Marczynski Antoni Bezglosny piorun

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przez godzinę!Nie skończyło się jednak na tym.Odprowadziwszy bratado drzwi, Witold zaraz powrócił z hallu do gabinetu, połączyłsię telefonicznie z willą przy ulicy Podchorążych i w dziesięćminut pózniej Riano Baldi oraz Demmerowie przyjechali tutaksówką, aby odbyć walną naradę.w gabinecie! Jakgdyby w tym mieszkaniu nie było innych pokojów! irytowała się Krysia. Co się stało, Wit? zapytał profesor Otto Demmer.Wit powtórzył swą rozmowę z bratem, po czym ciągnąłdalej: Jestem oburzony na niego, ale i wściekły na siebie.Boć ja was ściągnąłem do Polski, a dziś ta niby tolerancyjna,gościnna Polska chce was. Bądzmy sprawiedliwi wtrącił profesor. To samospotkałoby nas wszędzie, a nie wszędzie pozostawiono bynas tak długo w spokoju, jak to było tutaj. Nie można się też dziwić dorzucił Riano że twójbrat idzie w ślady wywiadów innych państw, że pragnie jeuprzedzić.Z jego punktu widzenia Polska ma do naszychwynalazków większe prawo niż& Nie ma żadne prawo! krzyknął Hans. Ani Polska,ani żaden Staat! Niestety, mój synu, haniebna zasada siła przedprawem obowiązuje nadal i nie tylko w stosunkachmiędzynarodowych. Czy to znaczy, profesorze, iż chcesz skapitulować?! Nie, lecz widzę, że aby ustrzec swe wynalazki przedeksploatacją sprzeczną z naszą ideą, będziemy zmuszenizniszczyć je sami. Zniszczyć swoje dzieło jęknął Riano. Już raz tomusiałem uczynić, a teraz znowu? Znowu tyle miesięcypracy, tyle nocy bezsennych, tyle prób, eksperymentów, tylewysiłków mózgu, nerwów.i wszystko na nic?.I to wtedy,gdy nareszcie stanąłem o krok od wytyczonego celu?! Więc wolisz, aby twój aparat wpadł w ręce różnychmilitarystów?! Nie, Wit, nie, ale czy nie ma innego wyjścia? Jest! odezwał się znów Hans Demmer. DieFlucht. Owszem, lecz jak wyobrażasz sobie ucieczkę wobectego, co mi przy końcu rozmowy oświadczył mój z piekłarodem braciszek?Hans na poczekaniu wymienił kilkanaście tricków,mających na celu zmylenie pościgu i jeden z nich zyskałogólne uznanie. Ja mam dwa samochody plus sześć ciężarówek wfabryce zliczał Witold plus dwanaście taksówek, jakiebym wynajął na całą noc i. I niech sobie szpicle zgadują, którym z tychdwudziestu aut myśmy zwiali.Zanim nazajutrz przesłuchająwszystkich szoferów, zanim dowiedzą się, który wiózł nas,my zmienimy już ze cztery pociągi i będziemy. Gdzie, miły Riano, gdzie? wtrącił Otto. PlanHansa jest niezły, lecz ma okropną dziurę w swej faziekońcowej.Bo za granicę przecież nie uciekniemy, musimy narazie zostać w Polsce, musimy znalezć tu jakiś zapadły kąt,aby nikt. urwał w pół zdania i wlepił wzrok w portierę,która dziwnie zafalowała.Zafalowała z winy osy.Krysia zawsze była za pan brat zpszczołami, za to bała się panicznie os.I jak na złość jedentaki przeklęcie nachalny zwierzak przyleciał skądś do jejkryjówki, co w końcu zmusiło dziewczynę do samoobronnychodruchów. Przecież to trzecie okno także jest zamknięte,prawda? Tak, profesorze. A pomimo to portiera.hm, czyżby mi się zdawało?Hans zaintrygowany zerwał się z fotela, pobiegł wstronę okna najdalszego od biurka, odsunął portierę i. Stało sję mruknęła Krysia z rezygnacją. Panie, wręce Twoje oddaję ducha mego, amen. Co to znaczy!! wrzasnął Witold. Kiedy pani tuweszła?! Oj, chyba parę godzjin temu westchnęła. Ach tak! Pani nas podsłuchiwała! Z czyjegopolecenia?!Nic nie odrzekła, zresztą pan domu już wołał dalej: Czy szpieguje nas pani na rachunek mego brata?!Krysia zbladła, zachwiała się na nogach, w oczachzawirowało jej mnóstwo szkarłatnych plam.Krzywdzącyzarzut, jaki jej uczyniono zabolał ją tym bardziej, iż jegoautorem był Witold Rodawski, w którym zakochała się nazabój.I właśnie on, przy świadkach, nazwał ją szpiegiem!Całą siłą woli powstrzymując łzy, stała w milczeniuprzed tym areopagiem, chociaż czuła, że powinna się bronić,mówić, dopóki nie przekona go o swojej niewinności.Lecz wtakim razie trzeba by powiedzieć prawdę, trzeba by przyznaćsię do swego afektu względem eks-wujcja.�w zaś w końcuprzestał grzmieć i znowu jął wyniośle cedzić słówka polordowsku , co było dla niej jeszcze gorsze niż jawny gniew: Może pani nareszcie zechce mi łaskawie wyjaśnić,dlaczego zaszczyciła mnie dzisiaj wizytą podczas mojejnieobecności. Wyjasnję.ale nie panu wyszeptała. Tylko komu?Komu? Podniósłszy głowę, musnęła wzrokiem twarzRiana, potem Hansa i jego ojca; tego ostatniego po krótkimnamyśle wybrała na swego powiernika. Panu to ja powiem całą prawdę, jak na swjętejspowiedzji, kiedy będzjemy sami.Na ostatnich słowach położyła taki nacisk, że tamcitrzej od razu skierowali się ku drzwiom.Na progu jednakWitold zatrzymał się, odwrócił głowę i przypomniałprofesorowi po niemiecku: Mój brat wygadał się tutaj, że ma wśród nas jakiegośszpicla, który donosi mu o wszystkim! Któż może nim być,jak nie ona?! Dobrze, dobrze, będę o tym pamiętał odparł OttoDemmer, tylko nie przeszkadzajcie mi, nie wchodzcie tu,póki was nie przywołam.Czekali na to przeszło pół godziny, potem ojciec Hansawyszedł do nich tak pogodnie uśmiechnięty, jak gdybyzupełnie zapomniał o groznym ultimatum majora BolesławaRodawskiego. Podejrzenie było całkiem niesłuszne oświadczył.Ta dziewczyna, och, jak ona łkała, biedactwo.tadziewczyna jest niewinna, za to ja ręczę! A po co tu przyszła? Miała interes do twojego służącego Jana. Jaki interes? Może Jan odpowie ci na to pytanie, drogi uczniu, mnietego uczynić nic wolno.Wymogła na mnie słowo honoru tustary profesor uśmiechnął się zagadkowo że tej przeogromnej tajemnicy nie zdradzę. Niech i tak będzie wtrącił Riano skoro jednakona przyszła tutaj z jakąś sprawą do Jana, to czemu skryłasię za portierą, czemu podsłuchiwała cudze rozmowy przeztak długi czas? Słuszne pytanie, bardzo słuszne potakiwał Witold. Twój nieoczekiwany powrót do domu zaskoczył jątam, w gabinecie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl