Podobne
- Strona startowa
- Chmielowski Benedykt Nowe Ateny
- Trollope Joanna Najlepsi przyjaciele
- J.Chmielewska Skarby
- Katarzyna Grochola Upowaznienie do szczescia (2)
- Grochola Katarzyna Upoważnienie do szczescia (2)
- wojna zabiera szczesliwa mlodos (2)
- Chmielewska Joanna Lesio (www.ksiazki4u.prv.pl)
- Gwiezdny Pył
- Weber Dav
- James P.D Czarna wieza
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- beyblade.opx.pl
Cytat
Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To mnie nieco pociesza.Co prawda, dama nie błyszczała intelektem.- Widzę, że już wszystko wiesz! To obrzydliwe z twojej strony, miałam nadzieję, że raz wreszcie ja będę miała epokowe informacje dla ciebie, a nie odwrotnie.- Ależ skąd, nic nie wiem.Ledwo trochę.Właśnie chciałem od ciebie usłyszeć szczegóły, byłaś na miejscu, jesteś naocznym świadkiem narodzin sensacji.Bardzo chcę usłyszeć zeznania naocznego świadka!.Pani Marta Kępińska, matka Tereski, powitała młodego człowieka, któremu otworzyła drzwi, z życzliwą obojętnością.Znajomości córki nigdy dotychczas nie przyczyniały jej żadnych niepokojów.Tym razem jednak, po pierwszym, obojętnym rzucie oka, czym prędzej dokonała drugiego rzutu oka i jej macierzyńską duszę coś tknęło.Młody człowiek różnił się czymś od gromady innych młodzieńców, wiekiem, tak, oczywiście, był nieco starszy, ale oprócz tego czymś jeszcze.Po krótkim wahaniu wyjrzała nieznacznie przez kuchenne okno, wychodzące na ogródek, gdzie jej córka w towarzystwie gościa rysowała patykiem jakieś kształty na ścieżce.Odbierali sobie wzajemnie ten patyk, aż gość znalazł drugi i przystąpił do uzupełniania twórczości.Pani Marta przyjrzała się córce i z lekkim zaskoczeniem stwierdziła, że zachowuje się normalnie.Promienieje wprawdzie jakimś wewnętrznym, radosnym blaskiem, ale zarazem nie mizdrzy się, nie kryguje, nie wygłupia.W zadumie pokręciła głową i na wszelki wypadek westchnęła.- Nawet dziwiło nas bardzo, że się tam nie pojawiłeś - powiedziała Tereska, odrzucając patyk.- Okrętka twierdzi, że pojawiasz się zawsze w jakichś skomplikowanych sytuacjach.Ta była dostatecznie skomplikowana.- Nie zdążyłem - usprawiedliwił się Robin.- Gdybyście posiedziały tam dłużej, kto wie, czy bym się nie przyłączył do towarzystwa, bo słyszałem o tych poszukiwaniach od ojca.- A, właśnie! To plotkowanie o tobie było niepełne.Zapomniałam spytać twojego ojca o jego stosunek do Robin Hooda.A, właśnie.! Boże drogi, chyba mam zaćmienie umysłu, zabrałam mu książkę, a przecież on musi znać angielski! Proszę cię, czy mógłbyś mu.- Nie mógłbym - przerwał stanowczo Robin.- Odpadam w przedbiegach i w ogóle się nie liczę.Musisz sama.Jesteś zaproszona przez mojego ojca, nawet bez książki, i mam cię do niego zawieźć z wizytą, nawet gdybym musiał dokonać porwania.Czy mogę dokonać go jutro rano? Ojciec mieszka za miastem.Cały dzień Tereska spędziła w małym domku na skraju Puszczy Kampinoskiej, dokąd zawiózł ją Robin na motorze.Jechała, nie trzymając się kurczowo, nie waląc mu się na plecy, a zarazem tak, że nie czuł pasażera i błogosławiła te potężne tabuny wielbicieli ciotki Magdy, dzięki którym dawno opanowała sztukę takiej jazdy.Od dzieciństwa wozili ją bezustannie, chcąc tym sposobem wedrzeć się w łaski ciotki, która miała szaleńcze powodzenie i dzikie kaprysy.Zyskała na tym Tereska.W pamięci żywo stała jej scena, oglądana przed rokiem, kiedy to ten sam Robin usunął ze swojego rękawa dłoń pięknej, nachalnej dziwy w taki sposób, że Tereska na miejscu dziwy do końca życia nie położyłaby już żadnej dłoni na żadnym rękawie.A najprawdopodobniej od razu poszłaby na most Poniatowskiego i skoczyła do Wisły.Jeszcze by usunął z siebie teraz jej ręce.No więc nie musiał.Uniknęła konieczności skakania do Wisły.- Oczarowałaś mojego ojca - oznajmił Robin, kiedy późnym wieczorem wrócili i zatrzymali się przy furtce.- A skąd! - zaprotestowała Tereska.- To twój ojciec oczarował mnie! To coś nadzwyczajnego, on jest przecież zupełnie młody! W pierwszej chwili myślałam, że jest starszym panem, ale gdzie mu do starszego pana! Pomyśleć, że rąbie drzewo lepiej ode mnie.! I do tego jest bardzo przystojny!- Boże jedyny, znów to samo! - jęknął syn przystojnego starszego pana.- Nie pierwszy raz rodzony ojciec robi mi konkurencję! Chyba zacznę ćwiczyć rąbanie drzewa.- Nie musisz - przyzwoliła Tereska łaskawie.- Też ci to zupełnie nieźle wychodzi.To raczej ja powinnam coś ćwiczyć, bo się czuję zdecydowanie gorsza.Robin spojrzał na nią i pomyślał, że jego zdaniem, ona nie musi niczego ćwiczyć.Kiedyś myślał, że może powinna, ale był to pogląd zupełnie idiotyczny.Zmienił go całkowicie.Tereska, taka jaka jest, stanowi dla niego coś jedynego na świecie, ale jeszcze jej tego nie powie.Nie przyszło mu do głowy, że żadne słowa nie są tu potrzebne.Tereska, zamykając za sobą drzwi takim ruchem, jakby były zrobione z najstarszej, chińskiej porcelany, miała na twarzy uśmiech zgoła anielski.Wchodziła po schodach na górę, a razem z nią płynęła niebiańska błogość.Wszystko to razem stanowiło jedno z dwóch nadzwyczajnych wydarzeń.Drugie miało miejsce następnego dnia i objawiło się przez telefon.Wczesnym rankiem zadzwonił docent Wiśniewski i radosnymi okrzykami obwieścił, że kurhan jest.Wierzch co prawda został kompletnie zdemolowany, ale na samym spodzie dokopali się rytualnie ułożonych kamieni i jeśli pod te kamienie przez dwa i pół tysiąca lat nie wdarł się żaden niepowołany czynnik, istnieje szansa spotkania pod nimi księcia.On sam w tego księcia niezachwianie wierzy, dzieli się właśnie swoją wiarą i szczęściem, a przy okazji komunikuje, że kosz na raki rozwiązał kwestię aprowizacji.Wszyscy jedzą raki i całe szczęście, że się wreszcie dokopali, bo lada chwila im te raki ostatecznie obrzydną.Tego było już za wiele, Tereska natychmiast zapłonęła dodatkowym zachwytem, wypadła z domu i popędziła do Okrętki, bez której nie mogła istnieć ani chwili dłużej.Obok domu Okrętki natknęła się na jakieś przeszkody, nie zwróciła na nie żadnej uwagi, mimo iż zmusiły ją do przełażenia przez coś i nadkładania drogi, drobnym fragmentem świadomości zarejestrowała obecność czegoś w rodzaju maszyn budowlanych, koparki czy może spychacza, z roztargnieniem ominęła wielką górę gruzu i galopem przebyła długie podwórze.Drzwi do sieni były otwarte, zapukała do drzwi mieszkania i nie czekając na zaproszenie, wpadła do środka.- Słuchaj, jest książę.! - wykrzyknęła w ekstazie.Już w trakcie okrzyku zorientowała się, że widzi coś dziwnego
[ Pobierz całość w formacie PDF ]