Ozimina BERENT

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Szła ślepa wciąż, te zielonawe wybłyski szakalich ślepi widząca jeno naokół.Póki w tychkorowodach wśród ćmy tajemnic nieprzejrzanej nie ujrzy ludzi jak cieni, zszeptujących się zesobą z cicha; potem gromady ich całe, wreszcie tłum wielki jak chmurę.A w rozchwiei głów,dla wzroku w plamy zatartych, w morzu twarzy niewidnych gdzieś, hen, jak świeca jasna:Wandy oblicze blade.Lecz oto przed te tłumy wyskoczy on z karabinem w ręku. Mam je-den! krzyknie.A którzy bliżej, sarkną wzgardliwie, tłum za nimi szumi jak morze.Tegrozne pomruki i rozchwieje gromady, powietrze skier i płomieni pełne rozdarły przed niąwszystkie tumany uczuć w jasność zachwytu: wyrzuciły się ramiona ku górze i zaklaskałyręce szalone.A oni sarkną. W śmierć ty nas owczą, na zatracenie! Kolejno pójdziecie: �jako te kamienie, jeden za drugim.� Też ja wam wprost jakby zksiążki: wedle wieszcza czynię rzucił im z pogardą. Za kamieni kupę?. Ku czemu was matki rodziły, nie wiedzą pewno same.Ledwie przypomną, dlaczego naświat wydały; wspomną z marzeniem lub chichotem.A im, kobietom, co w jakie nas życiemiotnęły? Ku czemuście wyrośli, wiecie sami dziś.A do czegoście zdolni, wiem ja.Ja jedenwiem, co życia bezruch na bezduchach płodzi: jakie dzieci te matki rodzić zdolne.I ku cze-mu? Nim się matki wasze dowiedzą, ku czemu was rodziły, tę im psotę czynię, że się zwiedząprzypadkiem, iż zrodziły.bohaterów! wyrzucił im jakby z ręki pogardliwej przy zębówzacisku.100Zgubi go na chwilę sprzed oczu w głowy opuszczeniu, a gdy go wzrokiem nad tłumemszuka ujrzy hienę włochatą i jej pysk wprzódy rozziewany, teraz w kłach wybłysku roz-warty pod ołowianych oczu twarde zapatrzenie. Chodz! uchodz od nich precz! Nie lez w tę ich robotę.Wandę ja znałam, na pokucie zna-łam.Widzisz: desperacja to twoja, ten z dzieckiem w myślach frasunek, zgłuszony gromad-nych spraw zamętem, przecie na dnie duszy kobiecej żył najbardziej.Takie my już z natury.Itak cię one frasunki grozą przypomnień i rozpaczy błyskiem wprost i w ręce nawiodły pociemności.A Wandę znałam, pod kluczem znałam.Nieraz jej mówię: �Za mężczyznami la-złaś pani w to: wiesz czy nie wiesz.Każda z nas, kobiet, wszystko, co robi, to przez tych dra-ni tylko.A same my: to albo za mąż się dać, albo.się.Tyle tylko potrafimy z siebie.� A i tynie lez do nich! Oni właśnie na takie jakby zaczajeni: która nie wie, kędy w życie, a odważnaz siebie.Podjudzą, do białego żaru rozpalą i kamieniem cisną, gdzie im trzeba.Napatrzyłamja się tych sokołów, gdy w sępy po klatkach zamienione tuczą wątrobę wspomnień.%7łe teżnie trafili na podjudzoną sokolicę, na samicę zbestwioną, która mścić się zechce, jak to ko-bieta: na sobie, że otrzezwiała, na nich, że zawiedli i w klatkę zamknięta, sama sępem w ichwątrobę wspomnień sięgnie.Hu!.zle by było!.A ty nie drzyj! I nie trzep się tak ramionami, nie wyciągaj rąk błagalnie.Tu ci nikt ręki niepoda.Nie bój się, nikt! Przypominam! odpowiedziała oddechem głębokim. Stary mówił: Nikt ręki nie poda!.I zapadła twarzą w dłonie.Wtedy tamta pod ramię ją ujmie i wiedzie gdzieś przed się. A głupiaś ty mi! Każda z nas im ma krew cieplejszą, tym na karierę głupsza.To żeś tyodbiegła ogniska polskiego szczęścia.I kędy? Dokąd? Z dzieckiem w brzuchu! A ty myślisz,że tylko oni szczęścia chcą: burżuje? Każda nędzota, każde ścierwo ostatnie ma jeszcze diabłaswego, któremu rade odda za ono ostatni szmat duszy.Tylko że u nich ładu, składu, porządkupięknego w chęciach więcej; a smutek ich damul w łóżkach, gdy próżne piękny, bardzo bopiękny! A tu u nas: niebo z piekłem się zmieszało, chęci się kłębią jak to wężowisko, a smutkinasze zwą się: zbrodnie. Kto ty?! krzyknie teraz dopiero i wyrwie się jej z rąk. Ja Mańka �Kalosz�! Pani baronowej siostra starsza.Mleczna siostra.Jedną mamkę ssie-my.Chu udą! A obie spasłe.Nie bój się śmiechu mego.Choć gruby.Nie bój!I wtedy dopiero ujrzy jej postać własną, oczom dotychczas skrytą. Nie uciekniesz, ja cię zgonię.Wiedzmyć w duszę zaszczepiano: na sabatach byłaśuchem! Nie wyciągaj tedy ramion: tu nie pięknych smutków pora, tu nie białych damul łoże;tu już nasze desperacje i chichoty nasze! Tu już na się wzięta dola!.Własna twoja biedna dola!.Dola!.Dola!.Stój! W mig cię zgonię.Bądz co w uda swe okraczę, kieckę wskrzydła, na ramiona! wyżej pępka, wyżej zadu i huu! śmigam w lot nieścigły.Ich się niebój: to szakale! moje kotki, me pieszczochy: �Kizi kizi, goście mili! przyjacioły, druhy lu-dzi.� Pójdzże, pestko diabła twarda! Ja wyłuskam cię z gorsetek.Precz te szmaty! wont atła-sy!.Białe kurczę, spod skorupki.Mięsa mało, pierza wiele.Gładkaś.Ciepłaś.Słodka w szyi.Aaskotliwa pod pazurem.Mnie się trzymaj, kurwy starej.Ja się znam na drogach ciemnych,nie przerazi mnie pogarda; nas przekleństwo wichrem miecie w najciemniejszych dróg rozko-sze: na sabaty! na sabaty!.Już szakale w lot się mają: jak pochodnie z nami wzlecą oczuognie ich zielone.Daj, namaszczęć, byś latała.Aydy prężne, stopy kocie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl