Niziurski Edmund Ksiega urwisow.WHITE

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I stanęli Szwedzi oślepieni bogactwem kruszcu, i oczu nie mogli oderwać odmalachitowego stropu i ścian.A kiedy tak stali, rozległ się huk straszliwy i dudnienie.To Wojtek Miedziana Stopa wysadził chodnik i na wieki pogrzebał pod gru-zami onych Szwedów i siebie, kryjąc bogactwa one, iżby złej sprawie nie służyły.I jest podanie, że zwróci je dopiero wtedy, gdy lud wolny od ciemiężycieli sięstanie.* * * To on zginął? zmartwił się Stachurka. Nie zginął rzekł przyciszonym głosem Mikołaj. On nie mógł zgi-nąć.Po swoim podziemnym królestwie z lampą chodzi i pilnuje skarbów Góry.Czasem górnika przed śmiercią ostrzeże.czasem dziecku się pokaże.55 A nie próbowali dokopać się do tej Zielonej Komnaty? spytał Karlik. Próbowali.ho.ho, próbowali.Ale na próżno.Nie mogli natrafić.I jużpotem Wilcza Góra nie dawała z siebie miedzi.chyba tyle tylko, żeby zwabić,nadzieją poszukiwaczy mamić.Wiercili tu i pan Staszic, i Austriacy, i dziedzice.Ciągle trafiali na żyłki, na gniazdka, lecz na prawdziwe gniazdo nie mogli trafić.Ale ono jest ukryte głęboko.Dobrze go Wojtek Stopa strzeże.Zapanowało milczenie. To proszę pana. odezwał się po chwili z wahaniem Karlik znaczy,że teraz Wojtek zwróci. Ano, tak by wypadało zamruczał Mikołaj zapowiedział przecież, żeludowi odda. Jakoś mu się nie spieszy zauważył złośliwie Gola. Widać gazet nie czyta i nie wie, co na wierzchu słychać przygadał jakiśdowcipniś. Nie bójcie się uśmiechnął się Mikołaj on tam wie wszystko i to, żesię z niego nabijacie, też. Ale musi mieć słuch! szydził Gola. Nie wiesz, dziadzio sobie telefon założył! Zamknijcie się.Jak wam się nie podoba, to nie słuchajcie zgromił ichBatura. A co, pożartować nie można? Bajka przecież.Są to duchy? Ja widziałem rzekł z przekonaniem Miksa. I ja zawtórował Joniec.Gola wzruszył ramionami. To ty nie wierzysz w Wojtka Miedzianą Stopę? zapytał go Mikołajoczyszczając lufkę papierosa. Nie. No, to jeszcze uwierzysz Mikołaj uśmiechnął się tajemniczo. Stryju, jak ten, ten niby Wojtek, wszystko wie, to czemu skarbów, chytrus,nie oddaje? mrugnął porozumiewawczo okiem do kolegów Wiktor. Odda, odda.Tylko się na inżynierów pogniewał i przez to zwleka. Jak to? Ano, zle nasi inżynierowie z nim postępują.Zmieją się z niego, szacunkunijakiego dla starego nie mają.ale jakoś rady sobie bez niego dać nie mogą. Przepraszam bardzo uniósł się dotknięty Karlik. Nie obrażaj się mruknął Mikołaj. Twój tatuś ino w papierach i książ-kach się grzebie, i nic wygrzebać nie może. Nie bójcie się.już się niedługo dowiercimy.Musimy się dowiercić,to.jest naukowo pewne zakończył Karlik zwrotem, który słyszał często u oj-ca.56 Iii skrzywił się stary. Ja to mówię, że tymi wierceniami to inżynierytylko niepotrzebnie Wojtka denerwują.Czy to tobie byłoby przyjemnie, jak-by ci jacyś nieznajomi w twoim własnym domu dzień i noc nad głową wiercili?Zpisz sobie, a tu przez sufit świder ci wyjeżdża i w oczy pyłem sypie.No, więcrozezlony Wojtek zabiera z sobą swoje skarby i w głąb ciągnie.Chłopcy zaśmieli się.Z tym starym Mikołajem nigdy nie wiadomo, kiedymówi poważnie, a kiedy żartuje. No, a pan co by radził? zapytał rozbawiony Karlik. Ja bym zrobił tak wtrącił rozgorączkowany Kryza. Zaprosiłbym tegoWojtka na.na. Na konferencję podpowiedział Mikołaj. Na konferencję.I powiedziałbym tak: My ci bardzo dziękujemy, żeś namtych skarbów upilnował, i bardzo cię za to kochamy, i.i szanujemy.Ale obieca-łeś, że nam te skarby oddasz.No i teraz jest właśnie Polska Ludowa i.i bardzopotrzebujemy tej miedzi.I pokazałbym mu, jak się zakłada elektryczność na wsii w mieście, i jak się radio zakłada w świetlicy, a do tego potrzebne się drutyz miedzi. Samochody mu pokazać i inne motory, i maszyny, w których są częściz miedzi. Fabryki i domy.On jest dobry Polak, to zrozumie mówił z przekona-niem Kryza.Gola rżał szyderczo.Starsi chłopcy uśmiechali się pod nosem. Dobrze poklepał Mikołaj Kryzę po ramieniu tylko za oficjalnie.Jakna akademii.Wojtek tego nie lubi.Ja bym go zaprosił na dobrą wódkę i powie-dział: Słuchaj, stary.Dość już się wysiedziałeś, chyba ci się sprzykrzyło dulczyćpod ziemią w charakterze dozorcy, mimo, że to, owszem, szlachetna praca.Doroboty, bracie, trzeba.Fachowców nam brakuje, a z ciebie fachowiec nielichy.Naprzeszkolenie tylko pojedziesz i w try miga dyrektorem u nas zostaniesz.Miesz-kanie z elektryką i wodociągiem, dodatek funkcyjny i za rozłąkę z rodziną, noi mundur.A te twoje trepy i lniane suknie do Muzeum Zwiętokrzyskiego! Za-miast �miedzianej stopy� elegancka proteza na koszt państwa.Sztymuje? No to,jazda! Co, myślicie, żeby na takie warunki nie poszedł? Ja go znam, poszedłby! E, pan się śmieje! Kryza spojrzał na niego z niedowierzaniem.Stary zarechotał i zaczął się zbierać do odejścia, ciągnąc za sobą krnąbrnekozy.Chłopcy ruszyli za nim.Gola rozglądał się rozgoryczony.Już zapomnieli o piłce.Co ich tam obchodzi,że piłka została.Koledzy! A.a piłka! krzyknął za nimi. To.to.ona ma już tam zostać,proszę pana bełkotał błagalnie tam piłka!Mikołaj obrócił się i widząc jego nieszczęśliwą minę powiedział:57 No, no, nie martw się.Idz spokojnie do domu.Wojtek Miedziana Stopaodda wam piłkę, na pewno odda, tylko mu się nie naprzykrzajcie.Może jużjutro odda mruknął cicho, zupełnie innym głosem, jakby do siebie. Tak, odda.odda!. wykrzykiwał rozdrażniony Gola. Bajeczki dladzieci! Będę czekał, aż odda!Nagle głos mu się załamał i niespodziewanie z oczu polały mu się obficie łzy.Płakał jak bóbr.To nie był już wielki, prawie dorosły Gola, tylko mały, pokrzyw-dzony chłopiec. Ty, nie becz tak, będą się śmiać! mruknął Wiktor wstydząc się za starsze-go kolegę. Wieczorem, jak nikt nie będzie wiedział, przyjdziemy tu z lampamii wydostaniemy piłkę. Naprawdę poszedłbyś ze mną? chlipał Gola. No, przecież mówię ci! Tylko lampy musimy skombinować.Rudniok teżpójdzie z nami.Prawda, Karlik? Dobra.O której się spotykamy i gdzie? zapytał rzeczowo Karlik. U ciebie o szóstej. Dobra jest.Załatwione.Gola wyciągnął brudną chusteczkę z kieszeni i zaczął sobie wycierać czerwo-ne oczy.ROZDZIAA VIILegenda i technika " Spotkanie przy Dzikim Szybie " Przeklęta do-kumentacja " Wieczorne wizytyJuż w drodze do domu ogarnęły Karlika wątpliwości, czy dobrze zrobił, że takbez zastanowienia zgodził się wziąć udział w poszukiwaniu piłki.Brr.przypo-mniał sobie, co spotkało Miksę i Jońca.Prawda, to tchórze i nie mieli lamp.Aleprzyjemne to nie jest.Co innego czynna kopalnia, a co innego jakieś nieznanelochy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl