Chmielewska Joanna Wszystko czerwone.WHITE

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Mam tylko pułapkę na myszy wyznała Alicja ze smętnym westchnie-niem. I w dodatku nie wiem, gdzie jest.Wymyślcie coś innego. No to jakieś sznurki, druty, czy ja wiem.Instalację alarmową! Idzie,zaczepia nogą albo dotyka ręką i zaczyna wyć albo dzwonić. Ten morderca? Nie, instalacja. Aha.Wszyscy zrywamy się z łóżek, wpadamy na siebie, ganiamy zbrod-niarza po całym Aller�d, następuje ogólny koniec świata, a potem okazuje się, żeto był, na przykład, śmieciarz. Nie powiedział Paweł stanowczo i niezwykle rozsądnie. To może byćtylko morderca.Zmieciarz, ani w ogóle nikt postronny, nie będzie uciekał, bo niebędzie nastawiony i całkiem z tego zgłupieje.Specjalnie zostanie i poczeka, żebysię dowiedzieć, o co właściwie chodzi.Z samej ciekawości. On ma rację przyznała Alicja. Mądrze mówi.No dobrze, to wykom-binujcie jakąś pułapkę.Ja się zgadzam.Tylko bez dużych kosztów i w ogóle bezemnie, bo zdaje się, że ja teraz będę miała raczej mało czasu.Wygłoszone proroczym tonem przewidywanie okazało się jak najbardziejsłuszne.Po makabrycznym zamachu na ciocię zapanowała istna Sodoma i Go-mora.%7łycie w Aller�d stało się tak ożywione, urozmaicone i męczące, że wręcztrudno było uwierzyć w możliwość czegoś podobnego w Danii.W policję wstąpił nowy duch.Razem z panem Muldgaardem już od niedziel-nego wieczoru zaczęli przyjeżdżać jacyś wyżsi funkcjonariusze, usiłujący poro-zumieć się z nami w najrozmaitszych językach.Rodzina wkroczyła w wydarze-88nia, nie kryjąc lekkiego niesmaku i dezaprobaty.Wszyscy byli zdania, że polskitemperament polskim temperamentem, ale zamach na ciocię stanowi już jednakpewną przesadę.Na domiar złego okazało się, że należy załatwić jakieś niesłychanie skom-plikowane kwestie spadkowe po krewnym, który zmarł przed kilku laty, terazzaś upływał jakiś niezrozumiały dla nas termin sprzedaży, kupna czy też prze-jęcia czegoś.Rzecz załatwić miała ciocia, chwilowo unieszkodliwiona w szpitalu.W dokumentach rodzinnych znajdowało się jednakże upoważnienie czy inny po-dobny dokument, cedujący jej uprawnienia na Thorkilda, który zresztą równieżdziedziczył część owego spadku.Po Thorkildzie zaś dziedziczyła Alicja i w tensposób, chcąc nie chcąc, raczej nie chcąc, znalazła się w roli zastępczyni cioci.Załatwianie sprawy wymagało rozmaitych dokumentów i podejmowania decyzjina piśmie, zewsząd napływała urzędowa korespondencja, do odwiedzania były jużtrzy szpitale, każdy zamach bowiem umieszczono gdzie indziej i ogólnie biorącmożna było od tego zwariować.Po dwóch dniach wydawało nam się, że przeżyli-śmy intensywnie co najmniej dwa miesiące.Usiłowaliśmy odciążyć jakoś Alicję,w związku z czym nie było mowy o działalności prywatnej, to znaczy o szukaniufaceta i preparowaniu pułapki. Wyjedzie i tyle go będziemy widzieli powiedziałam z troską. Nie masz większych zmartwień? spytała z rozgoryczeniem Zosia.Mnie się codziennie niedobrze robi, jak ona wyjeżdża samochodem.Nigdy niewiem, w jakim stanie wróci. W żadnym.Ostrożnie jezdzi.Przyciśnięta okolicznościami Alicja była zmuszona znalezć kluczyki i zacząćsię posługiwać samochodem, do czego nie była przyzwyczajona.Wyraznie jednakstało się widoczne, że albo w żaden sposób nie zmieści się w czasie, albo taksówkidoprowadzą ją do całkowitego bankructwa.Ruszyła zatem pojazd, który jej nawetdobrze robił, w czasie prowadzenia bowiem umysł jej odrywał się od kłopotówi zmartwień.Codzienne wizyty zaczął nam składać Thorsten.Prawdę mówiąc, nigdy niezdołałam się zorientować, czyim jest synem i jaki rodzaj powinowactwa łączygo z Alicją, jej duńska rodzina bowiem była nad wyraz rozgałęziona, a o blisko-ści powiązań decydował nie stopień pokrewieństwa, tylko charaktery, wzajemneupodobania i stopień zaprzyjaznienia.Thorsten był młodzieńcem sympatycznym,miał bystre, inteligentne, pełne życzliwej ciekawości oczy i blond brodę, któraczyniła go godnym potomkiem przodków-wikingów.Okazało się, że już od daw-na był żywo zainteresowany wydarzeniami i byłby się nimi zajął wcześniej, alemusiał najpierw skończyć jakąś pracę historyczną.Duńczycy są narodem meto-dycznym i mało nerwowym.Teraz wreszcie postanowił włączyć się czynnie, przeprowadzić stosowne na-ukowe kalkulacje i wykryć zbrodniarza metodą logicznego rozumowania.Zrobił89spis wydarzeń w porządku chronologicznym i został odesłany do pana Muldgaar-da, żeby sobie z nim przeprowadził konferencję.Jakby mało było tego wszystkiego, dzień w dzień o czwartej albo piątej ranowyrywał nas ze snu telefon.Dzwoniła z Australii niejaka Kangurzyca, przyjaciół-ka polskiej rodziny Alicji, w której nagle wezbrały jakieś dziwaczne sentymentyi tę właśnie porę wybierała sobie, żeby pytać o zdrowie i samopoczucie jej sio-stry i szwagra, przesyłać im czułe pozdrowienia i informować ich o swoich dośćodległych planach przyjazdu do Europy i spotkania się z nimi. Zaczynam marzyć o tym, żeby przyjechała czym prędzej i zanocowaław moim łóżku powiedziała Alicja, zgrzytając zębami. Co mnie, do cięż-kiej cholery, obchodzi to, że ona lubi podróżować w marcu?! I czy ja nie mam niclepszego do roboty, jak tylko dowiadywać się i informować ją, czy moja siostrajeszcze ma katar? Czy ona w ogóle jest normalna? spytałam, ziewając okropnie, bo uwagiwymieniałyśmy zaraz po kolejnym telefonie o czwartej trzydzieści osiem rano.Może jest obłąkana? Jaka tam obłąkania, to po prostu zwyczajna idiotka! Ona sobie w ogóle niezdaje sprawy z różnicy czasu pomiędzy Europą i Australią! Po jakiego diabła dzwoni codziennie? Musi czy co? Powiedz jej raz, żewszyscy zdrowi i niech ją piorun trafi! Mówię przecież, ale to sklerotyczka.Za każdym razem zapomina coś po-wiedzieć i dzwoni znowu.Niech oni sobie wreszcie założą telefon i niech dzwonido nich!Nie wydawało się dziwne, że w tej sytuacji Alicja jest do nieprzytomności zde-nerwowana i szaleńczo wściekła.Obie z Zosią kładłyśmy to na karb konsekwencjiwydarzeń i nadprogramowej działalności Kangurzycy, okazało się jednak, że niemiałyśmy pełnego rozeznania.Było gorzej.W pierwszą środę po ostatnim zamachu Alicja wróciła do domu bardzo póz-no i od razu dopadła przybyłej tego dnia korespondencji.Dzwoniła już w czasiegodzin pracy i kazała mi sprawdzić, czy nie ma listu z Anglii.W poniedziałeki wtorek udzielałam jej odpowiedzi negatywnej, w środę jednakże list z Angliiprzyszedł.Pośpiesznie rozerwała kopertę i zbladła już w trakcie czytania pierw-szych zdań. Cholera ciężka powiedziała głosem wściekłej furii, którą akurat ktośdusi za gardło.I w tym momencie do drzwi zapukała kuzynka Greta.Zarówno Zosia, jak i ja pojęłyśmy natychmiast, jak łatwo jest w gruncie rzeczypopełnić zbrodnię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl