Ruiz Zafón Carlos Cień Wiatru

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po upływiedwóch tygodni czuł się jeszcze gorzej.Ubierał się zawsze na czarno, co sprawiło, że dopiero po jakimś czasiezrozumiałam, że plamy na rękawach są od krwi.Wezwałam lekarza, a tenzbadawszy go, przede wszystkim zapytał, dlaczego zwlekaliśmy tak długo.Miquel miał gruzlicę.Zrujnowany i chory, żył jedynie wspomnieniami iwyrzutami sumienia.Był człowiekiem niezwykłej dobroci i wrażliwości ibył moim najlepszym przyjacielem.Pobraliśmy się pewnego lutowegoporanka w urzędzie miejskim.Nasza podróż poślubna ograniczyła się dowjechania kolejką na Tibidabo, by z tarasów parku podziwiaćrozpościerającą się w dole Barcelonę, miniaturę z mgieł.Niepoinformowaliśmy nikogo o naszym ślubie: ani Cabestany'ego, ani mojegoojca, ani rodziny Miquela, i tak traktującej go jak zmarłego.Napisałam listdo Juliana, ale nigdy go nie wysłałam.Nasze małżeństwo było tajemnicą.Kilka miesięcy po ślubie zapukał do drzwi osobnik podający się za JorgeAldayę.Ruina człowieka; twarz mu spływała potem mimo przenikliwegozimna.Nie widzieli się ponad dziesięć lat, a Jorge Aldaya na dzień dobry414uśmiechnął się gorzko i powiedział: Jesteśmy wszyscy przeklęci, Miquel.Ty, Juli�n , Fumero i ja.I wyjaśnił, iż sprowadza go tu chęć pojednania sięze starym przyjacielem Miquelem, w nadziei, iż ten okaże mu pomoc wnawiązaniu kontaktu z Julianem Caraxem, któremu pragnie przekazaćbardzo ważną wiadomość od swego zmarłego ojca, don Ricarda Aldayi.Miquel odparł, że nie ma pojęcia, gdzie można znalezć Caraxa. Od lat nie mamy ze sobą kontaktu skłamał. Słyszałem tylko, żeponoć mieszka we Włoszech.Aldaya spodziewał się takiej odpowiedzi. Sprawiasz mi zawód, Miquelu.Miałem nadzieję, że czas inieszczęście uczyniły cię mądrzejszym. Są rozczarowania przynoszące zaszczyt tym, którzy są ich przyczyną.Aldaya, skundlony kurdupel sprawiający wrażenie, że lada chwilazostanie po nim jedynie plama żółci, roześmiał się. Fumero przesyła wam najszczersze gratulacje z okazji ślubu rzekł,kierując się w stronę drzwi.Te słowa zmroziły mi serce.Miquel nie chciał nic mówić, ale tamtejnocy, gdy przytulałam się do niego, udając, tak jak i on, że zapadam się wniemożliwy sen, zrozumiałam, że Aldaya trafił w sedno.Byliśmy przeklęci.Minęło kilka miesięcy bez żadnych wieści ani o Julianie, ani o Aldayi.Miquel nadal współpracował z barcelońskimi i madryckimi dziennikami.Pracował, stukając bez chwili przerwy w maszynę do pisania, i pichcił to,co nazywał lekkostrawną papką dla tramwajowych czytelników.Ja z koleinadal byłam zatrudniona w wydawnictwie Cabestany, być może dlatego, żetylko w ten sposób czułam się bliżej Juliana.Przysłał mi krótki list zwiadomością, że pracuje nad nową powieścią, zatytułowaną Cień wiatru, ima nadzieję skończyć ją w ciągu najbliższych miesięcy.Najmniejszymsłowem nie odniósł się do tego, co zdarzyło się w Paryżu.Ton listu byłchłodniejszy niż zazwyczaj, czuć w nim było większy dystans.Próbowałam nawet znienawidzić Juliana, ale bez skutku.Zaczynałamwierzyć, że Juli�n to ciężka choroba, a nie mężczyzna.Miquel nie miał złudzeń co do moich uczuć.Obdarzał mnie miłością iprzywiązaniem, oczekując w zamian jedynie mojej obecności u swegoboku i być może taktu i rozsądku.Z jego ust nie padła nigdy najmniejsza415wymówka czy słowo żalu.Z czasem zaczęłam odczuwać dlań nieogarnionączułość, coś zupełnie innego niż przyjazń, która nas połączyła, czywspółczucie, które nas zgubiło.Miquel otworzył konto, by wpłacać tamniemal wszystkie honoraria, jakie otrzymywał od gazet zamawiających uniego teksty.Nigdy nie odmawiał, niezależnie od tego, czy zamówieniedotyczyło recenzji, czy małej notki.Pisał pod trzema pseudonimami,czternaście lub szesnaście godzin na dobę.Na moje pytanie, dlaczego tylepracuje, ograniczał się do uśmiechu albo odpowiadał, że gdyby nic nierobił, umarłby z nudów.Nigdy się nie oszukiwaliśmy, nawet bez słów.Miquel wiedział, że niebawem umrze, że choroba pazernie wydziera muostatnie miesiące życia. Musisz mi obiecać, że jeśli mi się coś stanie, podejmiesz te pieniądze iraz jeszcze wyjdziesz za mąż, będziesz miała dzieci i zapomnisz o naswszystkich, a o mnie pierwszym. A za kogo niby miałabym wyjść za mąż, Miquelu? Nie wygadujgłupstw.Czasami łapałam go na tym, jak przygląda mi się z boku, uśmiechającsię łagodnie, jakby sama moja obecność była jego największym skarbem.Każdego popołudnia przychodził po mnie do wydawnictwa.Była to jedynachwila jego odpoczynku w ciągu dnia.Przypatrywałam mu się, jak idzieprzygarbiony, zanosząc się kaszlem, i udaje, że to nic takiego.Zabierałmnie gdzieś na podwieczorek albo przyglądaliśmy się oknomwystawowym na ulicy Fernando.Potem wracaliśmy do domu, gdzie siadałz powrotem do pisania swych artykułów.Pracował do północy.Błogosławił w milczeniu każdą spędzoną ze mną chwilę i co noc zasypiałufnie wtulony we mnie, a ja powstrzymywałam łzy złości, że nie jestemzdolna pokochać tego mężczyzny tak, jak on mnie pokochał, że niepotrafiłam dać mu tego, co niepotrzebnie złożyłam u stóp Julianowi.Niejednej nocy przysięgałam sobie, że wyrzucę Juliana z pamięci, że dokońca życia będę się starać uszczęśliwić tego nieszczęśnika, zwracając mumizerną część tego, co on zdołał dać mnie.Byłam kochanką Juliana przezdwa tygodnie, ale żoną Miquela będę do końca swego życia.Jeśli kiedyś testronice dotrą do twoich rąk i będziesz mnie osądzał, tak jak ja siebieosądziłam po ich napisaniu i przejrzeniu się w lustrze złorzeczeń iskrupułów, to zapamiętaj mnie właśnie taką, Danielu.Manuskrypt ostatniej powieści Juliana nadszedł pod koniec tysiąc416dziewięćset trzydziestego piątego roku.Z rozgoryczenia czy ze strachu, niewiem, oddałam go wydawcy, nawet nie przeczytawszy.Ostatnieoszczędności Miquela gwarantowały jeszcze pokrycie kosztów wydaniaksiążki.Cabestany'emu, który zaczął mieć problemy ze zdrowiem, byłowszystko jedno.W tym samym tygodniu lekarz opiekujący się Miquelemodwiedził mnie w wydawnictwie.Był bardzo przejęty.Oznajmił mi, żejeśli Miquel nie zwolni tempa pracy i nie odpocznie, to jego pomoc przyłagodzeniu skutków choroby, ograniczona, co prawda, bardzo szybkopójdzie na marne. Powinien przebywać w górach, a nie w Barcelonie, gdzie wdycha teopary chloru i pyłu węglowego.Ani on nie jest kotem obdarzonymdziewięcioma żywotami, ani ja niańką.Proszę mu przemówić do rozsądku.Mnie nie słucha.Postanowiłam od razu pójść do domu i porozmawiać z Miquelem.Stanąwszy przy drzwiach, usłyszałam dochodzące z mieszkania głosy.Miquel z kimś dyskutował.Na początku myślałam, że przyszedł do niegoktoś z redakcji, ale zdało mi się, że nagle padło imię Juliana.Usłyszałamzbliżające się do drzwi kroki, odskoczyłam więc jak mogłam najszybciej iukryłam się we wnęce korytarza.Stamtąd mogłam podejrzeć, kim był gość.A był to mężczyzna ubrany na czarno, o wyraziście obojętnych rysachtwarzy i ustach cienkich jak blizna po cięciu.Miał czarne, pozbawionejakiegokolwiek wyrazu rybie oczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl