Alvarez Julia Czas Motyli

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale na głospowiedziałam:- Jestem tu, mamo.Tylko takiego pocieszenia mogłam jej udzielić.Następnego ranka obudziłyśmy się wcześnie i wyruszyłyśmy dokaplicy, powiedziawszy naszym gospodarzom, że pościmy - niechciałyśmy sprawiać im więcej kłopotu.- Zaczynamy naszą pielgrzymkę od kłamstw - zauważyła ześmiechem Minerva.Jadłyśmy śniadanie złożone z pan de agua* i słynnych małychserków z Hig�ey, obserwując pielgrzymów przez drzwi baru samo-obsługowego.Nawet w tych wczesnych godzinach ulice były ichpełne.* Pan de agua - chleb przyrządzany według portorykańskiej receptury.Na placu przed małą kaplicą też panował tłok.Dołączyłyśmy dokolejki, obok której gromadzili się żebracy potrząsający blaszanymikubkami lub machający do nas swoimi prymitywnymi kulami inwa-lidzkimi i laskami.Wnętrze małej, dusznej kaplicy oświetlone byłosetkami świec wotywnych.Poczułam znajome z dziewczęcych latzamroczenie.Użyłam skrawka swojej mantyli, żeby otrzeć pot ztwarzy, gdy posuwałam się w kolejce za Marią Teresą i Minervą, zmamą i Ded� tuż za swoimi plecami.Kolejka, ustawiona wzdłuż środkowej nawy, poruszała się wolnow stronę ołtarza, wstępowała po kilku schodkach na podest i kończyłasię przed obrazem Niepokalanej.Mar�i Teresie, Minervie i mnie udałosię ścisnąć tak, żeby razem stanąć na podwyższeniu.Zajrzałam dozamkniętej gablotki umazanej odciskami palców pielgrzymów doty-kających szyby.Na początku zobaczyłam tylko srebrną ramę wysadzaną szma-ragdami, agatami i perłami.Wyglądało to krzykliwie i obłudnie.Potem dostrzegłam bladą kobietę o łagodnych rysach, doglądającąwyłożonego słomą koryta, w którym leżało niemowlę.Za nią, trzy-mając rękę na sercu, stał mężczyzna w czerwonych szatach.Gdybynie halos**, można by ich wziąć za młodą parę z Constanzy, gdziecampesinos słyną ze swojej bladej cery.** Halos (hiszp.) - aureole.- Zdrowaś Mario - zaczęła Mar�a Teresa - łaski pełna.Odwróciłam się i zobaczyłam ludzi stłoczonych na kościelnychławkach, setki utrudzonych, zadartych głów, i poczułam się tak,jakbym przez całe życie patrzyła nie w tę stronę, w którą należało.Moja wiara się poruszyła.Kopnęła i fiknęła koziołka w moim brzu-chu, wracając do życia.Odwróciłam się z powrotem i przyłożyłamrękę do brudnej szyby.- Zwięta Mario, Matko Boża.- dołączyłam się.Wpatrywałam się w Jej bladą, ładną twarz i rzucałam Jej wyzwa-nie: Oto jestem, Dziewico.Gdzie Ty jesteś?.I usłyszałam, jak mi odpowiada, chrząkaniem, płaczem i szeptemtłumu: Tutaj, Patrio Mercedes, jestem tutaj, wokół ciebie.Już sięobjawiłam.II1948-1959ROZDZIAA 5Ded�1994 i 1948Spogląda ponad ramieniem kobiety przeprowadzającej z nią wywiad iwidzi, jak nowa dziewczyna wyrzuca skórki od banana poza ku-chenny składzik.Prosiła ją, żeby tego nie robiła.- Mamy od tego kosze na śmieci - tłumaczyła.Jednak młoda pokojówka zawsze patrzy na baryłkowaty pojemnikwskazywany przez Ded� jak na dziwny obiekt, którego używanieprzerasta jej możliwości.- Rozumiesz? - pyta Ded�.- S�, se�ora.- Dziewczyna uśmiecha się promiennie, jakby udałojej się dobrze wykonać polecenie.W wieku Ded� trudno jest zatrudniać nowe służące.Ale Tono jestpotrzebna w muzeum do odbierania telefonu i oprowadzania po domuwycieczek autokarowych.Była z nimi od zawsze.Tak samo jak Fela,zanim nie sfiksowała po śmierci dziewcząt.Owładnięta ich duchami, dobre sobie! Ludzie przyjeżdżali nawet zBarahony, żeby porozmawiać z siostrami Mirabal za pośrednictwemtej hebanowoczarnej Sybilli.Patrii zaczęto przypisywać uzdrowienia,Mar�a Teresa była świetna na problemy sercowe, a jeśli chodzi oMinervę, stanęła w konkury z Niepokalaną o tytuł patronki sprawbeznadziejnych.Cóż za kompromitacja, i to na jej własnym po-dwórku.Tak jakby ona, Ded�, pochwalała to wszystko.A przecież niemiała o niczym pojęcia.Dowiedziała się, dopiero gdy zadzwonił doniej biskup.To był piątek, dzień wolny Feli.Kiedy tylko biskup wyszedł, Ded�skierowała się w stronę szopy za domem.Szarpnęła drzwiami tak,żeby odblokować zamek - zna się takie małe sztuczki - i, Dios mio!widok ją poraził.Fela zbudowała ołtarzyk ze zdjęciami dziewczątwyciętymi z popularnych plakatów, które publikowano każdegolistopada.Poniżej stał stół, a na nim świece, obowiązkowe cygaro ibutelka rumu.Ale najbardziej przerażający był obraz Trujillo, którykiedyś wisiał na ścianie domu Ded� i Jaimita.Była pewna, że wrzuciłago do śmieci.Co, do diabła, o n tu robił, skoro Fela, jak pózniejutrzymywała, współpracowała tylko z dobrymi duchami?Ded� domknęła drzwi, pozwalając, by stary zamek znów się za-trzasnął.W głowie miała zamęt.Kiedy Fela wróciła, Ded� zapropo-nowała jej dwa wyjścia.Albo zakończy cały ten nonsens i uprzątnieszopę, albo.Nie mogła się zmusić, żeby przedstawić alternatywęprzygarbionej, białowłosej kobiecie, która tak wiele z nimi przeżyła.Nie było to konieczne.Następnego ranka szopa rzeczywiście opu-stoszała.Fela przeniosła swój kramik dalej, na koniec drogi, wprawdopodobnie lepsze miejsce - do opuszczonej witryny sklepowejna trasie autobusu do Salcedo.Minou była wściekła, kiedy dowiedziała się, co Ded� zrobiła Feli.Tak, właśnie w ten sposób to ujęła:- Co jej z r o b i ł a ś , mamo Ded�?- Bezcześciła pamięć twojej matki, która była katoliczką, Minou,katoliczką!Minou nie chciała o tym słyszeć.Ded� opowiedziała jej już zadużo o konflikcie Minervy z Kościołem.Czasem nachodzi ją wąt-pliwość, czy niektórych spraw nie powinna była zataić przed dziećmi.Chce jednak, żeby znały żywe, oddychające kobiety, jakimi były ichmatki.Starczy im bohaterek, o których słyszą od wszystkich wkoło.Teraz Minou zatrzymuje się u Feli za każdym razem, gdy odwie-dza swoją ciocię.Ded� dostaje gęsiej skórki, słysząc, jak jej siostrze-nica oznajmia: Rozmawiałam dzisiaj u Feli z mamą i ona mówi..Ded� kręci głową, ale zawsze słucha, co stara kobieta ma do po-wiedzenia.Najbardziej zdumiało ją, gdy pewnego razu Minou, wróciwszy odFeli, spytała ją o Virgilia Moralesa.- Mama mówi, że on ciągle żyje.Czy wiesz, gdzie może być,mamo Ded�?- Twoja matka ci nie powiedziała? - spytała Ded� sarkastycznie.- Czy duchy nie znają miejsc pobytu nas wszystkich?- Wydaje mi się, że coś cię gnębi, mamo Ded� - zauważyła Mi-nou.- Wiesz, że nie wierzę w cały ten duchowy interes.I myślę, żepowinnaś się wstydzić.Ty, córka.Oczy Minou rozbłysły gniewem i Ded� wydało się, że stanęłaprzed nią Minerva we własnej osobie.- Jestem sobą.Mam dość bycia córką legendy.Twarz siostry odpłynęła w dal, szybko jak woda po pochyłościdachu.Ded� wyciągnęła ramiona do swojej przybranej córki.Ciemneod tuszu do rzęs łzy spływały po policzkach Minou.Czy ona, Ded�,nie rozumie, jak to jest być złapaną w pułapkę spuścizny?- Wybacz mi - szepnęła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl