Simone Elkeles 02 Prawo przycišgania

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wyrywam mu poduszkę.Brat siada na łóżku i ciężko wzdycha.Powinien popalić trawkę, żeby się odprężyć.Daję słowo, że czuję, jak jego oczy przewiercająmi czaszkę niczym lasery. Czego chcesz? mamroczę w poduszkę. Obchodzi cię tylko czubek twojegopierdolonego nosa? Na ogół. Nie wiedziałeś, że będę się o ciebie martwić? Nie.Ani razu nie przyszło mi to do głowy.Na szczęście, pukanie do drzwi ratuje mnieprzed kolejnymi pytaniami. Hej, chica mówi Alex.Niech zgadnę to Brittany. Carlos zapomniał podnieść dach informujeAleksa. A zaczęło padać.Zostawił twój telefonna fotelu.Mam nadzieję, że się nie zepsuł.Jeśli kiedyś się pobiorą, to już mi żal ichdzieciaków.Mam nadzieję, że te ni�os nigdyniczego nie spieprzą, bo Brittany i Alex patrzą namnie tak, jakby chcieli wlepić mi areszt domowydo końca życia.Tym gorzej dla nich, że nie są moimirodzicami.10.KiaraW poniedziałek po szkole rozchodzą się plotki oimprezie u Madison Stone.Większość z nichkrąży wokół niej i Carlosa bzykających się włóżku rodziców.We wtorek i środę Madison siedzi z Carlosemprzy jednym stoliku w stołówce.W czwartek Carlos nie przychodzi na lunch.Ani Madison.Szczęśliwa para musiała się gdzieśrazem urwać.W piątek rano Carlos stoi przy szafce.Wśrodku wciąż są ciasteczka. Hej mówi. Hej odpowiadam.Wprowadzam kod, ale szafka się nie otwiera.Próbuję ponownie.Wiem, że nie pomyliłamcyfr, ale kiedy pociągam za drzwiczki, ani drgną.Próbuję kolejny raz.Carlos patrzy mi przez ramię. Masz jakiś problem? Nie.Próbuję znowu.Tym razem ciągnę mocniej iszarpię.Znowu bezskutecznie.Bębni palcami po metalu. Może pomyliłaś kod. Znam kod mówię. Nie jestem głupia. Na pewno? Bo coś się denerwujesz.Moje myśli wędrują do plotek o nim iMadison.Nie wiem, dlaczego, ale fakt, że z niąkręci, wkurza mnie jak wszyscy diabli. Idz sobie.Wzrusza ramionami. Jak chcesz. Rozlega się pierwszy dzwonek. No dobra, powodzenia.Jeśli o mnie chodzi, towygląda to tak, jakby ktoś zmienił kod. Bierzeksiążki z szafki i rusza korytarzem.Biegnę za nimi i chwytam go za ramię. Co zrobiłeś z moją szafką?Staje jak wryty. Może zmieniłem kombinację? Jak?Wybucha śmiechem. Jeśli ci powiem, będę musiał cię zabić. Bardzo śmieszne.Podaj mi nowy kod. Udzielę ci tej informacji& dotyka mojegonosa czubkiem wskazującego palca kiedyostatnie ciasteczko zniknie z mojej szafki.Iokruchy też.Nara mówi i znika w klasie, a jazostaję sama na korytarzu i myślę, jak mam tozrobić& I planuję kolejny krok.Na angielskim pan Furie oddaje nasze eseje.Wywołuje każdego po imieniu i musimypodchodzić do biurka. Kiara.Idę odebrać pracę.Pan Furie oddaje mi ją bezuśmiechu. Stać cię na znacznie więcej, Kiaro.Jestempewien.Następnym razem lepiej przemyśltemat, zamiast dawać takie odpowiedzi, jakichwedług ciebie się spodziewam.Wracając do biurka, mijam Madison. Jak tam Carlos? pyta. Dobrze. Lituje się nad tobą.Tylko dlatego zwraca naciebie uwagę.To trochę smutne.Ignoruję ją i siadam w ławce.Na pierwszejstronie wypracowania widnieje duże, czerwoneC.Niedobrze, tym bardziej że chcę się ubiegać ostypendium akademickie. Macie piętnaście minut na napisanie krótkiejrozprawki mówi pan Furie. Ale o czym? pyta Nick Glass. Temat brzmi& Pan Furie zawiesza głos,aby podnieść napięcie i przykuć uwagęwszystkich uczniów, po czym mówi: Czy osobywystępujące w reality show powinny byćuważane za celebrytów?Po klasie przechodzi pomruk. Obniżcie poziom hałasu do minimum,ludzie. Jak mamy napisać rozprawkę bezprzejrzenia zródeł? pyta ktoś z końca klasy. Interesują mnie wasze przemyślenia, a niezródła.Kiedy rozmawiacie z przyjacielem ichcecie go nakłonić, żeby coś zrobił, alboprzekonać do własnego zdania, to nie mówicie: Poczekaj, muszę sprawdzić zródła i statystykę.Wymyślacie argumenty samodzielnie.I towłaśnie macie teraz zrobić.Pan Furie chodzi po klasie, kiedy piszemy. Jeśli chcecie poprawić ocenę, możecieprzeczytać rozprawkę całej klasie.Cieszę się z tego.Muszę poprawić ocenę iwiem, że dam radę przeczytać wypracowaniebez jąkania.Po prostu wiem, że potrafię. Odkładamy długopisy poleca pan Furie popiętnastu minutach i klaszcze w ręce. Ktoś chceprzeczytać na ochotnika?Podnoszę wysoko rękę. Proszę, Kiaro, wyjdz na środek i podziel sięswoimi przemyśleniami. O nie.Tylko nie to słyszę jęczenie Madison.Lacey i inne dziewczyny z paczki głośno sięśmieją. Masz jakiś problem, Madison? Nie, proszę pana.Właśnie złamałampaznokieć! Przebiera w powietrzupomalowanymi paznokciami. Paznokciem zajmij się, proszę, po lekcji.Chodz, Kiaro.Biorę wypracowanie i idę na środek.Powtarzam sobie, że muszę głęboko oddychać imyśleć o słowach, zanim je wypowiem.Kiedystoję przed wszystkimi, spoglądam nanauczyciela.Uśmiecha się ciepło. Proszę bardzo.Chrząkam i przełykam, ale czuję, że język mikołowacieje.Wszystko przez Madison.Wytrąciłamnie z równowagi, ale dam sobie radę.Niepozwolę, żeby miała nade mną władzę.Odprężsię.Myśl o słowach.Nie zapominaj o oddechu. M-m-m-yślę& Wbijam wzrok w kartkę.Czuję ich spojrzenia.Niektórzy pewnie patrzą zlitością.Inni, jak Madison i Lacey, mają niezłyubaw. M-m-m-yślę, że osoby w-w-w-występujące w r-r-r-eality show&Jedna z dziewczyn wybucha dzikimśmiechem.Nie muszą podnosić oczu, żebywiedzieć która. Madison, to nie jest zabawne.Więcejszacunku dla koleżanki odzywa się pan Furie idodaje: To nie jest prośba, tylko polecenie.Madison zasłania usta dłońmi. Już jestem grzeczna mówi przez palce. Tym lepiej dla ciebie upomina pan Furiesurowym tonem. Proszę, Kiaro, czytaj dalej.Okej.Dam radę.Jeśli w rozmowie z Tuckiemsię nie jąkam, to może powinnam udawać, żerozmawiam z Tuckiem.Podnoszę wzrok nanajlepszego przyjaciela.Machnięciem dłonidodaje mi odwagi. & osoby występujące w reality show sącelebrytami& robię przerwę, biorę głębokioddech i kontynuuję.Dam radę.Dam radę. &ponieważ pozwalamy, by m-m-m-media&Rozlega się kolejny wybuch śmiechu, tymrazem Lacey i Madison. Panno Stone i panno Goebbert! Pan Furiewskazuje na drzwi. Proszę opuścić klasę. Nie mówi pan poważnie kłóci się Madison. Zupełnie poważnie.Macie areszt po lekcjachprzez trzy dni, począwszy od dziś. Niech pan tego nie robi mówię szeptem dopana Furie, mając nadzieję, że nikt mnie niesłyszy. Proszę tego nie robić.Madison jest wyraznie oburzona. Daje nam pan karę za to, że się śmiałyśmy?No nie.To niesprawiedliwe, proszę pana. Poskarż się dyrektorowi, jeśli nie podoba cisię kara.Pan Furie otwiera szufladę biurka i wyciągadwa formularze.Wypełnia je i pokazuje Madisoni Lacey, że mają podejść.Obie rzucają mispojrzenia pełne złości.O nie, niedobrze.Terazbędę celem Madison.Nie wiem, czy jest jakiśsposób, żeby mnie nie trafiła.Nauczyciel podaje im formularze.Madisonwciska swój do torby. Nie mogę zostać po lekcjach, bo muszępomagać mamie w butiku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl