12 x smierc Michal Pauli

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tomek, dzięki pomocy ambasady, przyszedł na wizytę również następnego dnia.(Normalnie nie było to możliwe, bo miałem prawo tylko do jednej piętnastominutowej wizyty tygodniowo).Znowumnóstwo informacji.W skrócie.O wszystkim.Relacje z różnych przedsięwzięć znajomych.Wreszcie o zbliżającym sięprocesie.Za kilka dni miała się rozpocząć moja rozprawa.Wiedziałem to od pana konsula, choć dokładny dzień nie byłmi jeszcze znany.Tu, w więzieniu, nikt nie zadawał sobie trudu, by uprzedzać ludzi o takich sprawach.Po prostuktóregoś ranka wzywano cię i, jeśli miałeś odrobinę szczęścia, informowano o co chodzi, lub też nie i wtedy szło się narozprawę całkiem w ciemno.Strażnicy wychodzili z założenia, że więzniowi i tak wszystko jedno, kto i dokąd gozabiera.Takie same praktyki stosowano z jeszcze mniej kapującymi obcokrajowcami.Z Tomkiem spotkaliśmy się ponownie kilka dni pózniej, ale tym razem już w sądzie.A dokładnie na parterze sądu.Ja wylądowałem w jednej z tych samych klatek, które już odwiedzałem podczastransferu do więzienia.On pojawił się w holu, od którego oddzielały nas dwa rzędy solidnych, brunatno-rdzawych krat.Był to dystans około sześciu kroków.Pozostawało krzyczeć do siebie, by się porozumieć.Dodatkowo po obu stronachstała masa ludzi robiących to samo, co ostatecznie tworzyło morze niezrozumiałych dzwięków.Tomek nie był sam.Przyprowadził ze sobą tajskiego adwokata, poleconego przez pana konsula.Facet miał na imięSumsak i już od początku czułem, że jest jakiś lewy.Po kilkunastu minutach rozmowy mieliśmy obaj totalnie zdarte gardła.Tomek tłumaczył mi, żebym podpisałpełnomocnictwo dla Sumsaka.Adwokat był znajomym konsula, co miało niby gwarantować dobre stosunki z ambasadą iskłonić ich do jakiejś pomocy.Przez ten krótki czas spędzony za kratkami zdążyłem już co nieco usłyszeć o tajskim systemie i tutejszych adwokatach,by łatwiej przełknąć gorzką pigułkę mało optymistycznych faktów.Ciągle jednak żyła we mnie nadzieja, że może tenczłowiek rzeczywiście będzie mógł mi pomóc. Nie martw się o pieniądze, jakoś ci wszyscy pomożemy ciągnął Tomek.Tego dnia podpisałem w sądzie papier uprawniający Sumsaka do zajmowania się moją sprawą.W praktyce oznaczałoto, że może on podejmować za mnie wszystkie decyzje.Po południu wróciłem przepełnionym autobusem ponownie do Bambat.Tomek wpadł jeszcze raz po paru dniach, poczym musiał wracać do Polski.Ja pozostałem na miejscu, pełen nadziei i obaw zależnie od pory dnia.Mijały kolejne miesiące.Liczyłem, że mój adwokat zaszczyci mnie wizytą.Wydawało mi się to normalne: by cośustalić, przyjąć jakąś linię obrony, poinformować mnie o dalszych planach etc.Tak się jednak nie stało.Zobaczyłem godopiero na sali sądowej.VIIIPierwsza rozprawaZnów stałem w windzie, która wiozła nas na ósme piętro wysokiego gmachu sądu Rachada.Gdy otworzyły się drzwi,strażnik ruszył pierwszy.Przeszliśmy wzdłuż długiego korytarza pokrytego jasnym marmurem, otoczeni chłodną bryząklimatyzacji.To lśniące miejsce było tak inne od mojej brudnej klatki! Poczułem się jak schwytane dzikie zwierzęprowadzone na salony, by posłużyć rozrywce tam zgromadzonych.O czym zresztą wyraznie świadczył mój brązowydrelich i spętane kajdanami nogi.Sala sądowa ukazała się za jednymi z drzwi.Od razu zauważyłem okrągłą mordęmojego obrońcy.Siedział w odgrodzonej części, zaraz za prokuratorem.Powyżej, na piedestale, znajdowało się miejscedla sędziów.Jeszcze puste.Mnie posadzono w pierwszej z kilku stojących naprzeciw ławek.Miłą niespodzianką okazałosię przybycie do sali sądowej pani attach�.Niedawno przybyła na placówkę i została nam przedstawiona przez panakonsula podczas ostatniej wizyty.Jej uczestnictwo w mojej rozprawie nie było wymagane przez obowiązujące polskądyplomację przepisy.Tym bardziej jej obecność stanowiła miły akcent w tej niemiłej sytuacji.Rozpoczął się proces, z którego kompletnie nic nie było mi dane zrozumieć.Wszystko trwało około pół godziny,wreszcie sędzia wstał i wyszedł.Niewątpliwie musiało to oznaczać koniec.Strażnik natychmiast zaczął ciągnąć mnie do wyjścia.Zaoponowałem ostro.Do cholery, nie miałem zielonego pojęcia,co się właśnie stało i na czym stoję! W tym momencie podeszła pani attach�, a strażnik wreszcie trochę odpuścił. Witam panią.Nie mam pojęcia, co się stało.Czy może mi pani pomóc, prosząc tutaj adwokata? spytałem. Oczywiście.Ja też nic nie zrozumiałam, choć chodzę na kurs tajskiego dodała, starając się nadać sytuacji trochęhumoru.Podeszła do Sumsaka, który stał jakieś dziesięć kroków dalej, zajęty składaniem swoich rzeczy.Ośmielony jejodejściem strażnik znów rozpoczął próbę odstawienia mnie do klatki, co przerodziło się w małą szarpaninę.Odpuścił nawidok wracającej z Sumsakiem attach�.Adwokat, który do tej pory całkiem mnie ignorował, wydał z siebie dzwięk mający oznaczać powitanie.Jego angielskibył na krawędzi moich możliwości zrozumienia. Masz następną sprawę wyznaczoną na 10 kwietnia 2005 roku poinformował.Spojrzałem na niego niepewnie, jakbym się przesłyszał. Za rok?! Tak odparł z całkowitym spokojem i beztroską. Czeka mnie więc teraz cholerny rok zastanawiania się, co będzie dalej pomyślałem.To było jak jakiś koszmar.Liczyłem, że zaraz się obudzę.Moje zawieszenie musiało zostać odebrane jako koniec rozmowy, gdyż Sumsak skinął głową do attach� i zamierzałsię oddalić.Kiedy to zobaczyłem, w moich żyłach zawrzała krew. A czy pan ma w ogóle zamiar coś ze mną ustalić i pojawić się w więzieniu? Nie wiem, czy to widać, ale ja do panaśrednio mogę zajrzeć! rzuciłem w jego kierunku.Te słowa trafiły ze zdwojoną siłą.Widać było, jak jego okrągły ryj zaczyna przybierać na kolorach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl