Bidwell George Pod piracka flaga

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wreszcie rozłożył jak najszerzej ramiona i trzymając155palce daleko od siebie pokazał, jak odległe są stosunki z Hiszpa-nami.Dampier pomyślał z pewną goryczą, że Mindanaończycy życząsobie przyjazni z tymi Europejczykami, których najmniej znają,a nie lubią tych, których znają najlepiej.Nie była to pochlebnamyśl.Krajowiec dalej rozmawiał gestami, co nie zawsze łatwo byłozrozumieć.Ujął jego ramię, dotknął swojej piersi, a potem piersiDampiera, powtarzając jakiś niezrozumiały wyraz.Wyjął znowutytoń i ofiarował go gościowi.Następnie wziął ramię Dampierai objął nim ramię jednej ze swych żon, następnie drugiej i z koleitrzeciej, mówiąc wciąż coś, czego Dampier nie mógł zrozumieći patrzył tylko ze zdziwieniem dokoła.Kobiety przyniosły liściebetelu i wpychały je gościowi w ręce.Uśmiechały się przy tymi kiwały głowami, ale Dampier wciąż nie mógł zrozumieć, naczym polega ceremonia, w której uczestniczy.Wreszcie pożegnałsię i wyszedł, a trzy kobiety stały u szczytu drabiny, po którejschodził, każda pokazując palcem na siebie, uśmiechając sięi podnosząc pytająco brwi.Dampier poszedł brzegiem rzeki, w której rojno było od wy-spiarzy, mężczyzn i kobiet, zupełnie nagich, zajętych myciemi praniem.Po przepraniu odzieży nakładano ją mokrą na siebiejeszcze w rzece, a wyszedłszy na brzeg pozwalano, by słońcei wiatr ją osuszyły.Dampier notował w swoim dzienniku, żewyspiarze są nadzwyczaj czyści, lubią się kąpać, codziennie pio-rą swą odzież i myją się po kilka razy dziennie, przywykłszy dotego od dzieciństwa.Toteż w rzece zawsze jest pełno ludzi.Przy-pominając sobie o zaduchu, jaki zwykle panował w forkaszteluna statku bukanierów, zapisał: �Sądzę, iż bardzo jest zdrowow tych gorących krajach myć się rano i wieczór przynajmniejparę razy w tygodniu.� Byłoby pewno jeszcze zdrowiej, gdybydo mycia używano czystej wody, ale nie bądzmy zbyt wyma-gający.Powróciwszy na okręt Dampier dowiedział się od HaroldaHarthopa o znaczeniu owej ceremonii z trzema żonami krajowca,której nie mógł zrozumieć. Mówił mi o tym jeden z doradców radży opowiadałajent. Ten zwyczaj powinien sią podobać naszym kamratom156okrętowym, zwłaszcza że krajowcy nie nazbyt skrupulatnie prze-strzegają wszelkich prawideł.Zwyczaj na tym polega, że gdyprzyjeżdżają tu cudzoziemcy, Mindanaończycy ofiarowują im oso-bistą przyjazń.To właśnie ci zaproponował ten krajowiec.Twoimobowiązkiem jest odwzajemnić się jakimś drobnym podarunkiem,który powinieneś ponawiać od czasu do czasu. Przyjazń niezupełnie bezinteresowna wtrącił Dampier. Poczekaj, jeszcze nie skończyłem.Tak przypieczętowanaprzyjazń upoważnia cię do odwiedzania domu krajowca za każ-dym razem, gdy schodzisz na brzeg.Będzie cię częstował tyto-niem i betelem, ale za wszystko inne musisz płacić.Możesz takżeprzenocować w jego domu. Ciekawym, ile ten ryż, który, zjadłem, będzie mnie koszto-wał burknął z niezadowoleniem Dampier. Jestem bez gro-sza przy duszy. Ceny z pewnością nie są wygórowane uspokajał go Hart-hop. Sam osobiście nie sprawdzałem, ale Thacker już próbo-wał tej przyjazni z krajowcami, która ma jeszcze pewne zalety,najbardziej chyba pociągające dla naszych kamratów.%7łony two-jego przyjaciela ofiarowały się tobie, jako tak zwane pegali, czyliplatoniczne przyjaciółki. Platoniczne? powtórzył Dampier z rozczarowaniem. Tak to brzmi oficjalnie i Harthop uśmiechnął się poro-zumiewawczo. Na takich samych warunkach, jak przyjazńz mężczyzną.To powszechny zwyczaj na wyspach.Jedna z żonradży a wiesz, jak one są surowo trzymane wysiadła dziśz rana z lektyki, w której ją niesiono przez miasto, i ofiarowałasię jako pegali naszemu kapitanowi.Sługa przyniósł niedawnona pokład podarunek od niej: tytoń i betel, według zwyczaju. Bardzo ciekawe rozważał Dampier. Jedna z żon tegokrajowca jest całkiem niczego. Podniósł rękę do piersi i dot-knął przez koszulę medalionu uratowanego za cenę życia India-nina Vasco, po czym odwrócił wzrok i odszedł.Wyrazne było, że ci z bukanierów, którzy rozporządzali pie-niędzmi, łatwiej zawierali przyjazń z krajowcami i więcej mielipegali.Walter Thacker i młody Daniel Wallis rzadko w ogólewracali na statek.Posępny hak Damerela odstraszał wszystkie157kobiety, natomiast drewniana noga Williamsa zdawała się je ra-czej pociągać choć bez pieniędzy, miał tyle prawie pegali, coThacker.Niektóre z kobiet zawarły platoniczną przyjazń z kil-koma bukanierami naraz, co posłyszawszy Robert Hall pokiwałgłową i przytoczył jeszcze jedno ze swego niewyczerpanegozapasu hiszpańskich przysłów: Nie ufaj zamkom, które możnaotworzyć różnymi kluczami.Rozdział XVITANIEC WOJENNYDampier i inni bukanierzy o pustej sakiewce korzystali ze sta-łego zaproszenia do domu radży Lauta, gdzie podawano im ryż,ugotowany i wyśmienicie przyprawiony, a także kawałki mięsa,które były niesmaczne i niemożliwie twarde.Kapitana Swana czę-stowano lepszymi posiłkami, a jego dwaj muzykanci przygrywalimu zawsze podczas jedzenia.Przez jakiś czas wszystko szło dobrze.Wydawało się, że for-tuna bukanierom sprzyja.Tylko pogoda nie dopisywała i takiezdarzały się wichury, że wyrywało drzewa z korzeniami, a ulewnedeszcze podniosły stan wody w rzece, którą spływały z gór pniedrzew i belki z podmytych budowli.Groziło to nawet niebezpie-czeństwem zerwania cum statku.Noce były ciemne, chmurneniebo rozświetlały błyskawice.Bukanierzy mogli jedynie śmigłymczółnem krajowców dostać się na brzeg.Była wszakże i dobrastrona tych burz i deszczów: wezbrana woda zmywała cuchnąceśmietniki spod domów.W pazdzierniku powiał wschodni wiatr i od tej pory pogoda sięustaliła.Kapitan Swan ze swoim zastępcą Nellym zamieszkaliw domu na wybrzeżu, pozostawiając statek pod opieką Dampierai Johna Reeda.Wobec czego chłopak okrętowy Billy, chociażnadal obsługiwał kapitana w dzień, zdobył sobie młodziutką pe-gali i zaczął spędzać noce w domu jej rodziców.Pewne ilości żelaza i ołowiu, które jeszcze były wśród towarów158na pokładzie Cygnet , sprzedano sułtanowi i radży w zamian zaprzyrzeczony ryż, zakupiono też deski potrzebne do naprawy stat-ku.Cieśle zabrali się do roboty, co ucieszyło bukanierów, którzyzaczęli się już niepokoić, że jeśli kapitan zamieszkał na lądzie,to może ma zamiar przyjąć zaproszenie sułtana i osiedlić się nawyspie na stałe.Zresztą, sporo bukanierów również zamieszkałow domach swoich przyjaciół i pegali, ale tylko ci, którzy mielidobrze wypchane kieski.Paru kupiło domy za śmieszną sumę pię-ciu hiszpańskich talarów i wynajęło dziewczęta do wszystkiego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl