Zakładnik Pierre Lemaitre(1)

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszystko, co o takich sprawach wiem, wyniosłem zkina.Przypuszczam, że owa wypukłość to broń.Mężczyznapowoli sięga ręką do prawej kieszeni, wyjmuje gumę do żucia i,spokojnie rozpakowując ją z papierka, rozgląda się dookoła.Poczuł, że ktoś mu się przypatruje.Rozgląda się i jegospojrzeli ie na mikrosekundę zatrzymuje się na mnie.Potemchowa papierek po gumie do kieszeni i odchodzi w stronęstacji metra.Ta krótka chwila mnie zmroziła.Facet może być kimkolwiek, ale wystarczył ułamek sekundy,żebym nabrał pewności, że z całą pewnością byle kim nie jest.Przetrząsam swoją pamięć zawodową w poszukiwaniujakiegoś odpowiednika tego faceta z twarzą bez wyrazu,oszczędnego w ruchach, z krótkimi szpakowatymi włosami ipodobnym sposobem poruszania się.Z zakamarków mojego umysłu wyłania się model: byływojskowy.A oczko wyżej - kto? Odpowiedz jest szokująca:najemnik.O ile się nie mylę, Lacoste do zorganizowania akcji z zakład-nikami zatrudnił zawodowca.Odchodzę.Czas zadzwonić do radcy prawnego.W zeszycie zanotowałem z grubsza, co mu powiem.Mój zega-rek wskazuje punkt piętnastą trzydzieści, kiedy słyszę zdecydo-wany głos dziewczyny:- Pan Delambre? Mecenas St�phanie Gilson.W czym mogępomóc?Dziewczyna jest młoda.Jakbym słyszał głos stażystki z BLC--Consulting.Przez moment wyobrażam sobie moją córkę Luciew uniformie adwokatki, zwracającą się do bezrobotnegomojego pokroju takim samym nieznoszącym sprzeciwu tonem,z taką samą irytacją.Dlaczego wszyscy ci młodzi ludzie są ażtak do siebie podobni? Może dlatego, że wszyscy nieudacznicymojego pokroju też są do siebie podobni.Z miejsca potwierdza, że skutkiem wykroczenia firma mniezwolniła.- Jakiego wykroczenia? - pytam.- Uderzył pan swojego zwierzchnika, panie Delambre.Każdeprzedsiębiorstwo by pana za coś podobnego zwolniło.- I w każdym przedsiębiorstwie zwierzchnikowi wolnobyłoby skopać pracownikowi tyłek?- A tak, czytałam o tym w pańskim oświadczeniu.Niestety,sprawy wyglądały inaczej.- Skąd pani wie? Skopano mi tyłek o piątej rano; a co panirobiła o tej porze?Poniosło mnie.Krótka cisza, która zapada po moich słowach,upewnia mnie, że rozmowa szybko się skończy.Muszę to na-prawić, muszę koniecznie znalezć do niej dojście.Zerkam wnotatki.- Pani mecenas Gilson, wybaczy pani, ale., czy mogęzapytać, ile pani ma lat?- Nie widzę związku ze sprawą.- To mi właśnie nie daje spokoju.Bo widzi pani, mampięćdziesiąt siedem łat, od czterech lat jestem bezrobotny i.- Panie Delambre, to nie chwila, żeby się skarżyć.-.i tracę jedyną pracę, jaką mam.Pozywa mnie pani dosądu i.Znowu podniosłem głos.- Nie mnie należy to powiedzieć.-.i żąda ode mnie odszkodowania w wysokości mojejczteroletniej i jedynej pensji! Chce mnie pani zabić?Nie wiem, czy dziewczyna mnie słucha, ale przechodzę doplanu B.- Jestem gotowy złożyć przeprosiny.Krótka cisza.- Przeprosiny na piśmie?Zainteresowała się, jestem na dobrej drodze.- Jak najbardziej.Oto co pani proponuję.Zdarzeniewyglądało zupełnie inaczej, ale nieważne.Składamprzeprosiny.Nie proszę nawet o ponowne przyjęcie mnie dopracy.Jedyne, czego chcę, to żeby na tym skończyć.Rozumiemnie pani? %7łeby nie było procesu.Dziewczyna szybko się zastanawia.- Myślę, że możemy przyjąć pańskie przeprosiny.Czy możepan odpowiednie pismo dostarczyć nam jak najszybciej?- Choćby jutro.Nie ma sprawy.A pani wstrzymapostępowanie karne.- Wszystko w swoim czasie, panie Delambre.Przeprosi panPehlivana, jak również swojego byłego pracodawcę, i potemzobaczymy.Trzeba będzie się nad wszystkim zastanowić, ale zyskałem naczasie.Już mam się rozłączyć, ale w końcu ciekawość przeważa.- Jeszcze jedno, pani mecenas.Skąd pani pewność, żezdarzenie wyglądało tak, jak je opisał pan Pehlivan?Dziewczyna rozważa, czy opłaca się puścić farbę.Już samo jejmilczenie jest wymowne.Wreszcie się decyduje.- Posiadamy pewne zeznanie.Jeden z pańskich kolegów,obecny przy zajściu, zapewnia, że pan Pehlivan tylko się opana otarł i że.Romain.Dobrze, dobrze, zostawmy to.Przekażę pani pismo z prze-prosinami i na tym skończymy.Zgoda?Czekam na pański list, panie Delambre.Niecałe dziesięć minut pózniej siedzę już w metrze.Kilka miesięcy temu Romain pożyczył mi twardy dysk dokomputera i pojechałem do niego go odebrać.Nie pamiętamdokładnie adresu, ale myślę, że trafię.Dość dobrze pamiętamaleję, na rogu jest apteka, a jego dom nieco dalej po prawej, manumer, który mgliście mi się z czymś kojarzy, nie bardzo wiemz czym, a potem przypominam sobie, mój wiek, pięćdziesiątsiedem, naciskam guzik pod nazwiskiem Romain Alquier , wdomofonie słyszę zaspany głos.W rzeczywistości Romain bynajmniej nie wygląda nazaspanego.Jest blady, niespokojny, lekko drżą mu palce.Zapomniałem już, jak u niego ciasno.Klitka.Przesuwane drzwizasłaniają częściowo aneks kuchenny, pół metra kwadratowegoz szafkami upchanymi nad zlewem wielkości dłoni.Połowępowierzchni pokoju zajmuje biurko pod ścianą, całe zastawionesprzętem komputerowym.Drugą połowę - kanapa, rozkładanana noc.To na niej siedzi Romain, który wskazuje mibezkształtną masę czerwonego plastiku na podłodze,przypuszczalnie coś w rodzaju pufa.Wolę stać.RaptemRomain też się podnosi.- Słuchaj - zaczyna - wszystko ci wytłumaczę.Powstrzymuję go szybkim gestem.Stoimy naprzeciwko sie-bie w tym ciasnym pokoiku jak dwa hodowlane króliki wklatce.Romain przerywa i mrugając oczami, patrzy na mnie.Boi się tego, co zaraz nastąpi, i słusznie, bo muszę absolutnieuzyskać to, po co przyszedłem.Wszystko zależy od niego iwłaśnie ów fakt przyprawia mnie o nerwowość.Na jego czole,pod linią włosów dostrzegam kilka kropli potu.Kręcęprzecząco głową.Staram się zachować spokój.Wiem, że całanasza mała historia, jego i moja, jest wpisana w wielkąhistorię naszego życia.Jego historię łatwo zrozumieć.Jestchłopskim synem, co określa mentalne ramy wszelkich jegopoczynań i reakcji.Nauczył się zachowywać to, co ma.Zazdrośnie.Zarówno pracę, jak i całą resztę.Wszystko - czy tolubi, czy nie - należy do niego, jest jego własnością.Więckręcę przecząco głową, choć przeciwnie, w pełni się z tymzgadzam.I żeby pokazać, do jakiego stopnia jestem wyluzowany, zpełną podziwu miną odwracam się do biurka, na którymkróluje ogromny płaski monitor komputera.Taka technologianie pasuje do tej króliczej klatki.Z powrotem przenoszę wzrokna niego.Mruga oczami.Jego wielkie łapy handlarza bydłazwisają bezwładnie po bokach.Prędzej da się zabić, niż ustąpiw czymś, co tak naprawdę jest zupełnie bez znaczenia.Gwiżdżęna to.Mam inne pilne sprawy.- Zachowanie roboty, Romain, to sprawa święta.Rozumiemcię.I nie mam do ciebie pretensji.Na twoim miejscupostąpiłbym dokładnie tak samo.Ale chcę cię poprosić opewną przysługę.Nieufnie marszczy brwi, jakbym mu zaproponował cielaka ponienormalnie niskiej cenie.Kciukiem wskazuję na wielki ekrankomputera:- Chodzi właśnie o pracę.Mam coś na oku.Gdybyś mógł mijednej rzeczy poszukać.Twarz mu się rozjaśnia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl