Lem Stanislaw Bajki Robotow

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jak się potem okazało, kapitan okrętu, który wiózł był Automateusza, tuż przed zatonięciem zdążył jeszczewysłać radiotelegram, wzywający pomocy, dzięki czemu cały obszar morski przetrząsały liczne statki, a jeden znich dotarł właśnie do wysepki.Gdy szalupa z marynarzami wpłynęła na płytką wodę u brzegu, Automateusz zpoczątku chciał wskoczyć do niej sam, ale po namyśle wrócił biegiem po Wucha, bał się bowiem, że tenpodniesie krzyk, który usłyszą przybyli, to zaś mogłoby doprowadzić do niemiłych pytań, a może i oskarżeńrzucanych przez elektroprzyjaciela.By tego uniknąć, porwał Wucha, a nie wiedząc, jak i gdzie go schować,czym prędzej wetknął go sobie na powrót do ucha.Nastąpiły wylewne sceny powitania i dziękczynienia,podczas których Automateusz zachowywał się bardzo hałaśliwie, bał się bowiem, że któryś z marynarzyposłyszy głosik Wucha.Elektroprzyjaciel mówił bowiem przez cały czas, powtarzając: No, no, to byłodoprawdy nieoczekiwane! Wypadek jeden na czterysta tysięcy.Ale też szczęściarz z ciebie! Mam nadzieję, żestosunki między nami ułożą się teraz wybornie, tym bardziej iż nie odmówiłem ci niczego w najtrudniejszychchwilach, poza tym jestem dyskretny i co było, a nie jest, nie pisze się W rejestr!Kiedy okręt przybił po długiej żegludze do brzegu, Automateusz zadziwił nieco otoczenie, wyrażającniezrozumiałą dla nikogo chęć zwiedzenia pobliskiej huty, w której pracował wielki młot parowy.Opowiadano,że zachowywał się podczas zwiedzania dosyć osobliwie, albowiem, podszedłszy do stalowego kowadła wogromnej hali, jął z całej siły rzucać głową, jakby chciał sobie wytrząść mózg z ucha na podstawioną rękę, anawet podskakiwał na jednej nodze, obecni udali wszakże, że tego nie dostrzegają, gdyż uważali, że osoba,wyratowana tak niedawno z przerazliwej opresji, może przejawiać niewytłumaczalne ekstrawagancje, wywołanenaruszeniem umysłowej równowagi.Co prawda, i pózniej Automateusz odmienił dawniejszy tryb życia,popadłszy najwidoczniej w zmieniające się manie.To zbierał jakieś środki wybuchowe, a nawet próbowałdokonać eksplozji w swym mieszkaniu, co udaremnili sąsiedzi, zwracając się do władz, to znowu jął ni z tego, niz owego kolekcjonować młoty i pilniki karborundowe, a znajomym opowiadał, iż zamierza zbudować nowy typmaszyny do czytania myśli.Stał się pózniej samotnikiem i nabrał zwyczaju głośnego rozmawiania z samymsobą, a czasem słychać było, jak, biegając po domu, głośno monologuje, a nawet wykrzykuje słowa, podobne doprzekleństw.Wreszcie, po wielu latach, popadłszy w nową obsesję, zaczął skupować całymi workami cement.Utoczył zniego ogromną kulę, a gdy stwardniała, wywiózł ją w niewiadomym kierunku.Opowiadano, jakoby wynajął sięna stróża przy opuszczonej kopalni i w jej szyb strącił pewnej nocy ogromny kloc betonowy, a potem do końcaswych dni krążył po okolicy i nie było takiego śmiecia, którego nie zbierałby, aby je ciskać w głąb pustegoszybu.Istotnie, przejawiał obyczaje dosyć niezrozumiałe, ale większość owych plotek nie zasługuje chyba nawiarę.Trudno uwierzyć, aby przez całe lata nosił jeszcze w sercu urazę do elektroprzyjaciela, któremu tak wieleprzecież zawdzięczał.KR�L GLOBARES I MDRCYGlobares, pan Eparydy, wezwał raz przed swoje oblicze trzech największych mędrców i rzekł do nich: Zaprawdę, okropny jest los króla, który poznał wszystko, co można poznać, tak że to, co do niego mówią,brzmi pusto jak pęknięty dzban! Pragnę się zadziwić, a jestem nudzony, łaknę wstrząśnienia, a słyszę jałowebaję-dy, żądam niezwykłości, a częstują mnie płaskimi pochlebstwami.Wiedzcie, o, mędrcy, że kazałem dzisiajściąć wszystkich moich trefnisiów i błaznów, na równi z radcami tajnymi i jawnymi, i ten sam los czeka was,jeśli nie wypełnicie mego rozkazu.Niechaj każdy opowie mi najdziwniejszą historię, jaką zna, a jeśli niepobudzi mnie do śmiechu ani do płaczu, nie oszołomi ani nie zatrwoży, nie zabawi i nie zmusi do zastanowienia straci głowę! Król skinął i mędrcy usłyszeli stalowy krok siepaczy, którzy otoczyli ich u stóp tronu, a ichobnażone miecze błyszczały jak płomień.Zatrwożyli się i trącali łokciami, żaden bowiem nie chciał się narazićna gniew królewski i nadstawić głowy pod katowski cios.Aż rzekł pierwszy: Królu i panie! Najdziwniejsza w całym Kosmosie widzialnym i niewidzialnym jest bez wątpienia historiaplemienia gwiezdnego, które zwane jest w kronikach Opackim.Od zarania swych dziejów czynili Opakowiewszystko odwrotnie niż jakiekolwiek istoty rozumne.Przodkowie ich osiedlili się na Urdrurii, planecie słynącejz wulkanów; co rok rodzi ona łańcuchy gór i wstrząsają nią wtedy straszliwe kurcze, od których nic nie ustoi.Aby zaś biedę ich uczynić pełną, spodobało się niebiosom przecinać ich globem wielki Prąd Meteorów; tenprzez dwieście dni w roku grzmi o planetę stadami kamiennych taranów.Opakowie (którzy podówczas jeszczesię tak nie nazywali) wznosili budowle z hartownego żelaza i stanęli, a sami obijali się taką ilością stalowycharkuszy, że byli podobni do pancernych kopców chodzących.Wszelako otwierający się podczas trzęsień gruntpołykał ich stalowe grody, a młoty meteorów miażdżyły im pancerze.Gdy zguba zagrodziła całemu ludowi,mędrcy jego zebrali się dla rady i rzekł pierwszy: Nie ostanie się nasz lud w obecnej postaci i nie masz innegozbawienia poza transmutacją.Ziemia otwiera się od spodu szczelinami, więc aby nie wpaść tam, każdy Opakmusi posiadać szeroką i płaską podstawę, meteory znów lecą z góry, każdy zatem musi się stać u szczytuostrokończysty.Jeżeli będziemy stożkowaci, nie zagrozi nam nic."I rzekł drugi: Nie tak trzeba uczynić.Jeśli ziemia otworzy paszczę szeroko, pochłonie i stożek, a spadającyskośnie meteor przebije mu boki.Idealna b.ędzie postać kuli.Bo gdy grunt pocznie drżeć i falować, kula zawszeodtoczy się sama, a meteor padający trafi obły bok i omsknie się; winniśmy się więc tak przeistoczyć, aby siępotoczyć w lepszą przyszłość [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl