Bova Ben Zbrodnia (2)

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dino i czterech chłopaków z gangu Chelsea czekali tu na Rona, który wcale nie byłtym zaskoczony. Szukasz kogoś? zapytał Dino z uśmiechem, ukazując brzydkie, żółte zęby. Gdzie oni są? odezwał się Ron. A jak sądzisz? Dino sprawiał wrażenie rozbawionego. Sylvia odnalazłamnie wczoraj.Jej dzieciak był chory, oboje konali z głodu.Jest teraz moją dziewczyną. Założę się, że wiele ją to kosztuje.Słuchaj, mam lekarstwo dla małego. Nie będzie mu już potrzebne.Nie żyje. Co? Ron poczuł, że głos mu grzęznie w gardle.Dino zrobił surową minę i rzekł: Szczeniak pluł krwią przez całą noc.Umarł zaledwie przed godziną.Jedna gębamniej do wyżywienia.Ron, ogarnięty wściekłością, rzucił się na Dina jak zwierzę.Przez ułamek sekundywidział wystraszoną twarz swego wroga.Zwalili się ciężko na podłogę. Morderca! Rzeznik! krzyczał Ron, okładając Dina pięściami.Po chwili z ust i nosa Dina ciekła krew. Przeklęty, śmierdzący bandyta!Kumple Dina odciągnęli Rona na bok.Bronił się zaciekle.Bił pięściami, kopał.W końcu udało się im powalić go na ziemię.Zaczęli go kopać.Stracił przytomność.� � �Ron powoli odzyskiwał przytomność.Czuł potworny ból głowy.Miał zesztywniałeciało.Spostrzegł, że leży na zimnej podłodze w zupełnie innym pomieszczeniu.Nie ist-niało tu nic poza ciemnością.74Usiadł.Podniósł ostrożnie tułów.Sprawdził, czy nie ma złamanej kości. Nie jest tak zle pocieszył się w duchu.Czuł ból, ale nie tak silny jak wówczas, gdy kolesie Dina sprawili mu lanie po razpierwszy.Miał wrażenie, że czas kilku miesięcy, który dzielił go od tamtego zdarzenia,w ogóle nie upłynął.Oto znowu leży, pobity przez tych samych facetów.Wszystko, cosię zdarzyło przez tych kilka miesięcy, było tylko koszmarnym snem.Al i Davey nieżyją.Oni chyba w ogóle nie istnieli.Pozostały jakieś mętne obrazy, wspomnienia.Nagle pomyślał o Sylvii. Ona zawsze miała mnie gdzieś. Miał ochotę się roześmiać, ale poczuł silnyból szczęki. Czy ona rzeczywiście kochała Ala? A może zrobiła to wszystko tylkoze względu na Daveya? Jasne, to wszystko tłumaczy.Nie było mnie przez trzy dni.Napewno pomyślała sobie, że nigdy nie wrócę.Może sądziła, że mnie zabili.Tylko Dinomógł jej pomóc.Jedna myśl nie dawała mu jednak spokoju: Dlaczego teraz, kiedy Davey nie żyje,Sylvia jest wciąż z Dinem?Ron myślał o Sylvii.Widział w ciemności jej twarz; słyszał dzwięczny, dziewczęcygłos; czuł miękkość delikatnego ciała.Silił się na nienawiść, którą poczuł dopiero wtedy,gdy stanął mu przed oczami Dino.To on doprowadził gang Chelsea na kwaterę Ala.Dino znalazł słabe punkty obrony.Wiedział, jak dostać się do wewnątrz.Zabił Ala.Zabił też Daveya.Ron wiedział, że teraz przyszła kolej na niego.Był jednak przekonany, że zanim zgi-nie, zdąży zabić Dina.Nie miał pojęcia, jak to zrobi, ale był pewien, że Dino zapłaci zaswe zbrodnie.Ron był żądny krwi jak dzikie zwierzę.Kilka miesięcy spędzonych w No-wym Jorku uczyniło z niego potwora.Nagle usłyszał odgłosy czyichś kroków.Wstał, nie zważając na ból i sztywność ciała.Badał ściany, chcąc odnalezć drzwi.Na zewnątrz jacyś ludzie prowadzili rozmowę.Zaraz potem Ron usłyszał zgrzytklucza w zamku. Gdy wejdą, załatwię ich pomyślał.Nikt jednak nie wszedł.Drzwi otworzyły się na zewnątrz.Do pokoju wdarł się snopświatła latarki, który oślepił Rona. Hej, ty! Wychodz, szybko, zanim ktoś nas zauważy ktoś ponaglał go szeptem.Ron wyszedł z pokoju chwiejnym krokiem.Oczy zakrył dłońmi.Po chwili spo-strzegł, że stoi w korytarzu naprzeciw dwóch obcych facetów.Na podłodze leżał nieru-chomo, twarzą do ziemi, chłopak, w którym Ron rozpoznał kompana Dina. Dalej, chłopie! Ruszaj się! Spróbujemy cię stąd wydostać! odezwał się szorstkojeden z nieznajomych.Ron ruszył z nimi.Zaprowadzili go do małej łazienki.Przez okno wyszli na aleję,wzdłuż której pobiegli szybko.Mijali ulicę po ulicy.Posuwali się w cieniu.75Ron zauważył stojący za rogiem samochód.Kierowca musiał ich zauważyć, jako żenatychmiast zapuścił silnik. O, jest zdyszanym głosem powiedział jeden z facetów.Podeszli do wozu.Ron został nieomal siłą wepchnięty na tylne siedzenie. Wszystko w porządku powiedział kierowca grubym głosem, po czym wręczyłjednemu z nieznajomych plastikową torebkę z białym proszkiem. Byłoby lepiej, żeby był prawdziwy odpowiedział tamten.Facet za kierownicą się roześmiał. Prawdziwy, prawdziwy.My nie kantujemy odparł, po czym zapuścił silniki włączywszy światła, ruszył.Samochód posuwał się cicho.W słabym świetle, które rzucały elementy deski roz-dzielczej, Ron spostrzegł, że kierowca ma ciemną skórę. Co to wszystko znaczy? spytał Ron. Dokąd jedziemy?Kierowca nie odpowiedział.Jechali w milczeniu przez mniej więcej pół godziny, jakby brali udział w paradziewozów.Ron miał jednak wrażenie, że jedzie w kondukcie żałobnym.Minęli teren targu,kierując się na północ.Ronowi się zdawało, że dostrzegł zapalone światła w mieszkaniuDeweya.Gdy przejechali przez Central Park, uwagę Rona przykuła sfora psów szczeka-jących wściekle i biegnących za ich samochodem.Słyszał już opowieści o psach w Cen-tral Parku.Gdy ogłoszono Nowy Jork Miastem Zamkniętym, wiele osób uwalniało psy,które wylęgały na ulice i tysiącami ruszały do Central Parku.Teraz to miejsce stanowiłoich królestwo, ich dżunglę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl