dygasiński adolf as

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zdaniem Ajnemerowej pchły pochodzą tylko z psów, rozchodzą się po świecie i sądokuczliwe tak dla mężczyzn, jak dla kobiet.Julek jako filozof chciał być oryginalny, więcsię nie zgadzał na żadną z tych teoryj, ale nie chciał też zbijać przekonań brata, a znowupraktyczne względy odżywiania nakazywały mu pozostawać w przymierzu z gospodynią iprzeto twierdził:- Pchły powstają głównie z trocin i paprochów siana, a mogą też powstawać z psów, zkobiet.To pewna, że w tej części mieszkania, którą zajmowały Ajnemerowa, Polusia i Wiktusia,pchły były bardzo wielkie, bardzo dokuczliwe i niezmiernie liczne.- Gryzą bestie jak kuny - mawiał starszy Ochota.Za pośrednictwem Polusi do uszu Ajnemerowej dochodziły wieści, jakoby Olfąs podczaslekcji w polu tak katował Asa, aż się w Kościejowej Wólce ludzie litowali słysząc skomleniewyżła.Opowiadano, że okrutny nauczyciel krępował Asa własnymi spodniami, wieszał go nagałęzi drzewa i strasznie ćwiczył batem.Skrępowany i za grzbiet zawieszony pies nie miałżadnego punktu oparcia, a jego oprawca bił, potem odpoczywał i znowu bił.Gospodyniniebawem zaniosła skargę do najwyższej instancji, ale Sarmata wysłuchawszy jej rzekł:- Nie ma w tym nic złego, kiedy się bije takiego psa albo człowieka, co z posłuszeństwabędzie miał kawałek chleba: tylko na dobre mu to wyjdzie!%7łeby zaś słowom swoim nadać większą siłę, pan Benedykt przywołał Olfąsa, schwycił goswoją olbrzymią łapą za ucho, zakręcił silnie i spytał:- A co, boli?Chłopak ani pisnął, tylko zmrużył oczy, wyszczerzył zęby i skurczył się cały.32- Aajdaku, to ty musisz psa wieszać, kiedy go ukarać trzeba.I z tymi słowy starszy Ochota, podbiwszy Olfąsa piętą jak piłkę, wyrzucił za drzwi.Ajnemerowa zaś, Julek i Polusia radzili we troje, że takie państwo z Warszawy pewnienie potrzebuje psa do zajęcy, które przecie w mieście można łatwo na targu kupić, jeno więcejim chodzi o różne takie �polityczne� sztuki dla zabawy.Młodszy Ochota basował babom, gdyż mu było z tym dobrze: dogadzały mu wewszystkim.Obecnie nawet miał on ważny powód do schlebiania, gdyż pod jesień zabito naZbójeckiej wieprza, a filozof przepadał za słodką kiszką z kaszą i rodzynkami.Sprawy tegoporządku były w ręku Ajnemerowej, która mogła to robić w domu, co chciała, a niczym sięłatwiej nie dała ująć jak pochlebstwem - i gdy ją kto pocałował w brudną rękę.Uśmiechałasię wówczas bardzo wdzięcznie, okazywała skłonność do ustępstw.Kary, które As otrzymywał z ręki swego mentora, uwieńczył przynajmniej dobry skutek,wyżeł bowiem okazywał nareszcie całkowitą uległość i roztropność w spełnianiu rozkazówOlfąsa.Mówmy wyraznie.Chłopak wychodził z psem i podążał polami w kierunku ludnej,zamożnej wsi - Kościejowej Wólki.Stojąc na wzgórzu, z daleka śledził on bystrymi oczyma,co się naokoło tej wsi dzieje.Wyobrazmy sobie sielski krajobraz w pogodny dzień jesienny.Wzdłuż drogi ciągnie się długa wieś, w jasnym słońcu pięknie odbijają bielutkie ściany chatspoglądających na zielone błonie, po którym uwija się gromada różnobarwnego bydłarogatego, koni, owiec, gęsi, a na strumieniu tu i owdzie pluska się, nurkuje stadko białych iszarych kaczek.Na tyłach chat - złote rżyska, porozdzielane miedzami, ciągną się ku lasowi ito, co tutaj krajobrazowi dodaje wdzięku, ruchu: na rżyska powychodziły poza chatygromadki kur ze swymi kogutami.Właśnie z całego krajobrazu tylko te kury obchodziłyOlfąsa.To grzebiąc, to poszukując żeru, a nigdy się zbytecznie od chat nie oddalając,spokojne domowe ptaki chodziły sobie po rżysku.Skoro je As tylko zoczył, przykurczał siętak, że go zaledwie w bruzdzie można było spostrzec, podchodził chyłkiem, pełzał nabrzuchu, nareszcie wyskakiwał nagle, chwytał upatrzoną kurę i w skok pędził z nią do swegomistrza, przyczajonego gdzie bądz za krzakiem tarniny.Polowanie kończyło się roznieceniemognia w boru, upieczeniem i zjedzeniem kury.Daleko łatwiejsze bywały łowy na kaczki,które z biegiem strumienia nieoględnie precz poza wieś odpływały.Gęsi również niestanowiły trudnej zdobyczy.Spostrzegły to niebawem gospodynie z Kościejowej Wólki, że codziennie przepada gdzieśjuż kura, już gęś, już kaczka, ale wobec faktu takiego zachowywały się podobnie jak ludnośćstarożytnej Grecji: zapytywały o przyczynę i radę wyroczni.Wyrocznią w KościejowejWólce była stara baba, niejaka Wypychowa, lekarka, wróżka, zażegnywaczka, której mądrośćpolegała głównie na tym, ażeby nic nie robić, a zawsze mieć się czym pożywić.Pytana oprzyczynę znikania ze wsi drobiu, życzyła sobie, aby jej zostawiono siedem dni czasu donamysłu.Skoro ten przeciąg czasu upłynął i siedem nowych sztuk przepadło, gospodyniepośpieszyły do wróżki znowu z zapasami chleba, sera, jaj, kaszy, grochu i otrzymałyodpowiedz mniej więcej taką, jaką Grekom dawano w Delfach.- Ptak nie ptak, zwierzę nie zwierzę, może cosik gorszego jeszcze, a zawdy trza dawaćbaczenie od Zbójeckiej.Przez takie powiedzenie wróżka ukazywała na położenie lasu jako prawdopodobne miejscepobytu potwora, pobierającego haracz z Kościejowej Wólki.Rozumie się, pożeracz ptakówtylko w boru mógł przemieszkiwać.Tymczasem na Zbójeckiej warszawski pies, który zrazu był w takich wielkich łaskach upłci pięknej, zaczął coś stawać się istotą podejrzaną, a zaczęło się od małej rzeczy.Jednegodnia rano Ajnemerowa, Polusia, za nimi i Wiktusia poszły do krów, które noc przepędzałypod zamknięciem aż na dwie kłódki.Wchodzi do krowiarni pierwsza Ajnemerowa, krowy sięna nią oglądają, porykują, a wtem spod żłobu wyłazi As, przeciąga się w najlepsze i ziewa.- Dla Boga świętego, skądże się tu zaś wziął ten pies? - powiada gospodyni do córki.33- Miastowy taki, to pewnie kóli większej wygody i ciepła wlazł między krowy - odrzekłaPolusia.- Czy ty, głupico, nie pamiętasz, żem go wczoraj wypędziła stąd przed zamknięciemkrowiarni i wyszedł z nami?- Jużci, prawda, mamusiu!.Gdzieżbym nie miała pamiętać?.- Kiedy pamiętasz, to nie gadaj, że wlazł.Z czegóż mu się ślepie tak świecą?.Ajnemerowa żywiła niezłomne przekonanie, iż zły duch, ile razy mu się zachce niepokoićludzi, włazi albo w czarnego kota, albo w czarnego psa.Niespodziewane pojawienie się wkrowiarni wyżła obudziło jej podejrzliwość, ale nie była pewna siebie, czy psa wypędziła zkrowiarni na noc, czy nie.W takiej samej niepewności pozostawała także Polusia, jednakwolała matce przyświadczyć, niż się z nią spierać.Nie można powiedzieć, że warszawski pies z wyżej przedstawionego powodu zasłużyłsobie na prześladowanie ze strony kobiet; bynajmniej, tylko teraz pozostawiano go corazwyłączniej opiece Olfąsa, od którego zależało wreszcie i karmienie wyżła.Głód, miłość, brak swobody - wieczne przyczyny cierpień życiowych.Zwykle wesoły,poszczekujący As zaczął posępnieć, spoglądać ponuro i pożądliwymi oczyma badać, czygdzie nie leży jaki kawałek czegoś, mającego wartość.Ta jego mina, te różne zachcianki,pokusy utwierdzały gospodynię w podejrzeniach, odnoszących się do czarnych psów i kotów.Sama Ajnemerowa za nic w świecie nie wypędziłaby takiego psa ze swej izby, gdyż mógłbysię potem zemścić, ale polecała to czynić istocie niewinnej, do anioła zbliżonej, nad którą złynie ma jeszcze żadnej siły - Wiktusi.Dziecko spełniało wolę gospodyni bardzo skrupulatnie iz przyjemnością [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl