Koontz Dean R Szepty

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cała wieczność.Wreszcie Tony odłożył słuchawkę. Wyłączył się. Nic nie powiedział? Ani słowa.Ale wyłączył się pierwszy i myślę, że to ważne.Tak pomyślałem, że jakmu zaaplikuję dawkę jego własnego lekarstwa, to mu się to nie spodoba.Jemu się wy-daje, że cię tak nastraszy.A ty odbieraj telefon i tylko słuchaj tak jak on.Z początku bę-dzie myślał, że tylko udajesz taką sprytną, i będzie pewien, że cię przeczeka.Ale im dłu-żej będziesz milczała, tym bardziej zacznie się zastanawiać, czy nie chcesz mu wyciąć ja-kiegoś numeru.%7łe może masz założony podsłuch.Albo że robisz taki unik, aby policjamogła wyśledzić, skąd on dzwoni.Pomyśli o tym, przestraszy się i wyłączy. Przestraszyć go? O, to niezła myśl powiedziała. Wątpię, czy mu wystarczy nerwów, żeby znowu zadzwonić.Przynajmniej nie dojutra, kiedy już zmienią ci numer. Ale i tak będę wariowała ze strachu, zanim to się stanie.Tony wyciągnął ramiona i przytulił ją.Pocałowali się znowu.I jak przedtem był togorący, cudowny i doskonały pocałunek, ale już nie dotarli na ostrą grań niepohamo-wanej pasji.Obydwoje z żalem wyczuli różnicę.Usiedli znowu na sofie, ale tylko po to, by pić creme de menthe i rozmawiać.O wpółdo pierwszej w nocy, kiedy musiał już wracać do domu, postanowili, że w następnyweekend pohulają po muzeach.W sobotę mieli pojechać do muzeum Nortona Simonaw Pasadenie, aby obejrzeć obrazy niemieckich impresjonistów i renesansowe gobeliny,a większą część niedzieli mieli spędzić w muzeum J.Paula Getty ego, które chełpiło sięnajbogatszymi zbiorami sztuki na całym świecie.Naturalnie, w przerwach miedzy mu-zeami mieli zamiar dużo i dobrze jeść, dużo ze sobą rozmawiać i (czego żarliwie pra-gnęli) podjąć to, czego nie sfinalizowali na sofie.Gdy Tony już wychodził przez frontowe drzwi, Hilary nagle poczuła, że nie zniesieczekania pięciu dni, żeby go znowu zobaczyć. A może w środę? zapytała. Co w środę? Masz jakieś plany związane z kolacją?180 Och, prawdopodobnie usmażę te parę jajek, które właśnie mi się starzeją w lo-dówce. Przecież cholesterol ci szkodzi. Może jeszcze odetnę pleśń z chleba i zrobię kilka grzanek.I powinienem dokoń-czyć ten sok owocowy, który kupiłem dwa tygodnie temu. Mój ty biedaku. Uroki kawalerskiego życia. Nie mogę pozwolić, żebyś jadł stare jajka i zapleśniałe grzanki.Zwłaszcza, gdyrobię taką znakomitą sałatkę z warzyw i filety. Lubimy lekkie kolacje. Nie chcemy być ociężali i senni. Nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba szybko ruszyć z miejsca.Uśmiechnęła się. No właśnie. Do zobaczenia w środę. O siódmej? Punktualnie o siódmej.Pocałowali się, on wyszedł za próg i zniknął, gdy w miejscu, gdzie wcześniej stał, za-stąpił go lodowaty nocny wiatr.Pół godziny pózniej, w łóżku na górze, Hilary poczuła ból całego swego zawiedzio-nego ciała.Jej piersi były obrzmiałe i naprężone; zapragnęła poczuć na nich jego dłonie,aby jego palce lekko je pieściły i ugniatały.Gdy zamykała oczy, czuła jego usta na sztyw-niejących sutkach.Jej brzuch zafalował, kiedy wyobraziła sobie, że obejmują ją jego po-tężne ramiona, a potem ona była na nim, poruszała się wolnymi, zmysłowymi kręgami.Wewnątrz była wilgotna i ciepła, gotowa i stęskniona.Rzucała się i przewracała prawiegodzinę, aż wreszcie wstała i wzięła środek nasenny.Pogrążając się we śnie, prowadziła jeszcze senny dialog z samą sobą.Czy jestem zakochana? Nie.Oczywiście, że nie.Może.Może jestem. Nie.Miłość jest niebezpieczna.Może z nim będę szczęśliwa. Przypomnij sobie Earla i Emmę.Tony jest inny. Jesteś lubieżna.Dokładnie tak.Jesteś po prostu lubieżna.To też.Spała i śniła.Niektóre ze snów miały kształty złote i puszyste.Raz ona i Tony leżelinago na łące, wysoko ponad światem; trawa tam przypominała puch, a łąka była poło-181żona na szczycie niebotycznego, skalnego filaru i wiał tam ciepły wiatr, który był czyst-szy od słonecznego blasku, czystszy od elektrycznego prądu błyskawicy, czystszy niż co-kolwiek na świecie.Ale śniły się jej też koszmary.W jednym z nich znajdowała się w chicagowskimmieszkaniu, w którym ściany się zamykały, a kiedy spojrzała w górę, nie było sufitui wpatrywali się w nią stamtąd Earl i Emma, o twarzach tak wielkich jak twarz Boga,szczerzyli do niej zęby, a ściany nadal się zamykały i kiedy otworzyła drzwi, aby wybiecz mieszkania, zderzyła się z ogromnym karaluchem, monstrualnym owadem, większymod niej, który najwyrazniej miał zamiar pożreć ją żywcem.� � �O trzeciej nad ranem Joshua Rhinehart obudził się, mamrocząc i szamocąc się jeszczechwilę w zmierzwionej pościeli.Wypił trochę za dużo wina do kolacji, co jak na niegobyło dość niezwykłe.Kac minął, ale dręczyła go wątroba; jednakże to nie tylko preten-sje organizmu zakłóciły mu odpoczynek.Miał straszny sen o pracowni Tannertona.Zniło mu się, że z trumien i stołów do balsamowania, wykonanych z porcelany i nie-rdzewnej stali, wstają trupy, a każdy z nich jest sobowtórem Bruno Frye a.Joshua wy-biegł prosto w noc, w którą spowita była Wieczność , ale one szły za nim, szukały gow cieniach, wykonując przy tym gwałtowne ruchy, i wywoływały jego imię bezbarwny-mi, martwymi głosami.Leżał na plecach w ciemności i wpatrywał się w niewidoczny sufit.Jedynym dzwię-kiem był ledwie słyszalny terkot elektronicznego zegara cyfrowego, stojącego na szafcenocnej.Przed śmiercią swojej żony trzy lata temu Joshua rzadko kiedy miewał sny.A jużnigdy nie śniły mu się koszmary.Ani razu przez pięćdziesiąt osiem lat.Ale kiedy ode-szła Kora, wszystko się zmieniło.Miał teraz sny przynajmniej raz albo dwa razy w ty-godniu i to na ogół złe.Wiele z nich dotyczyło utraty czegoś strasznie ważnego, ale nie-określonego i zawsze następowało gorączkowe i beznadziejne poszukiwanie tego, cozgubił.Nie potrzebował porady psychiatry, biorącego pięćdziesiąt dolarów za godzi-nę, by ten mu powiedział, że to są sny o Korze i jej przedwczesnej śmierci.Nadal niemógł się przyzwyczaić do życia bez niej.Może mu się to nigdy nie uda.Inne koszmarybyły pełne wędrujących trupów, często przypominających jego samego, symbolizującew ten sposób jego własną śmiertelność; ale dzisiejszej nocy były uderzająco podobnedo Bruno Frye a.Wstał z łóżka, przeciągnął się, ziewnął.Poczłapał do łazienki, nie zapalając światła.Kilka minut pózniej, kiedy wracał do łóżka, zatrzymał się przy oknie.Ramy byłychłodne w dotyku.Silny wiatr napierał na szyby i skowytał jak zwierzę, które chce być182wpuszczone do środka.Dolina była cicha i ciemna, paliły się tylko światła w wytwór-niach win.Spojrzał na winnice Drzewo Cienia , rozciągające się wysoko na wzgórzachz północnej strony.Wtem jego wzrok przykuła zamazana biała plamka dokładnie na południe od wy-twórni, pojedyncza smużka światła w środku winnicy, mniej więcej tam, gdzie stał domFrye a.Zwiatło w domu Frye a? Miało tam nikogo nie być.Bruno mieszkał sam.Joshuazmrużył oczy, ale bez okularów wszystko wydawało się bardziej zamazane, im bar-dziej starał się skupić wzrok [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl