Wendeta dla Swietego Leslie Charteris

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Osobnik w nim siedzący dorównywał wiekiem domostwu zaiste robił wrażenie dość starego, żeby móc samemu gowybudować. Piękny wieczór odezwał się w końcu Simon, kiedy stałosię jasne, że wszelka inicjatywa rozmowy powinna była wyjśćod niego. Ach odparł starzec.Wyciągnął zmurszałą i drżącą rękę nie po to, żeby sięprzywitać, lecz w kierunku kieliszków na stole. Co mogę panu podać? spytał Simon. Ach.Simon wybrał natchniony kompromis przyrządzając napój zwermutu słodkiego i wytrawnego po połowie i napełnił nimkieliszek. Ach rzekła czcigodna mumia wypijając mały łyk iwylewając starannie resztę trunku na posadzkę tarasu. Co pan sądzi o ostatniej książce Dantego? zaryzykowałSimon. Ach rzekł patriarcha głosem mędrca i oparł sięwygodnie, by oddać się przyjemności żucia bezzębnymidziąsłami, utkwiwszy w Zwiętym mrugające i wilgotne kawernyoczu.Możliwości zdawkowej pogawędki zdawały się wyczerpane iSimon zastanawiał się, czy nie warto by zrobić słodkiej miny doswego vis � vis, żeby się przekonać, czy to nie wywoła żywszejreakcji, gdy od powzięcia decyzji ocalił go powrót Giny ubranejtym razem w coś bardzo cienkiego i prostego, co w sposóbprowokujący przylegało do zaokrągleń jej postaci, które zkliniczną dokładnością mógł odtworzyć z pamięci. Wuj naprzykrza się panu? Wcale nie odparł Zwięty. Tylko nie potrafię znalezćtematu, który by go zainteresował.A może mój akcent muprzeszkadza? Povero zio powiedziała Gina uśmiechając się ipoklepując rękę starca. Nie pamiętam czasów, kiedy nie byłstary, ale lubił mnie bardzo, kiedy byłam dziewczynką.Opowiadał mi ciekawe historie, jak maszerował z Garibaldim wczasie jego ostatniej kampanii i zapomniałam o tym, żeby sięmartwić, kiedy mieli nas wyrzucać z domu. Ach, ach& powiedział starzec wyprostowując się nieco,jak gdyby słowa te ożywiły jakieś dawno pogrzebanewspomnienie, lecz była to przemijająca podnieta, bo osunął sięz powrotem na oparcie, rezygnując ze swego błyskotliwegokomentarza. Wuj to nie znaczy, że jest bratem Alessandra? Och, nie.Jest prawdziwym wujem Alessandra i donnyMarii.Jakby w odpowiedzi na dzwięk swego imienia pani domuukazała się ponownie.Jeśli zmieniła swoją czarną suknię nawieczorowy model, to trzeba by wzroku krawcowej, którawypatrzyłaby różnicę, natomiast na szyi zawiesiła sobie złotyłańcuch i we włosy wetknęła grzebień wysadzany brylantamidla podkreślenia, że jest w oficjalnym obiadowym stroju. Niech pan nie zwraca uwagi na Lo Zio, signor Templar& powiedziała z jeszcze jednym wypracowanym uśmieszkiemswej trupiej czaszki. Mało słyszy, a rozumie jeszcze mniej,ale to dla niego przyjemność być razem z nami.Jeżeli panskończył swój aperitif, to możemy pójść na obiad.Weszła pierwsza do domu, do obszernego, słabooświetlonego hallu, z którego ozdobne drewniane schodyprowadziły w pustkę i ciemność i Simon nie zdziwiłby się,gdyby stamtąd wyleciały nietoperze.Gina popychała fotel, aZwięty, pragnąc zdobyć jej względy, pomagał jej.Sala jadalnabyła prawie takim samym siedliskiem duchów jak hali,oświetlona tylko płomykiem świec, który ukazywał ciemneportrety przodków spoglądających ze ścian. Mam nadzieję, że pan nie wezmie nam na złe menuobiadowego powiedziała Gina. Nigdy nie miewamy gości ikucharka zna tylko proste wiejskie potrawy.Jestem pewna, żenie do takich pan przywykł. Na pewno będzie to przyjemna odmiana.Jego optymizm nie był nieuzasadniony.Kuchnia domowajest nazwą wypaczoną w niektórych częściach świata, zbytczęsto utożsamiana ze sporządzaniem posiłków z produktówzamrożonych i puszkowych, lecz we Włoszech wciąż jeszcze jestdomową w tradycyjnym pojęciu, tak że tu i ówdzie wrestauracjach z szyldem casalinga można znalezć proste daniawysokiej klasy.Ale prawdziwie autentyczne potrawy podawanesą tylko w domach prywatnych krewnym i bliskimprzyjaciołom, a cudzoziemiec rzadko dopuszczany bywa dotego wewnętrznego kręgu.Włoska gospodyni w myśl dawnych zasad nie kupuje nicprefabrykowanego.Jeżeli potrzebny jest sos pomidorowy,wyciska się pomidory, a pestki usuwa.Delikatne ciasto zmieszaniny mąki i jajek, bez kropli wody, które zwija się wcarmelloni i cappelletti, rozwałkowywane jest ręcznie.Zwieżezioła i przyprawy, wyrosłe w ogrodzie warzywnym, zpieczołowitą troską dodane, podnoszą smak sosu do poezji.Oczywiście na południu należy się liczyć z nieograniczonymstosowaniem czosnku i oliwy, lecz dla Simona, obdarzonegozdolnością doskonałego trawienia takich mocnych ingrediencji,nie było to wadą kuchni.Ponieważ wieczorny posiłek zwykle jest lekki, zaczął się odolive schiacchiate, soczystej sałatki z oliwek, selerów i papryki.Po tym nastąpiły involtini alla siciliana, wyborne nadzienie wcienkim niemal jak pajęczyna cieście, duszone w sosie taksmakowitym, że tylko zachęcały do wytarcia talerza aż doostatniej kropli okruchami czarnego, chrupiącego chlebadomowego wypieku.Duża krążąca z rąk do rąk butla z młodymczerwonym winem własnej fabrykacji stanowiła bogaty inienaganny akompaniament.Kiedy Simon stwierdził, żekieliszki wszystkich zostały z niej napełnione i że wszyscynabierali sobie na talerze z tych samych półmisków zwyjątkiem Lo Zio, któremu nałożyła Gina, mógł odeprzeć odsiebie wszelkie niepokojące wspomnienia o Borgiach i oddaćsię uciechom stołu, których mu nie poskąpiła gastronomia.Tworzyli dziwny kwartet wokół masywnego stołu poczerniałegoze starości, a średniowieczna ponurość sali jadalnej jak równieżecho kroków służącej na nagiej posadzce nie przyczyniały siędo podniesienia atmosfery nieskrępowania i gościnności.Skupiwszy całą swoją uwagę na Ginie i na jedzeniu, Simon byłw stanie prowadzić jakąś banalną, obojętną rozmowę, nieprzestając się zastanawiać, dlaczego go zatrzymano, i nad tym,że kiedy przyczynę pozna, prawdopodobnie będzie to dla niegonader niemiłe i niebezpieczne. Wszystko było wspaniałe skierował na zakończeniewyrazy uznania pod adresem donny Marii czuję się winny, żenarzuciłem się pani, ale nigdy nie będę tego żałował. Niech pan się nie śpieszy, napijemy się kawy w salonie,zobaczę, czy jest jakieś brandy, gdyby pan miał ochotę.Wstając błysnęła swoim krokodylim uśmiechem; Simon,uodporniony, już się nie wzdrygnął i odpowiedział swoim. Może powinienem odmówić rzekł ale to mogłobysugerować, że pani nie mówiła tego na serio i szczerze, a jestempewien, że tak.Kiedy znów pomagał Ginie pchać fotel na kółkach, cowytwarzało między nimi pewne ciche porozumienie,powiedziała: Nie wiem, jak pan to zrobił.Ale dotychczas nikt jej tak nierozbroił jak pan.Brandy, teraz! Ach, brandy! powtórzył Lo Zio podnosząc głowę jakmyszołów i kręcąc nią wkoło [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl