Nana Zola E

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zamierzała poprostu zatrzasnąć mu drzwi przed nosem.% Nano, chcesz mnie poślubić? Pchnęła drzwi, które Jerzy natychmiast otwarł jedną ręką, adrugą wyciągnął z kieszeni nożyczki i gwałtownym ruchem wbił je sobie w pierś.Nana wy-czuła, że stało się jakieś nieszczęście, więc odwróciła się.A gdy zobaczyła, że się zranił,krzyknęła oburzona:% Jakiż on głupi! Ależ on głupi! l w dodatku moimi nożyczkami.Zostaw to, łobuzie!.Ach, Boże! Ach, Boże!Była przerażona.Chłopiec, upadłszy na kolana, żgnął się jeszcze raz i osunął na dywan.Upadł zagradzając próg sypialni.Nana zupełnie straciła głowę krzycząc z całych sit i nie ma-jąc odwagi, by przestąpić to ciało, które ją odgrodziło i nie pozwalało biec po pomoc.% Zo�! Zo�! Chodzże.Każ mu z tym skończyć.Jakiż głupi jest taki dzieciak!.Zabija się, iw dodatku u mnie! Widział to kto!Bała się go.Był bardzo blady i miał zamknięte oczy.Rana prawie wcale nie krwawiła, wi-dać było tylko cienką plamę krwi pod kamizelką.Już się zdecydowała przejść przez ciało,gdy nagle cofnęła się na widok dziwnej zjawy.Na wprost niej, przez szeroko otwarte drzwisalonu kroczyła stara dama.Z przerażeniem poznała w niej panią Hugon; nie mogła sobiewytłumaczyć jej obecności.Cofała się, ciągle jeszcze w rękawiczkach i kapeluszu.Tak bar-dzo się wystraszyła, że zaczęła się bronić wyjąkując:% Proszę pani, to nie ja, przysięgam.On chciał mnie poślubić, powiedziałam, że nie, więcsię zabił.Pani Hugon, w czerni, zbliżała się powoli; twarz w aureoli siwych włosów miała bladą.Wpowozie nie myślała już o sprawie Jerzego, gdyż znowu pochłonęło ją całkowicie przestęp-stwo Filipa.Przyszło jej na myśl, że ta kobieta mogłaby złożyć wobec sędziów wyjaśnienia,które by ich poruszyły; i zamierzała ją błagać, by zeznawała na korzyść jej syna.Na doledrzwi pałacu były otwarte.Mając chore nogi, wahała się, czy wejść na schody, lecz słyszącprzerazliwy krzyk zdecydowała się jednak pójść na górę: jakiś mężczyzna leżał na podłodze zczerwoną plamą na koszuli.Był to Jerzy, jej drugie dziecko.Nana powtarzała głupio:% Chciał się ze mną ożenić, powiedziałam nie , więc się zabił.Pani Hugon nawet niekrzyknęła, tylko się pochyliła.Tak, to był Jerzy.Jeden syn zniesławiony, drugi zamordowany.Zmartwiała wobec tak potwornej klęski.Zapominając, gdzie się znajduje, klęcząc na dywaniei nikogo nie widząc, wpatrywała się w twarz Jerzego.Nasłuchiwała z ręką na jego sercu.Wy-dała słabe westchnienie, gdyż poczuła, że serce bije.Podniosła więc głowę, obejrzała pokój itę kobietę, jakby sobie coś przypominała.W jej wyblakłych oczach zapalał się płomień.Byłatak wielka, tak straszliwie milcząca, że Nana drżała i usiłowała się jeszcze bronić, stojąc nadtym ciałem, które jej zagradzało drogę.% Przysięgam pani.Gdyby tu był jego brat, mógłby pani wyjaśnić.% Jego brat ukradł pieniądze i jest w więzieniu % rzekła matka twardo.Nana struchlała.Dlaczego oni to zrobili? W dodatku jeszcze tamten ukradł! W tej rodziniesą chyba sami szaleńcy! Przestała się spierać.Zachowywała się tak, jakby nie była w swoimdomu, i pozwalała pani Hugon rozkazywać.Wreszcie przybiegli służący.Stara dama ko-niecznie chciała, żeby zanieśli zemdlonego Jerzego do jej powozu.Wolała, żeby umarł, byletylko dłużej nie przebywał w tym domu.Nana osłupiałym wzrokiem patrzała na służących,którzy trzymali biednego Lulusia za ramiona i nogi.Matka szła za nim, wyczerpana, opierającsię ostatkiem sił o meble, zdruzgotana wobec zagłady wszystkiego, co kochała.Na podeściebuchnęła szlochem, odwróciła się i powiedziała dwa razy:195% Ach! Pani nam zrobiła dużo złego!.Pani nam zrobiła dużo złego! I nic więcej.Nanausiadła osłupiała, jeszcze w rękawiczkach i kapeluszu na głowie.Pałac pogrążył się znowu wgłuchym milczeniu, powóz przed chwilą odjechał.Siedziała nieruchomo i bezmyślnie, a wgłowie jej szumiało.W kwadrans pózniej hrabia Muffat znalazł ją jeszcze na tym samymmiejscu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl