SCARROW, Alex TIME RIDERS 2 Czas drapieżników

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podeszło bliżej, szczupłe oliw-kowe ciało bez sierści, pozbawiona wyrazu twarz zbudowana z kości,chrząstek i bezwargich ust, z których wyrastały ostre jak brzytwa kły.- Straszny brzydal - szepnęła Sal.- Naprawdę nie potrzebuję takiegoprzyjaciela.Maddy zauważyła, że Forby powoli podnosi broń, a jego palec masujespust.Szturchnęła go i potrząsnęła głową, wysyłając jasny komunikat: Nierób tego.Mężczyzna skinął głową na znak, że rozumie.- Piękny - wyszeptał Cartwright.- Co za wspaniałe stworzenie! Popatrz-cie tylko!Przez chwilę istota stała bez ruchu, omiatając wzrokiem las.Nie widziałaani ludzi, ani niskiego ceglanego łuku.W końcu wykonała gest podobny dowzruszenia ramion, odwróciła się i udała w kierunku pozostałych, którekrzyczały coś, jękliwie kwiląc i zgrzytając zębami.- Ja już się napatrzyłam.Wracajmy do środka - powiedziała Maddy.-Przed nami sporo pracy.- Nie chcesz dowiedzieć się o nich nic więcej?Dziewczyna obojętnie wzruszyła ramionami.- Po co? Jeśli dopisze nam szczęście i zlokalizujemy Liama, to wszystkosię nie wydarzy.- Przerwała i zerknęła na Forby ego, który odetchnął zulgą na myśl o powrocie.- Poznawanie tych istot nie ma żadnego sensu,jeśli się głębiej nad tym zastanowić.Wkrótce znikną w Nigdylandii.Zawiedziony Cartwright spochmurniał.- Dobrze - dał za wygraną.- No to do roboty.dROZDZIAA 65Dżungla 65 milionów lat przed naszą erą- Słyszeliście to? - W oczy Laury zajrzał strach.Wszyscy doskonale to usłyszeli, chociaż w dżungli dopiero miał roz-brzmieć regularny koncert nocnych krzyków i nawoływań, a słońce do-słownie przed chwilą ześliznęło się z nieba, zostawiając po sobie grzebieńpierzastych chmur poplamionych różem gasnącego światła.Dżungla we-szła w przejściową fazę doby, zawieszenie broni pomiędzy dziennymi anocnymi gatunkami zwierząt.A powietrze znowu przeszył ten dzwięk.Rozpaczliwy kobiecy krzyk,głos jednej z dziewczyn, które zostawili w obozie: Keishy Jackson alboSophii Yip.-.proszę.pomóż mi.- To Keisha! - powiedziała Jasmine, odwracając się do pozostałych.- Napewno! To Keisha!- Z której strony dobiegł krzyk? - spytał Liam.Dziewczyna krzyczała zbliska, z gaju dżungli oplatającego polanę.Dzwięk mógł dochodzić z każdejstrony, złośliwe echo płynęło wokół polany.- Pomocy.to boli.- Musimy jej pomóc! - stwierdził Edward.- Zaprzeczam - odpowiedziała Beki.- Hominidzi wciąż mogą znajdowaćsię na wyspie.Laura znowu popatrzyła na leżący na ziemi palec.Zwiatło dnia poszarza-ło na tyle, że na szczęście był prawie niewidoczny.- To możliwe?! - krzyknęła.- One tu s-są!- Albo odeszły - odparował Whitmore i spojrzał na Liama.- Musimy po-móc biednej dziewczynie! Niewykluczone, że umiera!- Proszę.Whitmore skinął głową na drugą stronę polany.- Głos dochodzi stamtąd.- Chwycił włócznię i odwrócił się do pozosta-łych.- Ktoś musi pomóc mi ją nieść.Edward złapał za dzidę, wyrażając gotowość do działania.Podobnie po-stąpili Howard i Juan.- Okej - powiedział Liam.- Idzcie po nią.- Odwrócił się do Laury, Akiry iJasminy.- Musimy ponownie rozpalić ognisko.Zajmiecie się tym? Rozpal-cie duży ogień, największy, jaki zdołacie, jasne? Beki, trzeba naprawić wia-trak.- Potwierdzam.- A wy - krzyknął, szczególnie pod adresem Whitmore a i chłopców, któ-rzy biegli już szukać Keishy - trzymajcie się blisko siebie! Nie rozdzielajciesię!Odprowadził wzrokiem czteroosobową grupkę z dzidami.W dżungli,kiedy wracali do obozowiska po zakopaniu glinianych tabliczek, byli nie-skończenie bardziej narażeni na zasadzkę, a mimo to stworzenia ostrożnietrzymały się w bezpiecznej odległości.zaskoczyły Kelly ego tylko dlatego,że został sam z tyłu.Chłopak niespokojnie rozejrzał się po polanie.Dziewczyny rozpalałyogień kilkanaście metrów dalej, Beki jakieś trzydzieści metrów od niegopróbowała ponownie uruchomić wiatrak.Liam szybko analizował sytua-cję.Nie został sam na polanie, ale czułby się pewniej, gdyby obok siebiemiał jeszcze ze dwie osoby do pomocy.Spojrzał na pogrążone w ciemnościwejścia do pobliskich przybudówek i małą bramę ostrokołu - oczami wy-obrazni ujrzał czające się tam bestie. Tylko spokojnie, Liamie.Tylko spokojnie.s�Złamany Pazur patrzył, jak zbliżają się nowe istoty.Cztery z nich niosływ rękach zabójcze kije.Odwrócił się do watahy zaczajonej w pobliżu i ci-cho syknął, by gotowali się do działania.Odwrócił się do młodego samca iprzycupnął obok niego.Najmłodsze samce w watasze najlepiej naśladowa-ły krzyki ranionej ofiary - mniejsze krtanie pozwalały wydobyć głos owyższej tonacji, wyzwalały przeszywające wrzaski rozpaczy.Delikatnie stuknął szponami, każąc samicy ponownie zapiszczeć.Samica szeroko otworzyła paszczę, język umiejętnie odtworzył dzwiękiwydawane wcześniej przez samiczkę nowych istot, gdy ta umierała, leżącna ziemi ze śmiertelną raną w brzuchu.-.Pomóż mi.pomóż.Nowe istoty skręciły, teraz kierowały się wprost na Złamanego Pazura iresztę watahy, dzieliło ich już tylko kilkadziesiąt metrów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl