Gulland Sandra Kochanka Słońca

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyglądał symetrycznie i proporcjonalnie.Petite była zaskoczona jego elegancją.Pałacpowstał zaledwie pół wieku wcześniej, zbudowany przez Marię Medy-cejską, kolejną złąkrólową włoską, i Petite oczekiwała bardziej posępnego gmachu.Wielkie ogrody porośniętekasztanowcami nadawały otoczeniu poważną, klasztorną atmosferę, która jej odpowiadała.- Jesteśmy w dziczy - powiedziała Nikola.Będzie gdzie jezdzić konno, pomyślała Petite.Na powitanie wybiegł służący w liberii i odpędził kozę, by móc otworzyć wielkążelazną bramę, na której widniał złocony napis: Palais d Orl�ans.- Muszę zerwać różę - oświadczyła najmłodsza księżniczka, ogarnięta nagłympragnieniem.Powóz się zatrzymał.W głównym wejściu panowała ciemność.Nikt nie zapalił świeczek osadzonych wkandelabrach.Lokaj z pochodnią wprowadził przybyłych do pustego, przestronnegopomieszczenia - sądząc po włóczniach w narożniku, należącego zapewne do straży.- Zaraz zjawi się zarządca - powiedział lokaj, po czym zapalił trzy świece i wyszedł.Petite i Nikola rozpostarły suknie, a księżniczka Magdalena ulżyła swojemupęcherzowi w kominku.Ku czci zmarłego księcia w ogromnej komnacie rozwieszono czarnetkaniny.- To Saint-R�my - syknęła Petite do księżniczki Magdaleny, rozpoznając powłóczystykrok ojczyma.Księżniczka wyszła z kominka, poprawiając sobie suknię w tej samej chwili, w którejdo komnaty wkroczyli markiz i paz trzymający świecę.- Witajcie, Wasze Wysokości - powiedział markiz.- Księżna nie ustawała wmodlitwach o wasz bezpieczny przyjazd.W rezultacie zapadła w sen, ale przyjmie was rano ozwyczajowej porze.Zaprowadzę was do waszych komnat.To powiedziawszy, markiz przesunął się, by zrobić miejsce tragarzowi niosącemu naramionach skrzynię.- Umieśćcie je na galerii - poinstruował służbę, wnoszącą kolejne kufry.Kloryndaweszła, niosąc z trudem dwie torby.Trzy księżniczki wraz z Nikolą i Petite przeszły w ślad za markizem przez ciągwielkich, pustych pomieszczeń, a ich kroki na gołych posadzkach brzmiały jak stukot butówmaszerującego wojska.Markiz otworzył wysokie drzwi i ich oczom ukazała się sypialnia, wktórej pokojówka pochylała się właśnie nad niewielkim kominkiem, grzebiąc w żarzeczubkiem miecha.- Tutaj będzie spała księżniczka Małgorzata - powiedział markiz, zabierając miech zrąk służącej i pompując powietrze tak mocno, że aż wzniecił popiół.Księżniczka Małgorzata skrzywiła się.Oprócz łóżka w komnacie nie było żadnychmebli.- To największe pomieszczenie.- Markiz nadepnął nogą na żar.Dochodziła północ, kiedy księżniczki znalazły się w końcu w swoich komnatach, amarkiz mógł zaprowadzić Petite do jej kwatery.Klorynda oraz dwóch lokajów szło za nimi,niosąc skórzane torby i skrzynie.Petite uniosła świecę, żeby przyjrzeć się lepiej portretowiMarii Medycejskiej na grzbiecie wspaniałego Białego z długą, falistą grzywą.Wiszący obokobraz przedstawiał twarz lubieżnego diabla, gotowego wyskoczyć z narożnika.Petite przeszłaszybko dalej, idąc za markizem i Kloryndą w górę krętych schodów prowadzących na samszczyt wieżyczki.- Tu jest wejście do twojej izby - powiedział markiz do Petite i skierował lokajów orazKloryndę do drewnianych drzwi po lewej.- Ale twoja matka przyjmie cię teraz w naszejkomnacie - dodał i otworzył drzwi po prawej stronie.Pokój był zatęchły i skromnie umeblowany.Stało w nim tylko duże łóżko z zasłonami,stół oraz dwa krzesła.Pokojówka poruszyła się pod kołdrą na sienniku, a wysokie łożezaskrzypiało, gdy Franciszka wstała, by przytulić córkę.- Modliłam się o twoją bezpieczną podróż, Ludwiko - powiedziała, upychając włosypod szlafmycą.-1 Jan też się modlił.Jutro po mszy tu przyjedzie.- Co u niego? - zapytała Petite.Jej brat właśnie skończył osiemnaście lat [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl