balzac honoriusz komedia ludzka vi

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale spostrzeżenia te były tak sprzeczne, tak rozwlekłe, że omal nieusnąłem, mimo zainteresowania, jakie budziła we mnie ta autentyczna historia.Ciężki i mo-notonny głos rejenta, nawykłego zapewne słuchać samego siebie i zniewalać do słuchaniaklientów lub krajanów, zwyciężył mą ciekawość.Na szczęście poszedł sobie. Ha, ha, panie, wiele osób rzekł do mnie na schodach chciałoby jeszcze żyć czterdzie-ści pięć lat; ale chwileczkę! (tu zrobił chytrą minę, przyłożył wskazujący palec prawej rękido nosa, jakby chciał powiedzieć: Niech pan dobrze uważa!). Aby ciągnąć tak długo, takdługo rzekł trzeba mieć mniej niż sześćdziesiątkę.Zamknąłem drzwi, wyrwany z apatii tą refleksją, którą rejent uważał za bardzo dowcipną.Następnie siadłem w fotelu, z nogami wspartymi o kominek.Utonąłem w powieści � la paniRadcliffe107, zbudowanej na prawniczych danych pana Regnault, kiedy drzwi, pchnięte silnąręką kobiecą, otwarły się.Ujrzałem moją gospodynię, zażywną i roześmianą kobietę, którachybiła powołania: była to Flamandka, która powinna się była urodzić na obrazie Teniersa.107Anna R a d c l i f f e (1764 1823) pisarka angielska, autorka pełnych fantastyki i grozy powieści, którewywarły dość znaczny wpływ na twórczość Balzaka.182 I cóż, proszę pana? rzekła. Pan Regnault pewno panu odklepał swoją historię o Gran-de Bret�che. Tak, pani Lepas. Cóż panu powiedział?Powtórzyłem w kilku słowach ciemną i zimną historię pani de Merret.Za każdym zdaniemgospodyni wyciągała szyję, spoglądając na mnie z przenikliwością oberżystki, coś pośrednie-go między instynktem żandarma, chytrością szpiega i sprytem handlarza. Moja dobra pani Lepas rzekłem w końcu mam wrażenie, że pani wie coś więcej o tejsprawie.Co? Inaczej po co by pani tu przyszła? Ależ słowo uczciwej kobiety, jak prawda, że się nazywam Lepasowa. Niech się pani nie przysięga, z oczu pani wyziera tajemnica.Znała pani hrabiego de Mer-ret.Co to był za człowiek? Ba ba, hrabia de Merret to był piękny mężczyzna, wysoki, bardzo wysoki, godny szlach-cic, rodem z Pikardii, raptus, że niech ręka boska broni! Płacił wszystko gotówką, żeby niemieć z nikim kłopotów.%7ływy był jak iskra! Wszystkie tutejsze panie chwaliły go, że bardzomiły człowiek. Dlatego, że taki żywy? wtrąciłem. Może, może rzekła. Rozumie pan przecież, że musiał coś w sobie mieć, aby się oże-nić z panią de Merret, która, nie ubliżając innym, była najpiękniejsza i najbogatsza osoba wokolicy.Miała blisko dwadzieścia tysięcy funtów renty.Całe miasto było na ślubie.Pannamłoda była śliczniutka i milutka, istny cukiereczek.To była wtedy śliczna para! Czy byli szczęśliwi z sobą? Hm hm, i tak, i nie, o ile można się domyślać, bo rozumie pan, że my, prości ludzie, niebyliśmy z nimi w konfidencji.Pani de Merret to była dobra kobieta, bardzo milusia, któramiewała nieraz ciężkie chwile z żywością swego męża, ale choć to był człek nieco dumny,lubiliśmy go.Ba! takiego go już Pan Bóg stworzył; cóż pan chce: szlachcic. Ale musiała przecież zajść jakaś katastrofa, że państwo de Merret tak gwałtownie się ro-zeszli? Ja nie powiedziałam, że była jakaś katastrofa.Ja nic nie powiedziałam. Dobrze.Teraz jestem pewien, że pani wie wszystko. No więc dobrze, proszę pana, powiem wszystko.Kiedym widziała, że do pana idzie re-jent, zaraz zgadłam, że będzie mówił o pani de Merret, niby z racji Grande Bret�che.To minasunęło myśl, aby się poradzić pana (niby że mi pan się wydaje człowiek z wykształceniem iniezdolny zdradzić biednej kobiety, która nigdy nie ukrzywdziła nikogo, a którą przecie drę-czą wyrzuty sumienia).Dotąd nie odważyłam się zwierzyć nikomu z tutejszych, to wszystkogaduły, złe języki.A dotychczas nie było tu jeszcze podróżnego, który by tak długo jak panbawił w gospodzie i któremu mogłabym opowiedzieć historię piętnastu tysięcy franków. Moja droga pani Lepas odparłem, wstrzymując potok jej wymowy jeśli pani zwie-rzenie jest tego rodzaju, że mogłoby mnie wprowadzić w fałszywe położenie, za nic w świe-cie nie chciałbym. Niech się pan nie obawia przerwała. Zobaczy pan.Skwapliwosć ta obudziła we mnie podejrzenie, że nie mnie jednemu dobra gospodynizwierzyła sekret, którego miałem być jedynym depozytariuszem; pozwoliłem jej mówić. Proszę pana rzekła kiedy cesarz przysłał tutaj Hiszpanów, jeńców wojennych i in-szych, miałam w gospodzie, na rachunek rządu, młodego Hiszpana, zesłanego do Vend�mena słowo.Mimo tego słowa codziennie chodził meldować się w podprefekturze.To był grandhiszpański; bagatela! Nazywał się jakoś na os i na dia, coś niby Bagos de Feredia.Mam jegonazwisko w swoich regestrach, może pan sobie przeczytać.Zliczny był chłopiec jak na Hisz-pana, bo powiadają, że to są wszystko wielkie brzydale.Nie był nadto wysoki, ale kształtny;małe rączki, a wypielęgnowane, to warto było widzieć! Miał tyle szczotek do samych rąk, ile183kobieta do wszystkiej toalety.Miał długie czarne włosy, oko ogniste, cera śniada trochę, ale itak niczego.Bieliznę miał taką, jakiej jeszcze u nikogo nie widziałam, mimo że mieszkały umnie książęta, między innymi pan generał Bertrand, oboje księstwo d'Abrant�s, pan Decazes ikról hiszpański.Nie wszystko chciał jeść, ale był taki grzeczny, taki milusi, że nie można siębyło o to gniewać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl