Koontz Dean Drzwi do grudnia

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Tak.Ale chociaż musieli się zbliżyć, chyba nie odnieśli żadnych obrażeń.Pobraliśmy liczne próbki krwi z każdej powierzchni w tych pokojach, ale wszystkie na-leżały do ofiar.Siedzieli w milczeniu.Porteau wypuszczał kłęby wonnego dymu w powietrze nad swoją głową.Jego oczyprzybrały nieobecny wyraz, kiedy rozważał materiał dowodowy w tej sprawie, i gdybygrywał na skrzypcach jak Sherlock Holmes, pewnie teraz sięgnąłby po instrument.Wreszcie Dan powiedział: Zakładam, że widziałeś fotografie ciał. Tak.Potworne.Niewiarygodne.Co za furia. Czy nie wydaje ci się, że ta sprawa będzie naprawdę upiorna? Danielu, ja uważam wszystkie morderstwa za upiorne odparł Porteau. Ale to wygląda bardziej upiornie niż zwykle. Bardziej upiornie niż zwykle zgodził się Porteau z uśmiechem, jakby zadowo-lony z wyzwania. Dostaję gęsiej skórki. Uważaj na ten spadający głaz, panie Kojocie.Dan zostawił porucznika z badań naukowych w aromatycznym obłoku dymu i zje-chał windą na dół, tym razem do sutereny, gdzie mieścił się wydział patologii.16Wciąż pogrążona w hipnotycznym transie, dziewczynka zawołała: Nie! Melanie, skarbie, uspokój się, spokojnie, nikt ci nie zrobi krzywdy.Dziewczynka odrzuciła głowę do tyłu, chwytała powietrze szybkimi, płytkimi hau-stami, świadczącymi o panice.Narastający jęk strachu i zgrozy uwiązł jej w gardle i wy-dobył się tylko jako cienkie, piskliwe iiiiiiii.Szarpnęła się i próbowała zejść z kolanmatki.Laura przytrzymała ją. Przestań walczyć, Melanie.Odpręż się.Cicho.Spokojnie.Nagle dziewczynka zaatakowała niewidzialnego wroga, wymachując rękami.Niechcący uderzyła matkę w pierś, potem w twarz, dwa silne, dotkliwe ciosy.Przez chwilę Laura czuła się oszołomiona.Cios w twarz był dostatecznie mocny,żeby wywołać mimowolne łzy bólu.Melanie stoczyła się z kolan matki na podłogę i odpełzła od kanapy. Melanie, stój!Pomimo sugestii posthipnotycznej, nakazującej córce słuchać rozkazów Laury,dziewczynka zignorowała matkę.Przeczołgała się obok bujanego fotela, wydając żało-sne zwierzęce dzwięki czystego przerażenia.Cętkowana kotka stanęła na fotelu i położyła uszy po sobie, sycząc złowrogo.KiedyMelanie podczołgała się bliżej, Pieprzówka przeskoczyła przez dziewczynkę i błyska-wicznie uciekła z gabinetu. Melanie, posłuchaj mnie.Dziewczynka zniknęła za biurkiem.Z lewym policzkiem wciąż piekącym w miejscu, gdzie córka ją uderzyła, Laura rów-nież weszła za biurko.Melanie schowała się w pustej przestrzeni między sza4�ami.Laura nachyliła się i zajrzała do niej.Dziewczynka kuliła się z kolanami podciągnię-tymi pod brodę, obejmując nogi ramionami, wytrzeszczając oczy, które jak poprzednionie widziały ani Laury, ani niczego w tym pokoju. Skarbie?85Chwytając oddech jak po długim biegu, Melanie wykrztusiła: Nie pozwól ich.otworzyć.Trzymaj je.zamknięte.mocno zamknięte.Earl Benton wszedł w drzwi. Z wami okay?Laura wyjrzała znad blatu biurka. Tak.Tylko.moja córka, ale nic jej nie będzie. Na pewno? Nie trzeba pomóc? Nie, nie.Muszę być z nią sama.Poradzę sobie.Z ociąganiem Earl wrócił do pokoju dziennego.Laura ponownie zajrzała pod biurko.Melanie wciąż ciężko dyszała i zaczęła równieżgwałtownie dygotać.Strumienie łez spływały jej po policzkach. Wyjdz stamtąd, skarbie.Dziewczynka nie drgnęła. Melanie, masz mnie słuchać i robić, co ci każę.Wyjdz stamtąd natychmiast.Zamiast usłuchać, dziewczynka próbowała wcisnąć się głębiej pod biurko, chociażnie miała już miejsca.Laura nigdy nie spotkała się z tak całkowitym buntem pacjenta podczas terapii hip-notycznej.Przyjrzała się dziewczynce i w końcu postanowiła, że na razie pozwoli jej zo-stać pod biurkiem, skoro tam Melanie czuje się przynajmniej odrobinę bezpieczniej-sza. Kochanie, przed czym się chowasz?Brak odpowiedzi. Melanie, musisz mi powiedzieć.co takiego widzisz, co chcesz trzymać za-mknięte? Nie pozwól ich otworzyć poprosiła żałośnie dziewczynka, po raz pierwszyjakby reagując na głos Laury, chociaż wciąż skupiała wzrok na jakimś koszmarze z in-nego czasu i miejsca. Nie pozwól czego otworzyć? Powiedz mi, Melanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl