Berent Wacław Ozimina

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lecz i te kilka ziarn, zebranych z tak bardzo po świecie rozwianego spichrza, ten kramrzadkości bibliofilskich posiadał na sobie mimo wszystko jakby to miał każdy inny, lepszyczy gorszy zbiór taki ponury stygmat zatracania się nieustannego ziaren siewnych.W tę ciszę kościelną dolatywały z dala bezładnie pomieszane echa salonowego gwaru.Na-gle wpadł tu fircyk jakiś w foldze ruchów rozchwiejnych, poszastał się między półkami, samnie wiedzący, po co go tu zniosło, i wyskoczył niebawem.Wyrywając książki z półek na traf, zabłąkał się profesor niebawem w tym lesie.Oto minąłrychło pisarzy Wieku Złotego, w tak zwanym Baroku natknął się na pyszne wydawnictwaoliwskie, za czym, pociągnięty zewnętrznym luksusem wydawnictw Groelowskich i puław-skich, wstąpił myślą w senatorskie koło postaci o posągowym geście i jasnym spojrzeniuwieku Oświecenia na tę nową falę światowego przypływu, która szczytu swego nie się-gnąwszy runęła w dziejów odmęty, by odwieczną współpracę ducha u warsztatu ludzkości itradycyjny kontakt z jego po świecie mistrzami przekazać oręża współdziałaniu po Europie. Oto myślał przerzucając pożółkłe karty �Dekady� wędrownego wojska ostatnich ryce-rzy bez ziemi, wiodących ze sobą po Europie nowej jeszcze i truwerów swoich.Zpiewacyobozowi zamieniani w rozbiciu ostatnim w bardów pielgrzymstwa, pozostawili po gościachEuropy księgi polskie spod tłoczni cudzoziemskich wszystkich miast Zachodu.Przewijały mu się nieustannie pod ręką te rozsiewy pielgrzymstwa. A gdy za sił rozbiciem dumał nad nimi przyszło i woli rozprószenie wśród skłóconejprzez wodzów gromady gdy na Wschodzie pozostał już tylko kadłub narodu obezwładniony,a po stolicach Zachodu stwarzały się jego głowy bezczynne, gdy ogniwa wspólnoty duchowejpryskać już zaczęły nawet w narodzie, z bardo wyłonili się w Europie nowej jeszcze i druidziostatni, wieszcze narodu swego.A jeśli teraz oto przypomniał w tej chwili wzniosą w Paryżu pomnik jednemu z nich,staną może najlepsi narodu obcego przed tłumem tej odgadywanej zaledwie poezji, jakbyprzed druidową świątynią Karnaku, podziwiając tylko wiary ogrom, który ją zbudował, isymboliczne dale naw tej świątnicy otwartej, wiodących od ołtarza krwawych ofiar ludzkichw stronę wschodzącego na wiosnę słońca.I przypomną może tej świątnicy kapłanów, dru-idów celtyckich, słowa spisane w kodeksie króla Hoela: Trzy są rzeczy niezbędne: miecz,księga i harfa.Oto miecz, wyszczerbiony w potrzebie własnej rozprysną w obronie ludówZachodu; harfa zagrała dla ludu całego pod ręką Szopena; księga, acz pieczecią niezrozumia-łej mowy dla obcych zamknięta, jest przecie dla nich wyczuwalnie Zakonem duszy narodu,Arką jego przymierza z ludzkością.I może nie jeden z tak zadumanych przypomni swych czasów W i o s n ę oraz to słowo�mesjanizm�, które dla jednego narodu będąc przemijającą doktryną książek, stało się dladrugiego cmentarzem jego ofiar.Może przypomni te dziesiątki tysięcy mogił polskich powszystkich pobojowiskach wolności Francji, Niemiec, Włoch i Węgier i zapyta: jakie to sza-leństwo czyniło, według słów Niemca jednego, tę szlachtę sztabem jeneralnym sankilotówcałego świata? Odpowiedzieć mu może tylko potęga władzy duchowej druidów w Europie,ostatnich �wieszczów� narodu, ona tylko odrzec im potrafi, �czyj to ich porwał wichr i czyjeramię.�Lecz gdy w tym zadumaniu swym bibliotecznym, sumujący mimo woli książek fata idzieje, stanął tak oto w progu dni dzisiejszych, wziął niespodzianie w duszę krzyżowanie sięmyśli spornych: Jestże to naprawdę błogosławieństwem dla narodu, że najwyższy ton jego twórczości iostatnie wobec świata czyny dokonały się czasu trafem przez ducha romantyzmu i mistyki?Czy nie kieruje to najlepszych wciąż jeszcze ku przeszłości, czyniąc z nich prędzej czy póz-niej puchaczy po ruinach, odwracających na pół ślepe oczy odrazy od życia, każdemu dniu67dzisiejszemu nienawistne? Czy nie sprawia to, że właśnie najlepsi nie są zdolni do zachwyce-nia w piersi tchu rzeczywistości i rozgrzania w nim serca w tempo dzielne? Czy to, co było wnajlepszych czasu swego, gdy ziemia własna spod nóg im się usuwała, wybiegiem w gwiaz-dy: dla wywyższenia sił w ludziach czy to wszystko, nie rozsiawszy się koleją wieku całegow pospolitość, nie stało się w obliczu znieruchomiałego życia mimowolnym rozsadnikiemomamów, obłudy przed sobą zastoju? Kostniał oż tak Bizancjum: dusz carmen przez wieki,pod klątwą niezmiennie jednym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl