Sienkiewicz Henryk Pan Wolodyjowski 9789185805396

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Miłosierdzia! ratunku! - wyła Ewka.Lecz Adurowicz uderzył ją w głowę, a potem swą szero-ką dłoń położył na jej usta; Azja tymczasem zarzynał panaNowowiejskiego.Widok był tak straszny, że nawet dziesiętni-kom lipkowskim uczyniło się zimno w piersiach, Azja bowiemz wyrachowanym okrucieństwem z wolna wodził nożem pogardle nieszczęsnego szlachcica, a ów rzęził i chrapał okrop-nie.Z otwartych żył krew bluzgała coraz silniej na ręce rezunai strumieniem ciekła na podłogę.Wreszcie rzężenie i chrapaniecichło stopniowo, tylko powietrze poczęło świstać w przeciętejgardzieli, a nogi umierającego, drgając konwulsyjnie, kopałyziemię.Azja wstał.399Henryk SienkiewiczOko jego padło teraz na bladą i słodką twarzyczkę Zosi Boskiej,która zdawała się zmarłą, bo zemdlona, zwieszała się przez ramiępodtrzymującego ją Lipka - i rzekł:- Tę dziewkę zachowuję sobie, póki jej nie daruję lub nie przedam.Po czym zwrócił się do Tatarów:- A teraz, jeno pościg wróci, pójdziem na sułtańską ziemię.Pościg wrócił w dwa dni pózniej, ale z próżnymi rękoma.Więcposzedł Tuhaj-bejowicz na sułtańską ziemię z rozpaczą i wściekło-ścią w sercu, zostawując po sobie szarą i niebieskawą kupę popiołów.400Pan WołodyjowskiRozdział XLDziesięć do dwunastu mil ukraińskich oddzielało owe mia-sta, przez które przejeżdżała Basia z Chreptiowa do Raszkowa,czyli cała owa droga dniestrzańskim szlakiem wynosiła okołotrzydziestu.Prawda, że z noclegów wyruszano jeszcze po ciemkui nie zatrzymywano się aż pózną nocą - jednakże cały pochód wrazz popasami, mimo trudnych przepraw i przejazdów, odbył się w trzydni.�wcześni ludzie i ówczesne wojska nie czyniły zwykle pocho-dów tak szybkich, ale kto chciał lub musiał- mógł je czynić.Biorącto na uwagę Basia wyrachowywała sobie, że odwrotna droga, drogado Chreptiowa, powinna jej zabrać jeszcze mniej czasu, zwłaszczaże odbywała ją konno i że droga ta była ucieczką, w której ratunekod szybkości zależał.Pierwszego jednak dnia pomiarkowała zaraz, że się łudzi, bo niemogąc uciekać dniestrzańskim szlakiem, jeno kołując stepami, mu-siała nadkładać ogromnie drogi.W dodatku mogła zbłądzić i byłoprawdopodobnym, że zbłądzi; mogła trafić na odtajałe rzeki, nanieprzebyte gąszcze leśne, na błota zimą nawet nie zamarzające, naprzeszkody od ludzi lub zwierza, więc chociaż i nocami zamierzyławciąż pędzić, mimo chęci utwierdzała się w przekonaniu, że nawetgdyby jej szło pomyślnie, Bóg wie kiedy stanie w Chreptiowie.Udało jej się wyrwać z ramion Azji, lecz co dalej będzie?Niewątpliwie wszystko było lepsze od tych ohydnych ramion,401Henryk Sienkiewiczjednakże na myśl, co ją czeka, krew ścinała jej się lodem w żyłach.Oto przyszło jej zaraz do głowy, że jeśli będzie szczędzić konie,może zostać dościgniętą.Lipkowie znali te stepy na wylot, i skryćsię w nich przed ich okiem, przed pogonią, było prawie niepodo-bieństwem.Oni to przecież po całych dniach ścigali nawet wiosnąi latem Tatarów, gdy kopyta końskie nie zostawiały śladów w śnie-gu, w rozmiękłej ziemi; oni czytali w stepie jak w otwartej księdze;oni przezierali te równie jak orły, umieli w nich wietrzyć jak psygończe; im życie całe schodziło na pościgach.Próżno Tatarzy szlinieraz strumieniami, by nie zostawić śladów- Kozacy, Lipkowiei Czeremisy, zarówno jak i polscy stepowi zagończycy, umieli ichodnalezć, sposobami na ich sposoby odpowiedzieć i wpaśćtak nagle, jakby spod ziemi wyrośli.Jakże tu uciekać przed takimludem? Chyba zostawić ich tak daleko za sobą, by sama odległośćuczyniła pościg niemożliwym.Ale w takim razie popadają konie. Popadają niechybnie, jeśli ciągle będą tak iść jak dotąd - my-ślała z przerażeniem Basia spoglądając na mokre, dymiące ich bokii na pianę, która płatami spadała na ziemię.Więc chwilami zatrzy-mywała bieg i poczynała słuchać, ale wówczas w każdym powiewiewiatru, w szmerze liści obrastających jary, w suchym szeleście,z jakim uderzały o się wyschłe łodygi stepowych badylów, w szumieskrzydeł przelatującego ptaka, nawet w ciszy pustynnej dzwoniącejw uszach, słyszała odgłosy pogoni.I przerażona, znów wypuszczałakonie i biegła szalonym pędem, póki chrapanie ich nie oznajmiło,że nie mogą tak biec dalej.Ciężar samotności i niemocy przygnia-tał ją coraz silniej.Ach! jakąż czuła się sierotą, jakiż żal, równieogromny jak niesłuszny, wzbierał w jej sercu do wszystkich ludzi,do najbliższych i najdroższych, że ją tak opuścili!Potem pomyślała jeszcze, że to pewnie Bóg ją karze za jej żądzę przy-gód, za jej wyrywanie się na wszystkie łowy, na wyprawy wbrew nierazchęciom męża, za płochość i brak statku.Pomyślawszy to rozpłakałasię serdecznie i podniósłszy główkę do góry, jęła powtarzać chlipiąc:402Pan Wołodyjowski- Ukarz, ale nie opuść! Michała nie karz, Michał niewinny!Tymczasem zbliżała się noc, a z nią chłód, pomroka, niepewnośćdrogi i niepokój.Przedmioty poczęły się zacierać, mącić, tracićokreślone kształty, a zarazem jakby się ożywiać tajemniczo i cza-ić.Nierówności na zrębach wysokich skał wyglądały jakby głowypoprzybierane w czapki spiczaste i okrągłe, które wychylają się zzajakichś olbrzymich murów i spoglądają cicho a złożyczliwie, ktotam przejeżdża dołem.Gałęzie drzew, poruszane powiewem, miałyjakieś ruchy ludzkie: jedne kiwały na Basię, niby chcąc ją przywołaći tajemnicę jakąś straszną jej powierzyć; drugie zdawały się mówići ostrzegać: Nie zbliżaj się! Skarpy przewróconych drzew podobnebyły do jakichś potwornych istot skurczonych do skoku.Basia byłaodważna, bardzo odważna, ale jak wszyscy ówcześni ludzie - prze-sądna.Toteż gdy pomroka zapadła zupełnie, włos wyprężał się jejna głowie, a dreszcz przechodził przez ciało na myśl o nieczystychsiłach, które mogą zamieszkiwać te strony.Bała się szczególniejupiorów.Wiara w nie była szczególniej rozpowszechniona po całymNaddniestrzu z powodu sąsiedztwa Multan i właśnie te strony, kołoJampola i Raszkowa, miały pod tym względem złą sławę.Tylu tuludzi schodziło ustawicznie ze świata nagłą śmiercią, bez spowiedzi,rozgrzeszenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl