Czerwone i czarne t.1 Stendhal

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To skromne gospodarstwo, na któ-rym na wszystko miało starczyć pięćdziesiąt ludwików renty, przedstawiało się jej w czarują-cych barwach.Julian mógłby wszak zostać adwokatem w Bray, powiatowym mieście o dwiemile od Verri�res; wówczas widywałaby go niekiedy.Pani de R�nal szczerze myślała, że zwariuje; powiedziała to mężowi i w końcu rozchoro-wała się.Tego samego dnia, gdy Eliza kręciła się po pokoju, zauważyła, że dziewczyna po-płakuje.W tej epoce nie znosiła Elizy i właśnie połajała ją za coś; przeprosiła ją.Eliza roz-płakała się na dobre; prosiła pani, aby jej pozwoliła zwierzyć się ze swym nieszczęściem. Mów rzekła pani de R�nal. Otóż, proszę pani, nie chce mnie, niegodziwcy nagadali mu coś o mnie i on wierzy. Kto cię nie chce? spytała pani de R�nal ledwie mogąc oddychać. A któż by, proszę pani? Pan Julian odparła dziewczyna szlochając. Ksiądz proboszcznie mógł go przekonać, ksiądz proboszcz uważa, że nie powinien odtrącać uczciwej dziew-czyny, dlatego tylko, że była pokojówką.Toć ostatecznie ojciec pana Juliana jest drwalem, aon sam, jak zarabiał na życie, nim się dostał do jaśnie państwa?Pani de R�nal nie słuchała już, nadmiar szczęścia niemal pozbawił ją rozumu.Kazała sobiekilka razy powtórzyć, że Julian odmówił w sposób stanowczy, wykluczający nadzieję, aby siędał zwrócić na rozsądniejszą drogę. Spróbuję ostatniego sposobu rzekła pomówię z nim.Nazajutrz po śniadaniu pani de R�nal sprawiła sobie tę nieopisaną rozkosz, aby przema-wiać za swoją rywalką i patrzeć, jak przez godzinę Julian niewzruszenie odtrąca rękę i mają-tek Elizy.Stopniowo Julian przestał ważyć słowa i z żywością odpowiadał na przedłożenia pani deR�nal.Nie mogła się oprzeć strumieniowi szczęścia, który zalewał jej duszę po tylu dniachrozpaczy.Zrobiło się jej słabo.Kiedy przyszła do siebie i spoczęła wygodnie w swoim poko-ju, oddaliła wszystkich.Była zdumiona. Czyżbym kochała Juliana? rzekła w duchu.30Odkrycie to, które w innej chwili stałoby się zródłem wyrzutów i głębokiego wstrząsu,było dla niej czymś dziwnym, ale obojętnym.Dusza jej, wyczerpana ostatnimi przejściami,jak gdyby stępiała, straciła wrażliwość.Pani de R�nal chciała się czymś zająć, ale zapadła w głęboki sen; kiedy się obudziła, czułasię mniej strwożona, niżby należało.Była nadto szczęśliwa, aby się czymś troskać.Ta po-czciwa parafianka, naiwna i niewinna, nie umiała się dręczyć po to, aby z siebie wycisnąćjakiś nowy odcień uczucia lub cierpienia.Zupełnie pochłonięta przed przybyciem Julianaogromem zatrudnień, który na prowincji zaprząta gospodynię i matkę rodziny, pani de R�nalmyślała o namiętnościach jak my o loterii: pewne oszukaństwo, szczęście, za którym upę-dzają się szaleńcy.Rozległ się dzwon na obiad.Pani de R�nal zaczerwieniła się usłyszawszy głos Julianarozmawiającego z dziećmi.Od czasu jak kochała, stała się zręczniejsza, aby usprawiedliwićrumieniec, użaliła się na straszny ból głowy. Oto kobiety! wykrzyknął pan de R�nal z rubasznym uśmiechem. Zawsze coś tam jestdo naprawy w tej maszynerii.Mimo że przywykła do tego rodzaju dowcipów, ton męża uraził panią de R�nal.Dla zatar-cia wrażenia spojrzała na Juliana; gdyby był najszpetniejszy w świecie, w tej chwili podobał-by się jej.Pilnie naśladując obyczaje dworu, z początkiem wiosny pan de R�nal przeniósł się do Ver-gy: była to owa wioska wsławiona tragiczną przygodą Gabrieli.O kilkaset kroków od ma-lowniczych ruin gotyckiego kościoła pan de R�nal posiadał stary zamek z czterema wieżami iogród na wzór tuileryjskiego, z alejami kasztanowymi, strzyżonymi dwa razy do roku.Są-siednie pole, zasadzone jabłoniami, służyło za miejsce przechadzki.Na końcu sadu rosło zdziesięć wspaniałych orzechów; pyszne ich gałęzie wznosiły się może na osiemdziesiąt stóp. Każdy z tych przeklętych orzechów mawiał pan de R�nal, kiedy żona zachwycała sięnimi kosztuje mnie pół morgi zbiorów: zboże nie rodzi się w ich cieniu.Widok wsi uderzył panią de R�nal, jak gdyby był dla niej czymś nowym; nie posiadała sięz uniesienia.Uczucie, jakie ją ożywiało, tchnęło w nią inteligencję i energię.Kiedy w dwa dnipo przybyciu do Vergy sprawy urzędowe powołały pana de R�nal do miasta, sama najęła naswój koszt robotników.Julian poddał myśl wykopania ścieżki, która, wysypana piaskiem,wiłaby się po sadzie i wśród orzechów, tak aby dzieci mogły uganiać od rana nie rosząc buci-ków.Myśl tę wprowadzono w czyn w niespełna dwadzieścia cztery godziny.Pani de R�nalspędziła wesoło z Julianem cały dzień, doglądając roboty.Wróciwszy z miasta pan mer zdziwił się mocno widząc aleję.Również panią de R�nalzdziwiło przybycie męża zapomniała o jego istnieniu.Dwa miesiące odzywał się cierpko ośmiałości, z jaką bez naradzenia się z nim podjęto w k ł a d tak doniosły: pocieszało go tro-chę to, że pani de R�nal dokonała go swoim kosztem.Całe dnie spędzała z dziećmi w sadzie, uganiając za motylami.Sporządzono siatki z białejgazy, w które chwytano te biedne l e p i d o p t e r y.To barbarzyńskie miano usłyszała panide R�nal z ust Juliana; sprowadziła z Besan�on piękne dzieło Godarda i Julian opowiadał jej oszczególnych obyczajach tych zwierzątek.Przyszpilano je bez litości w tekturowym pudle, też sporządzonym przez Juliana.Wreszcie był między panią de R�nal a Julianem temat do rozmowy; nie przechodził jużstraszliwych mąk, o jakie przyprawiały go chwile milczenia.Rozmawiali bez ustanku z zainteresowaniem, mimo że o rzeczach bardzo niewinnych.Toczynne, zatrudnione i wesołe życie przypadło do smaku wszystkim z wyjątkiem Elizy, którautyskiwała na nadmiar roboty. Nigdy, nawet w karnawale mówiła w epoce balów w Ver-ri�res, pani nie dbała tak o strój; zmienia suknie po dwa i trzy razy dziennie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl