zabijając ichpo kolei, ale Nienor zniknęła im do tego czasu z oczu i nigdzie nie postał po niejnajmniejszy ślad.Daremnie szukali dziewczyny przez wiele dni.W końcu, przytłoczony brzemieniem żalu i zawstydzony Mablung wrócił doDoriathu. Wybierz nowego łowczego, panie powiedział Królowi. Ja okryłem sięhańbą. Nie masz racji, Mablungu odparła wszakże Meliana. Uczyniłeś, co byłow twojej mocy i nikt z królewskich sług nie sprawiłby się lepiej.Los zrządził jed-nak, że z nazbyt wielkim przeciwnikiem przyszło ci się mierzyć.Nie ma obecniew Zródziemni nikogo, kto temu wrogowi stawiłby czoło. Wysłałem cię, byś zebrał wieści i to zadanie wykonałeś powiedział �in-gol. Nie twoja wina, że osoby, które najpilniej owych nowin wypatrywały, niemogą ich teraz wysłuchać.Smutny koniec spotkał ród Hurina, ale nie rzuca to cie-nia na twe imię.Nie tylko Nienor bowiem zaginęła w głuszy, ale i Morwena gdzieś przepadłai ani wtedy, ani potem, żadne pewne wieści o jej losie nie dotarły do Doriathuczy do Dorlominu.Na darmo Mablung zrezygnował z odpoczynku, by z nielicz-ną drużyną wyprawić się w dzikie ostępy, na próżno przemierzał je przez trzy lata,docierając od Ered Wethrin aż do ujścia Sirionu, bezskutecznie wypatrywał zagi-nionych i nastawiał ucha.Nienor w BrethiluSłysząc za plecami krzyki pogoni, Nienor pobiegła w las.Po drodze zdarła z sie-bie ubranie i naga umykała potem przez cały dzień, niczym zwierzę ścigane ażdo wyczerpania, nie odważając się nawet przystanąć dla zaczerpnięcia oddechu.Wieczorem jednak szaleństwo przeszło nagle i zamarła, jakby zdumiona, po czymzmęczenie wzięło górę i niczym gromem rażona padła bezwładnie pomiędzy wy-sokie paprocie.Na nic nie zważając, zasnęła pośród liści starych orlic i młodych,wiosennych pędów.Obudziła się nad ranem, a blask dnia uradował ją, jakby pierwszy raz ujrzałago na oczy.Wszystko było dla niej nowe i dziwne, i nie znała nazwy żadnej rzeczy,jako że ciemność pochłonęła wszystkie przeszłe chwile i nie docierało z mrokówani żadne wspomnienie, ani echo znajomego słowa.Zostało jej tylko ulotne wra-żenie strachu, nakazujące szukać schronienia w konarach drzew i nocować w naj-większym gąszczu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl