balzac honoriusz ojciec goriot (2)

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednego wieczora po obiedzie pani Vauquer rzekła drwiąco, podając niejako w wątpliwość15rzekome ojcostwo: I cóż, nie zachodzą już do pana te panny? Ojciec Goriot zadrżał, jakgdyby gospodyni żgnęła go żelazem. Zachodzą czasami odparł wzruszonym głosem. Ho, ho! Przyjmuje je pan jeszcze czasem? wykrzyknęli studenci. Brawo, ojczulkuGoriot.Ale starzec nie słyszał żartów, które ściągnęła nań ta odpowiedz: popadł w zadumę, którąpowierzchowni obserwatorzy brali za starcze odrętwienie lub uwiąd inteligencji.Gdyby godobrze znali, może by ich zainteresował problem, który przedstawiało moralne i fizycznepołożenie starca; ale rzecz była nader trudna.Mimo że łatwo było dowiedzieć się, czy Goriotbył w istocie fabrykantem makaronu i jaką była cyfra jego majątku, starzy ludzie, w którychobudził zaciekawienie swoją osobą, nie opuszczali dzielnicy i żyli w pensjonacie niby ostrygina skale.Co do innych, ci, pochłonięci wirem paryskiego życia, zapominali opuszczając ulicęNeuve-Sainte-Genevi�ve o biednym starcu, z którego sobie stroili żarty.Dla owych ciasnychumysłów, jak dla tych obojętnych młodych ludzi, nędza ojca Goriot i jego tępota nie dały siępogodzić z majątkiem lub zdolnościami.Co do kobiet, które stary podawał za córki, każdypodzielał sąd Vauquer, która powiadała z ową surową logiką, jaką nawyk zgadywaniawszystkiego daje starym kobietom wypełniającym gawędą długie wieczory: Gdyby córki ojca Goriot były takie bogaczki, jak na to wyglądają wszystkie te damy, niemieszkałby tu na trzecim piętrze, nie żyłby za czterdzieści pięć franków na miesiąc i niechodziłby ubrany jak dziad.Nic nie mogło zaprzeczyć tym domysłom.Toteż pod koniec listopada 1819, w epoce, wktórej wybuchnął ten dramat, każdy z pensjonarzy miał zupełnie ustalone poglądy nabiednego starca.Nigdy nie miał córki ani żony; rozpusta uczyniła zeń ślimaka, mięczaka,istotę z klasy kaszkietonośnych , powiadał jeden z dochodzących , urzędnik z MuzeumPrzyrodniczego.Poiret był orłem, dżentelmenem przy Goriocie.Poiret mówił, rozprawiał,odpowiadał; mówiąc, rozprawiając, odpowiadając, nie wyrażał co prawda nic, miał bowiemzwyczaj powtarzać warianty tego, co inni mówili; ale przyczyniał się do rozmowy, żył,odczuwał coś, gdy ojciec Goriot (powiadał ten sam urzędnik Muzeum) znajdował się stale nazerze termometru R�aumura14.Eugeniusz de Rastignac wrócił z wakacji w stanie, jaki muszą znać młodzi ludzie owybitnych zdolnościach lub ci, u których trudności zaostrzają chwilowo władze ducha.Wpierwszym roku Paryża niewielka suma pracy, której wymaga zdobycie pierwszych stopniuniwersyteckich, zostawiła mu swobodę kosztowania widomych uciech stolicy.Student niema zbytku czasu, jeżeli chce poznać teatry, zbadać chodniki paryskiego labiryntu, przeniknąćzwyczaje, nauczyć się języka i wniknąć w przyjemności wielkiego miasta; zdeptać dobre i złemiejsca, uczęszczać na kursa, które go zajmują, przepatrzeć bogactwa muzeów.Studentzapala się wówczas do głupstw, które mu się wydają olbrzymie.Ma swego wielkiegoczłowieka, jakiegoś profesora w Coll�ge de France, z urzędu trzymającego się na wyżynieaudytorium.Poprawia krawat i przybiera zdobywcze pozy dla sąsiadki na balkonie w Operze.W próbach tych wyzbywa się prowincjonalnych narowów, rozszerza horyzont i ogarnia wkońcu warstwy pokładów ludzkich tworzących społeczeństwo.Jeżeli z początku podziwiałjedynie powozy defilujące w piękny dzień na Polach Elizejskich, niebawem zacznie ichzazdrościć.Eugeniusz przeszedł rychło tę szkołę paryską; kiedy pojechał na wakacjeuzyskawszy stopień bakałarza �s lettres15 i bakałarza praw, złudzenia dzieciństwa,prowincjonalne przesądy pierzchły.Zbudzona inteligencja, podniecona ambicja pozwoliły murozejrzeć się jasno w ojcowskim dworku na łonie rodziny.Ojciec, matka, dwie siostry iciotka, której mienie ograniczało się do szczupłej pensji, żyli wspólnie w małym folwarczku14zero termometru R�aumura temperatura zamarzania chemicznie czystej wody.15�s lettres w zakresie literatury.16Rastignac.Posiadłość ta przynosząca około trzech tysięcy franków zdana była na niepewnylos hodowli wina; mimo to trzeba z niej było wydobyć rocznie tysiąc dwieście franków dlasyna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl