Thomas Harris Hannibal

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z niesamowitą zwinnością doktor wyłożył usztywnione plastry na talerz, obsypał je lekkoprzyprawioną mąką i świeżo startą bułką.Dodał do sosu plasterki czarnych trufli, a na koniec wcisnął sok z cytryny.Szybko podsmażył plastry, aż przyrumieniły się z obu stron.- Pachnie wspaniale! - ocenił Krendler.Doktor Lecter wyłożył podsmażone trufle na szerokie grzanki leżące na gorących talerzachi polał je sosem z kawałkami grzybów.Całości dopełnił garniru-nek z natki, kaparów złodyżkami i pojedynczy kwiat nasturcji na rukwi wodnej.- No i co? - zapytał Krendler zza kwiatów.Mówił nieumiarkowanie głośno.Typowe dlaludzi z leukotomią.- Prawdziwe delicje - odpowiedziała Starling.- Nigdy jeszcze nie jadłam kaparów.Lśnienie maślanego sosu na jej wardze poruszyło doktora Lectera do głębi.Zza bukietu dochodziły śpiewy Krendlera, którego repertuar ograniczał się do piosenekprzedszkolnych.Zapytał nawet współbiesiadników, czy nie mająjakichś życzeń.Zupełnie ignorując gościa, Lecter i Starling rozmawiali o Miszy.Starling poznała lossiostry doktora, kiedy rozważali kwestię straty.Teraz jednak doktor optymistycznie spoglądałw przyszłość.Tego wieczora powrót Miszy nie wydawał się czymś nierealnym.Starling wyraziła nadzieję, że spotka Misze.- Nigdy bym ci nie pozwolił odbierać telefonów w moim biurze.Masz głos jak czerstwawiejska pipa - Krendler wydzierał się zza liści.- Zobaczysz, jak brzmi mój głos, kiedy poproszę o dokładkę - odparła Starling.DoktorLecter nie potrafił opanować wesołości.Przy dokładce skonsumowali prawie cały płat czołowy Krendlera, niemal do zakrętuprzyśrodkowego mózgu.Krendler był teraz w stanie już tylko bełkotać coś od rzeczy oprzedmiotach z najbliższego otoczenia i recytować za kwiatami długi sprośny wiersz.Nie przeszkadzał zaabsorbowanej rozmową parze bardziej, niż gdyby ktoś w restauracjiprzy sąsiednim stoliku śpiewał Sto lat.Jednak gdy wrzaski Krendlera stały się nieznośne,doktor Lecter sięgnął po stojącą w kącie kuszę.- Chciałbym, żebyś posłuchała brzmienia tego instrumentu strunowego, Clarice.Poczekał, aż Krendler się uciszy, i wypuścił strzałę, która przeleciała nad stołem i wbiła sięw kwiaty.- Gdybyś kiedykolwiek usłyszała tę właśnie częstotliwość dzwięku, będzie ona oznaczałacałkowitą wolność, spokój i niezależność - powiedział doktor Lecter.Pióra i część trzonka strzały zostały po widocznej stronie aranżacji kwiatowej.Poruszałysię mniej więcej jak batuta dyrygująca sercem.Głos Krendlera umilkł natychmiast.Po kilkuruchach zatrzymała się też batuta.- Jakby d" pod środkowym c"? - zapytała Starling.- Właśnie.Chwilę pózniej zza kwiatów dobiegł bulgoczący dzwięk.Był to tylko spazm gardławywołany rosnącą kwasowością krwi świeżego nieboszczyka.- Skosztujmy następnego dania - zaproponował doktor.- Sorbet, który odświeży nam206Thomas Harris - Hannibalpodniebienia przed przepiórkami.Nie, nie, nie wstawaj.Pan Krendler pomoże mi sprzątnąć,jeśli mu pozwolisz.Szybko się uwinął.Za kwiatową zasłoną doktor Lecter wrzucił resztki z talerzy do górnejczęści czaszki Krendlera i nałożył ją z powrotem na dolny fragment.Podniósł sznurekprzywiązany do kółek pod krzesłem, po czym odholował zwłoki do kuchni.Tam naciągnął kuszę.Na szczęście mógł skorzystać z tego samego kompletu baterii, którynapędzał piłę sekcyjną.Skórki przepiórek były chrupiące i wypełnione farszem z foie gras.Doktor Lecteropowiadał o Henryku VIII i jego kompozycjach.Starling wyjawiała tajniki komputerowejobróbki dzwięków pozwalającej na powtarzanie ulubionych częstotliwości.Deser miał być podany w salonie.Rozdział 101Suflet i wino Ch�teau d'Yquem przed kominkiem, kawa na stoliku przy łokciu Starling.Ogień igra w złocistym winie, którego aromat roznosi się przy ciężkiej woni płonącejszczapy.Rozmawiali o filiżankach, czasie i regule chaosu.- I w ten sposób doszedłem do wniosku - mówił doktor Lecter że na świecie musi istniećgodne miejsce dla Miszy.Powinno być zwolnione specjalnie dla mojej siostry.Pomyślałemsobie, Clarice, że tym najlepszym miejscem na świecie byłoby twoje.Zwiatło ognia nie penetrowało głębi jej dekoltu tak skutecznie jak światło świec, leczwspaniale migotało na twarzy.Zamyśliła się przez chwilę.- Chciałabym o coś pana zapytać, doktorze.Jeśli Misza potrzebuje na świecie godziwegomiejsca, czemu nie zaproponuje pan swojego? Jest dobrze utrzymanei wiem, że nigdy by jej pan niczego nie odmówił.Mogłybyśmy być jak siostry.I skoro,według pana, jest we mnie miejsce dla mojego ojca, czemu w panu nie ma miejsca dla Miszy?Doktor Lecter sprawiał wrażenie zadowolonego.Czy z pomysłu Starling, czy z jejinwencji, nie wiadomo.Może nieco się zaniepokoił, że uczeń przerasta mistrza.Kiedy odstawiała kieliszek, strąciła ze stolika filiżankę.Porcelana roztrzaskała się nakawałki.Clarice nie spojrzała w dół.Doktor Lecter wpatrywał się w nieruchome skorupki.Pozostały nieruchome.- Nie musi pan podejmować decyzji już w tej chwili - powiedziała Starling.Jej oczy lśniływ świetle ognia.Westchnięcie płomienia, ciepło paleniska przebijające przez suknię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl