Willocks Tim Dwanacioro z Paryża

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie dbam o to. Nie możemy zabić wszystkich trzech. Mamy strzelbę i dwa pistolety odrzekła Pascale. A oni sądzą, że jesteśmydziećmi. Bo jesteśmy, czyż nie? Dlaczego Ir�ne próbuje ich zatrzymać? Bo mają złe zamiary. Zatem ty i Flore uciekajcie, a ja z nimi porozmawiam.Może przynajmniej opózniępościg.Idzcie już.Pascale spróbowała go ominąć i sięgnąć po strzelbę.Juste odepchnął ją i wziął w ramiona Flore. Kocham cię powiedział.Przytulił ją tak mocno, że straciła dech, a potem popchnął lekko w kierunku siostry.Gdy szedł ku drzwiom, od strony schodów dobiegał już tupot nóg zagłuszającyprotesty Ir�ne.Pascale skoczyła po olstra z pistoletami. Masz, Flore.Rób tak, jak nas tata uczył.Flore wybiegła za próg w ślad za Juste em.Pascale dzwignęła strzelbę gotową do strzału.W półmroku korytarza rozległ sięstłumiony łomot i coś przemknęło przed otwartymi drzwiami, od prawej do lewej.Chrapliwegłosy zaklęły.Juste krzyknął i zatoczył się w tył.Tuż za nim pojawił się sergent z okutążelazem pałką uniesioną nad głową.Z korytarza dobiegł krzyk Flore.Pascale nie widziała, co się stało.Gdy uniosła broń, w drzwiach znowu pojawił się sergent.Chwycił się ościeżnicy, byodzyskać równowagę.Juste obiema rękami ściskał jego gardło.Groza oszołomiła Pascale.Wyskoczyła gdzieś z głębi brzucha i z wyciem uleciała przez szeroko otwarte oczy,po drodze rwąc jej trzewia.Pascale zachwiała się i upuściła strzelbę.Wyobraz to sobie.Wyobraz!Pascale zmrużyła oczy i zobaczyła wilczycę.Przez ułamek sekundy wilczyca czekałana nią.Była wspaniała.Szczerzyła kły, śliniąc się i błyskając błękitnymi ślepiami.Wskakuj, może pozwolę, byś mnie dosiadła.Pascale dobyła sztyletu i zaatakowała.Uskoczyła w biegu, gdy sergent trafił pałką w ramię Juste a, który zwinął się z bólu.Widziała tylko ciało wroga, jego lewy półprofil.Wycelowała między nogi, poniżej krocza iprzebiła udo.Cięła z całą mocą, jakby zmagała się z krążkiem wyjątkowo twardego sera, ażpoczuła, że klinga zatrzymała się na kości.Wyrwała ją, gdy krew trysnęła jej na ramię.Wycofała się biegiem.Pałka świsnęła ledwie o stopę od jej głowy.Zrozumiała, dlaczego Tannh�user kazał jej ciąć jak twardy ser.W praktyce ciało niestawiało większego oporu niż ugotowane jajko, ale gdyby jej o tym powiedział, niezaatakowałaby z tak wielką siłą.Sergent spojrzał na fale krwi zalewające jego kolana.Pascale była zdumiona tym, jakszybko ucieka z niego to płynne życie, jakby od zawsze pragnęło się uwolnić.Mężczyznazrobił krok w stronę drzwi, zachwiał się i przystanął.Spróbował jeszcze unieść pałkę, aleszybko wypadła z jego bezwładnej już dłoni.Spojrzał na nią zadziwiony tym, jak niewieleznaczyła teraz jego wola.Oparł się o ścianę jak pijak.Pascale skoczyła po raz drugi i pchnęła sztyletem w brzuch, a następnie pociągnęłaoburącz w bok.Poszło ciężej niż z nogą.Krzyknęła, by dodać sobie sił.Nie zważając na opórciała, szarpnęła klingę w dół i odstąpiła.Sergent opadł na kolana.Sztylet do pochwy.Sztylet do pochwy.Umierający zatarasował ciałem drzwi, ostatkiem sił spoglądając ku drugiemusergent, który nadbiegł z krzykiem i usiłował wejść do pokoju.Chwilę pózniej jego głowaopadła, stoczył się miękko wprost pod nogi towarzysza.Pascale chwyciła strzelbę i położyła palec na spuście.Drugi strażnik zauważył ją, przestępując próg.Wystarczyło mu przytomnościumysłu, by zawrócić w miejscu i puścić się biegiem w stronę schodów.Pognała za nim.Zdążył postawić stopę na stopniu, nim wycelowała i wypaliła w jego plecy.Odrzut oszołomiłją na moment, a rozbłysk ognia oślepił.Choć ze wszystkich sił przyciskała kolbę łokciem dobiodra, strzelba wypadła z jej rąk.Nie czuła palców prawej dłoni.Ogłuszona hukiem, stała wchmurze dymu, który wypełnił klatkę schodową.Broń z donośnym łomotem wylądowała napodłodze za jej plecami.Pascale zatoczyła się z powrotem do sypialni, także spowitej dymem, i wyszarpnęłaz olstra pistolet.Nadal słyszała dzwonienie w uszach i z trudem oddychała.Od wonispalenizny dostała mdłości, niepewnie stała na nogach.Zamrugała, próbując skupić wzrok nakurku pistoletu.Miała wrażenie, że palce jej prawej dłoni stały się grube jak kciuki, ale chybanie były złamane.Opuściła kurek na koło i wyobraziła sobie wilczycę.Tak, wciąż jejdosiadała.Pascale postanowiła, że zabije trzeciego sergent.Podbiegła do drzwi.Trzymając pistolet w lewej dłoni, podparła lufę prawą.Dym wciąż był gęsty.Oparłszy się o ścianę prawym ramieniem, zaczęła niespiesznie schodzić po stopniach.Brońtrzymała w wyciągniętych rękach, a każdy jej krok był lekki i pewny.Na parterze widocznośćbyła znacznie lepsza; przez pojedyncze smugi dymu dostrzegła leżące nieruchomo ciało.Zaraz potem usłyszała wrzask.Nie, nie wrzask: krzyk, dobiegający jakby z bardzo daleka. Uciekł! Uciekł!Ir�ne wołała z kąta salonu.Dzwonienie w uszach Pascale nareszcie ustało.Spojrzałana drzwi frontowe.Były otwarte.Przeskoczyła nad ciałem i wybiegła na ulicę.Zobaczyłamężczyznę oddalającego się pospiesznie na zachód właściwie nie biegł, był to raczejkaczkowaty chód.Nie wierzyła, że trafi go z takiej odległości.Poznała już siłę odrzutu.Decyzja.Zrób to!Puściła się w pogoń.Miała ochotę zawyć, ale nawet wilczyca milczała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl