Serce de Amicis

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W sklepie spostrzegłmężczyznę w okularach i dwie kobiety.Zbliżył się zwolna do drzwi i zebrawszy całą odwagęzapytał: Czy nie mógłby mi pan powiedzieć, gdzie tu mieszka pan Mequinez? Pan inżynier Mequinez? zapytał właściciel sklepu. Pan inżynier Mequinez odpowiedział chłopiec drżącym głosem. Państwa Mequinez rzekł właściciel sklepu nie ma w Tucuman.Krzyk rozpaczliwego bólu, jak gdyby z piersi przebitej nożem idący, był echem słów jego.Zerwał się kupiec, zerwały się kobiety, kilku przechodniów stanęło na trotuarze, kilku sąsia-dów przybiegło. Co to? Co ci to, chłopcze? pytał wystraszony kupiec prowadząc Marka do sklepu i sa-dzając go na krześle. Dla Boga, nie ma desperować czego! Państwa Mequinez tu nie ma, alesą niedaleko, o kilka godzin od Tucuman. Gdzie? Gdzie? zakrzyknął Marek i skoczył z krzesła jak gdyby wskrzeszony. Będzie z piętnaście mil stąd mówił kupiec. Na brzegu Saladilli, w tym miejscu gdziebudują wielką cukrownię i osadę przy niej.Tam teraz mieszka pan inżynier, wszyscy wiedząo tym, a byleś tęgo nogi zbierał, będziesz tam w kilka godzin. Ja tam byłem miesiąc temu rzekł jakiś młodzieniec, który na krzyk do sklepu podbiegł.Marek spojrzał na niego prawie że wystraszonym wzrokiem i blednąc zapytał nagle: Czy pan tam widział służące państwa Mequinez, Włoszkę? Genuenkę? Widziałem.Marek wybuchnął konwulsyjnym łkaniem, płacząc i śmiejąc się razem.I zaraz porwał sięgwałtownie biec, pytając jedno przez drugie: Jak się idzie? Prędko! Jaką drogą? Na miłość Boską! Prędko! Zaraz muszę biec.Pokaż-cie mi drogę!. Ale to cały dzień trzeba tam iść! mówili wszyscy razem. Jesteś zmęczony.Musiszodpocząć do jutra.Jutro pójdziesz z rana. Nie mogę! Nie mogę! wołał chłopiec. Powiedzcie mi tylko, gdzie.Pokażcie! Anichwili nie mogę czekać.Idę zaraz, choćbym miał paść.Drogę mi pokażcie!Widząc go tedy tak zdecydowanym, nikt się już nie przeciwił biednemu chłopczynie. Niechże cię Bóg prowadzi! mówili. A pilnuj się w drodze przez las.Szczęśliwej dro-gi, mały Włoszku!40�w młodzieniec wyprowadził go z miasta, pokazał gościniec, udzielił kilku objaśnień ipatrzył za nim, kiedy chłopiec ruszył.Po kilku chwilach mały wędrowiec, kulejący, z torbą naplecach, zniknął mu z oczu poza drzewami wysadzonymi z obu stron ulicy.*Noc, która w dniu tym zapadła, była okropną dla chorej.Biedna kobieta cierpiała straszli-we bóle, które jej wydzierały nieprzytomne jęki i wprawiały ją w szał jakiś chwilami.Osobyczuwające nad nią traciły głowę.Pani przybiegała przerażona, od czasu do czasu daremnieszukając, czym by ulżyć w męce.Wszyscy zaczęli się obawiać, że gdyby nawet chora zdecy-dowała się na operację, lekarz, który miał przybyć z Tucuman nazajutrz rano, mógłby jużprzybyć za pózno.Wszakże w chwilach, kiedy kobieta odzyskiwała przytomność, można było poznać, żenajcięższym jej cierpieniem była nie męka ciała, lecz męka duszy, mysi rozpaczliwa o dale-kiej, dalekiej rodzinie.Blada, wycieńczona, z twarzą zmienioną chwytała się za włosy ruchemrozpaczy, który przenikał serca. Boże mój! Boże mój! Umierać tak daleko! Umierać i nie widzieć nikogo, nikogo! Odzieci moje, o moje sieroty! O nieszczęsne sieroty wy moje! O Marku mój! Takie małe, takiedobre, takie kochające dziecko! Nie wiecie, wy ludzie, nikt nie wie, co to za kochające byłodziecko! O, żeby pani wiedziała! Od szyi go sobie nie mogłam oderwać, kiedym odjeżdżała, apłakał!.Tak płakał, że mało mu serce nie pękło.Oj, wiedziałeś ty, wiedziałeś, sieroto, żematki nie zobaczysz więcej! %7łem też ja wtedy trupem nie padła! %7łe się też wtedy Pan Bóg niezmiłował i śmierci mi nie dał! Oj, żebym ja była tam padła przy tym żegnaniu! %7łeby we mniepiorun Boży był trzasnął!Bez matki.Takie dziecko.Takie serdeczne.takie kochające.A to tylko wisiało przymnie cały dzień.w sieroctwie.w nędzy zmarnieje to, na żebry pójdzie.Oj, dziecko mojewygłodniałe.rękę wyciągające po kawałek chleba.Och! Stwórco litościwy! Nie! Nie! Niechcę umierać! Doktora! Wołajcie prędko doktora.Niech idzie, niech się spieszy, niech mniekraje, niech ja zwariuję, ale niech mnie ocali! Chcę życia, chcę zdrowia, chcę za morza je-chać, zaraz chcę do swoich.do dzieci.Ratujcie!.Ratujcie.I wpadała w straszny szał rozpaczy.Pilnujące kobiety chwytały ją za ręce, trzezwiły,uspokajały, mówiły jej o Bogu, o ufności, aż zwolna, zwolna przychodziła do siebie zapada-jąc w śmiertelne zgnębienie lub płacząc jak dziecko.A z piersi jej razem z tym płaczem do-bywały się ciche jęki i westchnienia: O Genuo! O miasto moje.O mój domu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl