Żeleński Boy Tadeusz Słówka

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zachwilę fala ludzka wydobyła się na ulicę nucąc już płynnie:Moi j'aimela femme� la folie.a wraz nowy tłum przechodniów opanował sklepik.W ten sposób piosenka dnia znajduje się wprzeciągu kilku godzin na ustach wszystkich, aby nazajutrz ustąpić miejsca innej i zginąć w niepamięci.I nigdy tak wyraznie jak wówczas nie odczułem, czym jest we Francji piosenka: jedną zelementarnych potrzeb egzystencji, artykułem spożywczym tak ważnym i niezbędnym jak wino i mąka.To tło trzeba czuć, aby zrozumieć ów genre literacki, który wykwitł z wrodzonej potrzeby odczuwanianie tylko gwałtownych wzruszeń, nie tylko wielkich smutków i radości, ale wprost najpowszedniejszychzjawisk życia codziennego w rytm piosenki.Stworzenie temu kultowi piosenki trwałej świątyni, a zarazem rynku zbytu, było dziełem głośnegoSalisa, twórcy Chat-Noiru.Salis, przy całej bohemie obdarzony wielką praktycznością iniepospolitym talentem organizacyjnym, przeczuł kopalnię złota w tych fajerwerkach dowcipu iszalonych pomysłów, spalanych codziennie z wielkopańską rozrzutnością wśród koleżeńskich zebrańmalarskich pracowni i knajp literackich.Rezultat przeszedł najświetniejsze oczekiwania dla niegosamego i dla nowego genre'u literatury.Z otwarciem tego krateru z żywiołową siłą buchnęły talentyzdumiewająco silne i różnorodne.Sentymentalna, urocza piosenka Delmeta, szerokie, dramatyczneakcenty Tyrteusza Montmartre'u , Marcela Legay obok krwawych strof Bruanta, w których migotabłysk noża apasza, obok niezmordowanego wabienia samiczki u Gabriela Montoyi, werwy satyrycznejFerny'ego i tylu., tylu innych.Każdy z tych twórców-śpiewaków stwarza swój własny, odrębny rodzaj ikażdy jest w nim do dziś dnia nieprześcignionym mistrzem.Z czasem wybuch ten uspokaja się nieco ipiosenka płynie spokojniejszym, uregulowanym łożyskiem.Szalone improwizacje ustępują miejscadoskonałej literackiej fakturze; znika coraz bardziej rodzaj macabre (Jehan Rictus), dominuje natomiastchanson d'actualit�, będąca najczęściej chanson rosse (Fursy, Bonnaud, Numa Bl�s, Hyspa i inni).Jest tośpiewana migawkowa kronika bieżącego życia od najdrobniejszych wydarzeń miejscowych aż donajwiększych faktów politycznych, traktowanych co najmniej równie lekko.Ot, bierze się trochę życia na246słomkę i wydmuchuje bańki okrągłe, błyszczące i niknące w chwilę po urodzeniu.Rozumie się samo przez się, że stałym, niejako oficjalnym przedmiotem nieskończonych konceptów izabawy jest przede wszystkim pomazaniec narodu, prezydent Republiki.Można by mieć wrażenie, żekażdorazowy prezydent tak długo zasiada na swoim quasi-królewskim krześle, dopóki piosenka niewyciśnie z jego osoby i sytuacji całej możebnej sumy humoru i komizmu: po czym, siłą rzeczy, naródmusi przystąpić do wyboru nowej głowy.Wraz ze swoim naczelnikiem dzieli ten los każdorazowy rząd,bez względu na jego wartość i istotę.I zaprawdę, niebezpiecznym jest objawem dla osobistościpolitycznej, jeżeli nazwisko jej nie defiluje stale w szarżach paryskich kabaretów.Nie z byle kogo Paryżśmiać się raczy i nie lada znaczenia i popularności trzeba, aby na to wyróżnienie zasłużyć.I nie jest tobynajmniej satyra polityczna wynikła z bólu, z siły przekonania; jest to raczej owa blague w najlepszymparyskim znaczeniu: obracanie w świetle dowcipu wszystkimi powierzchniami danego przedmiotu, abyzamigotał całym snopem iskierek wesołości.A zresztą zdaje się, że te zakłady, w których co wieczora ośmiesza się dobrodusznie a dotkliwieoficjalnych reprezentantów narodu, zdobyły sobie już stanowisko wprost jako instytucje użytecznościpublicznej.Jako dowód może świadczyć, że jeżeli jakiś utalentowany piosenkarz engueule legouvernement przez szereg lat i czyni to ze znacznym powodzeniem, to zostaje nagrodzonym przez tensam gouvernement palmami akademickimi (mało zresztą szanowanymi na estradzie kabaretowej); jeślizaś ataki jego odznaczają się szczególniejszą werwą i dowcipem, to może marzyć i o czerwonejwstążeczce Legii Honorowej.Być może, że jest w tym traktowaniu rzeczy i głębszy podkład: że piosenkajest tą klapą bezpieczeństwa, którą niewinnie wyładowują się stale wszelkie niezadowolenia nie grożącniebezpiecznym nagromadzeniem.Kto się śmieje, ten nie jest grozny; podejrzani są tylko ci ludzie,którzy się nigdy nie śmieją.Będąc przed laty po raz pierwszy w Paryżu zakochałem się od pierwszejchwili w paryskiej piosence, szukałem jej wszędzie, refreny jej dzwięczały mi bez ustanku w uszach.Kiedy po latach kilku znowu danym mi było usłyszeć starą a tak nieskończenie wesołą, klasyczną nutę Chat-Noiru :Un jeune homm' venait de se pendreDans la for�t de Saint-Germainczułem, że jak Sienkiewiczowskiemu latarnikowi (jeżeli wolno użyć tego porównania) łzy napływają mido oczu.Miłość ta byłaby najpewniej zeszła ze mną do grobu bez konsekwencji, gdyby nie powstaniekrakowskiego Zielonego Balonika , które wydobyło z każdego z nas jakieś ziarenko wesołości,drzemiące przeważnie dość głęboko wobec niewesoło usposabiających warunków naszego życia.Pisane w r.1907W ścisłym przyjacielskim kółku, bez myśli o prasie drukarskiej, rodziły się te piosenki przeznaczonena zabawę jednego wieczoru.Dziś, kiedy po kilku latach przeglądam je przed powtórnym oddaniem dodruku, spostrzegam, iż wiele z nich już trąci myszką, wiele kreślonych na kolanie razi dotkliwie swymniedbalstwem moje klasyczne zamiłowanie; niechaj jednak znajdą się tu razem jako historycznydokument owego przelotnego okresu, w którym niewinna wesołość i pustota stukały nieśmiało i bocznąfurteczką do wrót pałaców sterczących dumnie naszej bardzo dostojnej pani Literatury.Kraków, w r.1912247[GDY KTO KUPI SOBIE PLACYK.]Gdy kto kupi sobie placyk,Aby zbudować pałacyk,Czym najlepszy gust okaże?Wprawiając szybko witraże.Gdy kto pokumał się z biesemI duszę zgubił z kretesem,Czym przewiny swoje zmaże?Fundując wielkie witraże.Gdy odwieczny wróg bez sromuGnębi nas we własnym domu,Czym żywotność swą okażem?Tylko Wawelskim witrażem.Urzędnik nie wie, co zrobić,Chciałby domek przyozdobić,Ale ma zbyt szczupłą gażę Daję na spłaty witraże.A jeżeli mam grobowiec,Jak tu go przystroić, powiedz?Jak uwiecznić zmarłych twarze?Daj te gęby na witraże.Gdy się ma fabryczkę własną,W Europie trochę ciasno,W Ameryce się pokażę Do you kauf the uaiteraże?Patrzą Indian dzikie szczepyZciskając w rękach oszczepy,Cóż im niosą blade twarze?Wybieraj: śmierć lub witraże!Pożar zniszczył kościół cały,Tylko gruzy się zostały.Cóż przetrwało po pożarze?Beton, mozaika, witraże.Ale dziś jesteśmy przecieMiędzy swymi, w kabarecie,Cóż pan tutaj nam pokaże?.Trzeba zmienić te witraże.248PIEZC O STU KORONACHKtóż za młodości płochych latNie lubił grywać w bakarata? Gdy ostatniego wezmą blata,Ponuro się przedstawia świat.Właśnie pociągnąć passę masz,A tu pytają: gdzie pieniądze?Tak smutnie po ulicach błądzę,Gdy wtem znajomą widzę twarz!Przyjacielu, powiadam mu,Potrzebuję gwałtem koron stu,Jak tylko trochę odegram się,Z wdzięcznością oddam je [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl