Helena Mniszkówna Panicz

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Cóż Anulko, rada jesteś, że będziesz miała młodą panią? A.tak.juści.panienko.Mruknęła jeszcze coś pod nadąsanym nosem i odeszła.Ira bystro spojrzała na Denhoffa, który był zmieszany. Anulka oczyść paniom suknie i buciki, Karol, ogarnij mnie z błota, żywo wołałDenhoff bardzo gorliwie.Wkrótce potem Ira i Ziula oglądały mieszkanie Denhoffa.On zaś i oprowadzał je z dumą,mile łechtany pochwałami, nawet zachwytem panien Turskich.; Tu salon, styl empire, niech panie zauważą.Piece są wiedeńskie.Zliczne, prawda? Afreski na suficie? Czy mam gust? ;87 Ja patrzę na obrazy; pan to sam nabył, czy też to pamiątki z Pniowa, po rodzicach? pytała Irena. Te duże dwa, Kossaka i Fałata, to jeszcze pniewskie; to Czachurski, a to %7łmurko; te jużsam nabyłem.Tu jeszcze ma pani rzeczy nowe, krajobraz Chełmońskiego, prawda jakaplastyka? A tu Tetmajer, jeśli łaska.Bajeczny co?! Tu zaś, proszę pani, Aksentowicz. Ach tak! poznałam.A oto jeszcze Brandt, tu znowu Malczewski Jacek.Ależ ślicznerzeczy! Istna galeria! Tego jednego panu zazdroszczę. Jaki wspaniały fortepian zawołała Ziula uderzając w klawisze. To Bl�thner i czysty mahoń, kosztuje tysiąc dwieście rubli.Ira uśmiechnęła siędyskretnie, przypomniała sobie nagle Lach tam ti dy ry bum i żeby ukryć śmiech, rzekła: A ten pąsowy pokój obok, czy to gabinet? To proszę pani, fumoir.Weszli tam.Ira znowu stanęła przed rysunkami Kostrzewskiego.Wisiały tu na ścianachgrupy fotograficzne z Worczyna, z Olchowa, oraz z Okorowa podczas wizytacji biskupa. Czy pan słyszał, że podobno będzie naznaczona kara na obywateli, którzy mielibanderie? spytała Irena. Tak? Nie słyszałem.A Ziula rzekła: Panu Stanisławowi Rymszy kazano zapłacić trzysta rubli za karę, ale się nie zgodził. Będzie siedział w kozie. Co pan mówi? No, naturalnie. Już lepiej siedzieć w kozie, niż się za taką rzecz wykupywać rzekła Ira. Co kto woli.To pokój stołowy; styl Ludwika XIV, a tam mój gabinet, same antyki;palisander z inkrustacjami, wytłaczana skóra, gobeliny, rzezby.To moja pracownia. Cóż pan tu robi? Pisuje listy do Dorci, układa wiersze? dopytywała Ziula. Piszę pamiętniki.A oto tam są pokoje mojej Dulcynei, mojej przyszłej pani.Buduar wstylu francuskiego renesansu, dalej sypialnia rococo. Gdzież jest ten klęcznik po matce i obraz Rafaelowskiej Madonny? Tu proszę pani, w sypialni.Panny weszły nieśmiało, obejrzały stary klęcznik, podziwiały obraz i spiesznie wyszły. Ten klęcznik z obrazem jest najcenniejszą rzeczą należącą do mnie rzekł Denhoff zuczuciem. Na nim moja matka modliła się zawsze w Pniewie, tu mnie uczyła pacierza.Chciałbym patrzeć na ten klęcznik w godzinie skonu, tak bardzo jest mi drogim.Ira i Ziula serdecznie spojrzały na Ryszarda. Czy pan dobrze pamięta matkę?.Kochał ją pan bardzo?. O, tak panno Iro, kochałem ją bez granic, miałem zaledwie sześć lat gdy umarła.Pamiętam ją pomimo tak wczesnego wieku i czczę jej pamięć.Ojciec mi umarł, gdy byłem wszkołach, odtąd już opiekował się mną Rosoławski. On tylko panu zaszkodził. No, tak, bo mi na wszystko pozwalał, zresztą, co ja sobie robiłem z tej opieki! Nic! ARosoławskiego też niewiele obchodziło, co ze mną będzie Słyszałam, że to.że on jest jąkała się Ziula. %7łe jest trochę mętny dokończyła Ira. I to możliwe.Karol zaprosił na czekoladę, podaną jeszcze na tarasie, z powodu pięknej pogody.Tuoczekiwał Wroński.Denhoff rzekł na wstępie: Kuzynki moje zadowolone z urządzeń wodzewskich, mówią, że i pannie Dorze wszystkotak samo przypadnie do gustu. Spodziewam się odrzekł sucho Wroński.Panny zmatowiały.Denhoff przeszył wzrokiem swego rządcę.88 Chcę, żeby u mnie przede wszystkim panowała.miękkość w otoczeniu i w domu rzekł Ryszard znacząco. Tak, to najważniejsze zaakcentowała Irena. Musi być miękko, gdzie tyle dywanów, gobelinów, otoman.Panna Dora narzekać niebędzie, bo i miękko i ciepło i ozdobnie; u nas wszystko wygodne i bogate, księżniczka by niezgrymasiła nawet.Denhoffowi po twarzy latały skurcze nerwowe, spod binokli rzucał na Wrońskiego złespojrzenia.Ale Irena, choć niemile tknięta, zaśmiała się. Toteż pan w tym przepychu używa jak książę. No, dla mnie to nie nowina, ja inaczej nie umiem.Wodzewo to była buda, dopiero terazma europejską pozłotę. Ee! Jednakże co jest szorstkim, to i zostanie tym samym rzekła Irena i skierowałarozmowę na inny przedmiot.Wroński spąsowiał, Denhoff natomiast rozweselił się niesłychanie i gdy tylko zauważył, żeWroński skończył podwieczorek, wysłał go grzecznie pod jakimś pozorem. Ten pana ubóstwiany oksfordczyk jest pospolitym gburem, dziwię się, że pan go takwytrwale adoruje. Już zaczyna mi brzydnąć, bo jest jak pani słusznie zauważyła szorstki, nazbytdespotyczny.Ja zaś tego nie znoszę.Po podwieczorku obejrzano ogród kwiatowy, obecnie pusty i smutny, oglądano budynek zcentryfugą, park, pszyczym przez parów zeszli na okopy szwedzkie. Pokażę paniom alejkę Dorydy. Cóż to nowego? Dawniejsza alejka marzeń, teraz tak przezwana od mojej Dulcy.od Dorci.W alejceDorydy postawiłem ławeczkę, stolik, tam rozmyślam, marzę, fantazjuję.Tam będziemykiedyś razem z Dorcią budowali. Zamki na lodzie śmiała się Ziula. Nie! będziemy budowali naszą cudną przyszłość, naszą baśń tęczową. Ech! pobierzcie się najpierw, nie uprzedzajcie faktów. Zobaczą panie, jak będziemy szczęśliwi! Za tydzień znowu jadę do swej. Dulcynei, albo Dorydy.Gdybym była Dorcią, to bym się obraziła rzekła Ziula.Wymyśla pan jakieś Dorydy, kiedy ona jest Dorą, a już najwyżej Dorotą. To za mało romantyczne. Och, jakiż z pana trubadur! Denhoff nagle krzyknął głośno: Kto kocha Stasiulka!?.Ziulka. odpowiedziało echo z parowów skalnych.Ira wybuchnęła śmiechem, Ziula poczerwieniała jak purpura. Nieznośny pan jest! Nie cierpię pana za to. Niech pani słucha jeszcze: Jaka najlepsza kobita!?.Obita. odpowiedziało echo. Winszuję! Ale Dorci nie zazdroszczę takich poglądów u męża.Pan widocznie w alejceDorydy układa takie rozmowy z echem, prawda panie Dziudziu? zażartowała Irena. Niech panie patrzą!Panny spojrzały we wskazanym kierunku i obie wydały okrzyk zdumienia.Właśniezachodziło słońce.Wielka, złotoczerwona kula rozogniona aż do gorąca, spływała wolno zanajwyższy cypel wałów.Rozsypały się dokoła złociste, parzące iskry, okopy zanurzone byłyjakby w oceanie płomieni.Fale krwiste, żółte zalewy słoneczne płynęły wskroś nasypów, cow tej ognistej powodzi miały wygląd i grozę bałwanów.Ze szczytów jednej z takichpotężnych wydm zjeżdżał jezdziec.Koń ogromny i czerwony, jakby zbroczony krwią,89rozwiana grzywa i ogon odstawiony, gorzały purpurą, nozdrza paliły się ogniem.Na grzbiecieniósł olbrzyma.Czarna postać jezdzca była nieprawdopodobnie wielką, koń swymirozmiarami przypominał legendowe smoki, albo bestie apokaliptyczne, cała grupa, jak baśń odziwotworach, mogła przerażać.Zwiatła tak się układały, że grupa wisiała w powietrzu.Każde podniesienie kopyt jak tarany, było widoczne, każdy rzut głowy końskiej, każdestrząśnięcie purpurowej grzywy.Nad tą grupą wielkoluda płynęła krwista rzeka zachodu i podkopytami szły ogniste smugi.Widziadło stało się piękne bajecznie, ale grozne, straszne przezswą potęgę. To wódz skandynawski, który zginął w tych okopach szepnął Denhoff zbladłymiwargami. On się tu ukazuje we krwi.pogromca.straszny wojownik [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl